เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 397

ตอนที่ 397 อาการที่เหม่อลอย1

“เธอคิดดูดีๆ” เขาพูดคำนี้ไว้ และ รีบขับรถออกไปทางที่หล่อนไม่รู้....

ระหว่างทาง

ทั้งสองเงียบ

เขาจับพวงมาลัยรถไว้ แต่ชอบเอามืออีกข้างมาจับมือหล่อนและแหวนคู่นั้นเสมอ...

นวดจับไปมา เหมือนเขาจับมือหล่อนไม่พอสักที

กู้ฮอนโดนเขาทำซะในใจยุ่งไปหมด

ตั้งแต่แต่งงานแทน หล่อนก็ล้มลงไปโลกที่หล่อนจะไม่รู้อะไรทั้งสิ้น

โลกนี้มืดมน และไม่สามารถมองเห็นทางข้างหน้า

ดันไปเห็นเป่หมิงโม่ที่ไม่เหมือนเดิม

เห็นเป่หมิงโม่ที่อ่อนโยนและหล่อนเคยภาวนาให้เป็นแบบนี้ในเมื่อก่อน....

*

พระอาทิตย์ตก

เป่หมิงโม่ขับไปที่โรงแรมที่หนึ่ง

จูงมือกู้ฮอนเข้าไปที่เคาน์เตอร์แล้วเช็คอิน

แล้วจูงมือหล่อนเข้าไป ห้องนั้นไม่ได้หรูหรา แต่สง่าแบบบอกไม่ถูก

ที่นี่ไม่เหมาะกับสไตล์เป่หมิงโม่เลย

ปกติแล้วผู้ชายคนนี้เวลาจะใช้อะไรก็ต้องดีสุดแพงสุด ตอนนี้ดันเปิดห้องพักธรรมดา?

พอเข้าห้องไปกู้ฮอนยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นฝันอยู่ ไม่น่าเชื่อ

“เธอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันให้พนักงานเอาเสื้อมาให้ เธออาบเสร็จ ฉันจะพาเธอไปกินอาหารเย็น”

เขาพูดแล้วคลายเนกไทและปลดกระดุมออก....

เขามองไปหากู้ฮอนที่ยังยืนเอ๋อๆงงๆ เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “เอ๋อไปแล้วหรอ? จะให้ฉันอุ้มเธอเข้าไปอาบมั้ย...”

เห้ย. จู่ๆที่อยู่ในความมืดก็มีแสงสว่างส่องออกมา

หล่อนตกใจ!

“ไม่เอา!”

หล่อนรีบออกจะอ้อมกอดเขา สะบัดมือเขาทิ้ง แล้วรีบวิ่งไป....

“ฮอนเอ๋อ....” เขายังไม่ทันเรียกหล่อน หล่อนก็วิ่งไปผิดที่

ตามด้วยกู้ฮอนก็วิ่งออกมาอีก สมองเบลอไปหมด :“ให้ตายเถอะ! ห้องน้ำละ?”

เป่หมิงโม่ชี้ไปด้านหลัง

หล่อนมองแล้วค่อยๆผ่านจากตัวเขาไป แล้วก็—-

ตุบ~!

ล็อกตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ

รีบพิงประตู จับตรงหัวใจที่เต้นรัว

เขาไม่เคยรู้สึกสบายขนาดนี้มาก่อน—-

เพราะว่า ใช้ชีวิตหรูหรา แต่เขาแค่อยากใช้ชีวิตแสนธรรมดากับคนรัก

นี่เป็นชีวิตที่เขาอยากได้มาตลอด

หวังว่าจะมีภรรยาที่เขารัก และหวังว่ามีครอบครัวที่อบอุ่น

ไม่มีทำร้าย ไม่มีหักหลัง และยิ่งไม่มีวันที่เธอตื่นมา แล้วทิ้งเธออยู่ไว้ที่เดิมคนเดียว..

เมื่อก่อน เขาจำฝังใจ :ไม่รักก็จะไม่แต่ง

ตอนนี้เพราะว่าเฟยเอ๋อ ไม่สามารถทำตามที่ตัวเองตั้งไว้ได้

เมื่อก่อน เขาแค่อยากเอาในนามให้เฟยเอ๋อ และเอาทุกสิ่งทุกอย่างและความรักให้ฮอนเอ๋อ

แต่แล้ว ฮอนเอ๋อค้าน เฟยเอ๋อจะฆ่าตัวตาย ทำให้เขาไม่ทำไม่ได้และหนักใจ.....

ในสมองก็ได้มีภาพที่เฟยเอ๋อจะฆ่าตัวตายในวันนั้น—

เขาไม่สามารถลืมไปได้ เฟยเอ๋อนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หน้าขาวซีด พูดพร้อมน้ำตา :“โม่ เธอรักหล่อนใช่มั้ย? บอกฉัน.... เธอรักหล่อนใช่มั้ย?”

คำถามของเฟยเอ๋อ ดันทำให้เขาพูดไม่ออก

เหมือนมีคนรู้ความลับที่เขาซ่อนมาตลอด

ขนาดเขายังไม่กล้าเอาความลับนี้ออกมา จู่ๆก็โดนเฟยเอ๋อรับซะงั้น และแฉออกมา ...... เหมือนกระชากผิวเขา มีเลือดหลั่งไหลไม่หยุด

เขาไม่สามารถหาคำอะไรที่จะไปเถียงเฟยเอ๋อ ตอนนั้นเขาพูดไม่ออกมากกว่าเดิม

“โม่ ทำไม....ทำไมเธอจะไปหยุดผู้ชายคนนั้นไม่ให้เขาขอหล่อนแต่งงาน? ความของโมโห ความกลัว ความอิจฉาของเธอ ถึงจะตาบอดก็ดูออก..... แต่ฉันเป็นคนที่เธอหมั่นด้วย..... ฉันถามเปียโนเธอว่าเธอรักฉันมั้ยรึป่าว. ทำไมเธอต้องตอบว่ารัก? โม่....เธอบอกฉัน เธอรักหล่อนจริงหรอ... ฮื้ออ...”