เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 398

ตอนที่ 398 อาการที่เหม่อลอย2

“หลายปีมานี้ ฉันวนเวียนอยู่เขตเกิดตาย แต่สุดท้ายก็รอดมาได้! นั้นเป็นเพราะฉันเอาแต่นึกถึงช่วงเวลาที่เราอยู่สเปนด้วยกัน....และเชื่อสิ่งที่เธอให้คำสัญญาตลอด แค่ฉันรอดชีวิตมาได้ เธอก็จะแต่งงานกับฉัน...แต่ตอนนี้ ฉันลำบากมาตั้งหลายปี และอดทนมาตั้งหลายปี ตอนนี้เธอเพิ่งมาบอกฉัน ที่แท้ทั้งหมดนี้มาจบลงหมดแล้ว.... เป่หมิงโม่ในตอนนี้ ไม่ใช่เป่หมิงโม่ในตอนนั้น..... งั้นที่ฉันพยายามมาตั้งหลายปีก็เสียเปล่าสิ? โม่ ตกลงว่าเธอจะเอาไงกับฉัน? เธอจะให้ฉันทำยังไง?”

“โม่ ถ้าเป็นแบบนี้....ให้ฉันตายไม่ดีกว่าหรอ... เธอให้ฉันตายเถอะ...ฮื้ออออ..”

เฟยเอ๋อร้องไห้ และชี้ว่า ทำให้เขารู้สึกมีดแทงใจเขา...

เมื่อเฟยเอ๋อจบหัวตัวเองและชนไปที่กำแพงแรงๆนั้น เขาเห็นเลือดแดงฉานไหลเต็ม ต่อด้วยเฟยเอ๋อล้มลง...

สักพัก เขาถึงจะสามารถหาเสียงแหบตัวเองกลับมาได้—-

“เฟยเอ๋อ..... จะให้ฉันทำยังไง เธอถึงจะหยุดทำร้ายตัวเอง?”

“โม่ ลืมหล่อนไปซะ แต่งงานกับฉัน ...... เรามาเริ่มต้นใหม่กัน ได้มั้ย....”

เขาจำได้ตอนที่เฟยเอ๋อขอร้องอย่างหมดสภาพและร้องไห้

สุดท้าย เขาดันไม่รู้จะปฏิเสธยังไง.....

ณ ตอนนั้น เขาเพิ่งจะรู้—

ผู้หญิงที่อยู่ในใจเขานั้น ตั้งแต่แรกถึงจบนั้นคือฮอนเอ๋อคนเดียว

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับหรือไม่กล้ายอมรับ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้

ถึงแม้—— เขาจะเหมือนที่เฟยเอ๋อพูดว่าเขารักผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนแล้ว

แต่เขาดังนั้นอิจฉาหยินปู้ฝัน

อิจฉาที่หยินปู้ฝันสามารถขอหล่อนแต่งงานอย่างเปิดเผย

แต่เขาดันทำไม่ได้

อิจฉาเป่หมิงยี่เฟิงที่เป็นแสงจันทร์สีขาวในใจหล่อน

อิจฉาลูกๆทั้งสองที่เป็นคนที่หล่อนจะปกป้องทั้งชีวิต

แต่ทำไม เขาไม่ใช่อะไรสักอย่าง

แต่เสียดาย—-

ตอนที่รู้ใจตัวเองก็สายไปแล้ว

หล่อนบอกว่า หล่อนจะไม่รักเขาอีก.....

แต่เขาก็ได้รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ เขาต้องเลือกแค่คนเดียว!

.......

ความทรงจำลากลับมาที่ปัจจุบัน

เขายิ้มแห้ง ยกมือข้างซ้ายขึ้น แหวนที่นิ้วนางเขาประกายระยิบระยับ ที่อยู่ในวิวพระอาทิตย์ตกดิน ทำให้แสงแหวนแยงตา....

ฮอนเอ๋อ เธอรู้มั้ย ไม่รักไม่แต่งคำๆนี้ ในที่สุดก็เป็นจริงบนตัวเธอแล้วสักที

ถึงแม้นั้นเป็นเพียงเวลาเดือนเดียวนั้นๆ

แต่เธอสามารถทำให้ฝันฉันเป็นจริงได้มั้ย....

*

“ฉันอาบเสร็จแล้ว!”

เทน้ำใส่แก้ว แล้วเดินตรงไป—

กู้ฮอนจับโทรศัพท์ ยังยิ้มอยู่:“ ฮ่าๆ....ดื้อนะเราอ่ะ...”

จู่ๆ เสียงตกใจ

แล้วโดนคนสวมกอดจากด้านหลัง

ต่อด้วยเสียงลมหายใจข้างหูหล่อน ค่อยๆพูดขึ้น “คุยไรกันอยู่ถึงดีใจแบบนี้?”

กู้ฮอนตกใจ!

แล้วตัดสาย“ทำไมเธอเดินแล้วไม่มีเสียงหรอ!”

เมื่อกี้หล่อนคุยโทรศัพท์กับตัวน้อย ตัวน้อยคิดว่าหล่อนโดน【ปีศาจสุขา】กินไปแล้ว เพื่อให้ตัวเองโตไวๆไปช่วยหม่ามี๊ ตัวน้อยเอาแต่ดื่มน้ำตลอดเย็น แอนนิห้ามก็ไม่หยุด!

อุตส่าห์โอ๋ให้หล่อนสุดละ ถึงจะทำให้หล่อนเลิกกินน้ำเยอะๆเพื่อจะได้โตไวๆ

ใครจะไปรู้ จู่ๆเป่หมิงโม่ก็โผล่มาจากด้านหลัง ทำซะหล่อนตกใจหัวใจจะวายตาย

“เวลาฉันเดินก็แบบนี้นิ เธอรู้อยู่....” เขาพูดเสียงต่ำและมีความล้อเบาๆ มือข้างหนึ่งไปจับเอวหล่อนไว้ อีกข้างก็ยกน้ำขึ้น “มา ดื่มน้ำหน่อย”

กู้ฮอนขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่แก้วน้ำนั้น แล้วก้มมองมือเขาที่จับเอวหล่อนไว้ “เป่หมิงโม่ เธออย่าทำแบบนี้...”

“ชู่วว....” เขาเอาหน้าชิดกับหน้าหล่อน “ฮอนเอ๋อเรียกฉัน โม่ พวกเราหยุดสงคราม ลืมสิ่งที่ไม่ดีลงไปเถอะ เริ่มต้นใหม่ ดีมั้ย?”

ในใจหล่อนรู้สึกหนักๆ หล่อนรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่นักแสดงที่ดี หล่อนไม่สามารถเข้าถึงอารมณ์นักแสดงได้ทั้งหมด“......”

หล่อนไม่พูดอะไร รับน้ำในมือเขามาดื่ม