เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 399

ตอนที่ 399 ผ้าอนามัยที่น่าลำบากใจ1

เขารู้สิ่งที่หล่อนคิด และไม่ยอมปล่อยมือ ปิดตาของกอดจากหลังหล่อนไว้แน่น แล้วก้มหน้าลงซบไหล่หล่อน ดมกลิ่นหอมอ่อนๆ.....

นี่เป็นกลิ่นที่เขาต้องการ

*

เขตโคตาคินาบาลู เมืองซาบาห์ เพราะว่ามีคนจีนอยู่เยอะ

ฉะนั้นตรุษจีนก็เลยคึกคักไม่แพ้กัน

เป่หมิงโม่ขับรถพากู้ฮอนมาที่ร้านอาหารในพื้นที่

ทั้งสองนั่งข้างฝั่งกระจก

จู่ๆก็หยุดสงครามแบบนี้ กู้ฮอนยังรู้สึกไม่ค่อยชินกับเป่หมิงโม่แบบนี้

“นั่งเถอะ ร้านอาหารร้านนี้รสชาติโอเคเลย ฉันเคยมาก่อนหน้านี้”

กู้ฮอนนั้นนับว่าอยู่ในเมืองซาบาห์มานานพอสมควร หล่อนรู้หมด

หล่อเรียกอาหารพื้นที่ของเมืองซาบาห์ แล้วพูดขึ้น“มื้อนี้ฉันเลี้ยง นับซะว่าฉันรู้มากกว่าละกัน”

“รู้มากกว่า?” เขายักคิ้ว เขาอ่านความคิดหล่อนออก “เธอยังไม่ยอมกลับไปเมือง Aกับฉันไปตรุษจีนด้วยกันใช่มั้ย?”

หล่อนส่ายหัว “เมือง Aมีฉันแค่คนเดียว ฉันว่ามาอยู่เป็นเพื่อนข้ามตรุษจีนที่เมืองซาบาห์กับแอนนิดีกว่าอีก”

อาหารได้จัดวางขึ้นโต๊ะ

หนึ่งในเมนูนั้นเป็นเมนูที่กู้ฮอนและตัวน้อยชอบมากที่สุด——

Capitol Fish Curry ประกอบไปด้วย ปลาและน้ำกะทิ พริกไทย พริกชี้ฟ้าปรุงรสด้วยกัน นี่เป็นเมนูที่โดดเด่นมาก

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว สำหรับเขาแล้วอาหารเขาก็รู้อย่างมาก แต่เขาดันไม่รู้สึกอะไรกับอาหารจานน้ำมันแดงๆแบบนี้

แต่เห็นกู้ฮอนกินอย่างเอร็ดอร่อย เขาเลยจับตะเกียบ แล้วกินกี่คำ

ผู้หญิงคนนี้สนใจอาหารมากกว่าตัวเขาอีก

“ถ้าฉันพาเธอกลับตระกูลเป่หมิงไปอยู่ตรุษจีนกับเด็กๆละ?”

“แค้กๆๆ....” จู่ๆเขาพูดคำนี้ขึ้นก็เกือบทำให้หล่อนติดคอตาย

ตาแดงๆมองจ้องเขาไว้ :“นี่เธอบ้าหรอ?”

เขากวาดสายตาไปมองแหวนตรงนิ้วนางหล่อน สายตาหนักแน่น :“ ฉันมีสติทุกเวลา”

“ฉันไปตระกูลเป่หมิง? ในสถานะอะไร? ?” ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่อยากอยู่ตรุษจีนกับลูกๆ แต่ปัญหาคือ หล่อนยังมีลูกสาวเล็กอีกคนอ่ะสิ..... เห้อ สับสนจริงๆ

“ง่ายมาก เธอเป็นแม่ของลูกฉัน เหตุผลนี้ก็สามารถทำให้เธอเข้าตระกูลเป่หมิงได้ละ” เขาพูดอย่างหนักแน่น เพราะว่าที่ตระกูลเป่หมิงนั้น เขาพูดหนึ่งก็ไม่มีใครกล้าพูดสอง

หล่อนกระตุกยิ้มมุมปาก ในใจก็พูดว่า :เหตุผลนี้ แต่ไม่สามารถทำให้หล่อนแต่งงานเข้าไปตระกูลเป่หมิงได้

หล่อนรีบส่ายหัวอย่างแรง เพื่อไม่คิดคิดอะไรไร้สาระ คิดหน้าคิดหลัง หล่อนก็ส่ายหัว “ช่างเถอะ ถึงแม้ฉันจะอยากไปอยู่ตรุษจีนกับเฉิงเฉิงหยางหยาง แต่ฉันไม่อยากไปตระกูลเป่หมิง”

หล่อนไม่อยากเห็นสีหน้าของท่านปู่เป่หมิงกับเจียงฮุ่ยซิน

และยิ่งไม่อยากรวมเป็นหนึ่งเดียวกับตระกูลเป่หมิงโม่

เพราะว่ายังไงหลัง1เดือน ทั้งหล่อนและเขาก็จะต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งกันอีก

เขาเงียบ

สายตานั้นซับซ้อน

เหมือนจะรู้ความในใจหล่อน ตอนนี้หล่อนก็เริ่มคิดหลัง1เดือนหล่อนจะไปยังไง......

เขามองหล่อนไว้แน่น ดูการกินของหล่อนไม่แอ๊บ ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาเคยเห็น

เห็นมุมปากหล่อนมีอาหารติด เขารีบดึงทิชชู ยื่นมือไปเช็ดให้อย่างเบามือ

กู้ฮอนอึ้ง

เขานิ่งและมองรอยยิ้มของหล่อน จำไม่ได้แล้วว่านานขนาดไหนกว่าจะได้เจอรอยยิ้มของหล่อน

จู่ๆก็นึกถึงดอกสกุลถ่อน เหมือนรอยยิ้มของหล่อนเลย

สง่างามสวยแบบเรียบๆ

จู่ๆเขาก็พูดขึ้นอีกคำ —-

“ฮอนเอ๋อ ฉันว่าฉันอยู่ตรุษจีนกับเธอที่เมืองซาบาห์นี้ก็ได้”

“ห้ะ? อะไรนะ?” หล่อนกัดตะเกียบจนเจ็บฟัน “เธอไม่สบายหรอ （สลิด) ?”

เขามองหล่อนอย่างจริงจัง มองเท่าไหร่ก็มองไม่อิ่ม ยิ้มอ่อน :“นับว่าฉันเป็นละกัน”

*

คืนนี้

ทั้งสองกลับไปถึงโรงแรม

สิ่งที่กู้ฮอนกลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น

เขาบอกว่า แต่งงานแทนนั้น หล่อนต้องเหมือนภรรยาแล้วทำทุกอย่างที่ภรรยาต้องทำ

ถึงแม้หล่อนจะเตรียมแผนที่ร้ายที่สุดไว้แล้ว แต่เวลาใกล้ถึงหล่อนดันถอยหลัง

นอนอยู่บนเตียงอย่างตัวแข็ง และห่มผ่าหนาแน่น

“เออนั้น.... เป่หมิงโม่ ฉันว่าฉันน่าจะประจำเดือนมา...” การปฏิเสธที่ชัดเจนขนาดนี้ เขาคงจะฟังรู้เรื่องนะ?

เขาที่นอนข้างๆไม่พูดอะไร

ห้องมืดๆได้ยินเพียงแต่เสียงหายใจ

“.....” หล่อนก็เงียบตาม