เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 405

ตอนที่ 405 หน้าที่ของสามี1

หันไป ก็เจอคนที่นอนหลับสนิท ไม่รู้ตอนไหนผ้าคลุมหล่อนถึงเปิดออกเล็กน้อย สิ่งที่กลมนิ่มเนียนขาวนั้นได้โผล่ออกมาเล็กน้อย เป็นช่วงเวลาดีๆ

ความทรงจำของเขารีบกลับมาทันที!

เหมือนคำฝันทั้งคืน ตอนตื่นมา ความฝันดันเป็นจริงสะงั้น

ผู้ชายคนนี้คิดอยู่ทุกคืนวันมาตลอดสองปีกับผู้หญิงคนนี้ ในที่สุดในเดือนใหม่. ก็ตื่นขึ้นมาจากอ้อมแขนเขา..

“หืม...” เสียงหล่อน ขนตางอนค่อยๆขยับ แล้วตื่นนอน

ตอนหล่อนกำลังยังไม่ทันเปิดตา—-

“อรุณสวัสดิ์ “

เสียงต่ำผ่านหูหล่อนไป ต่อด้วย ริมฝีปากของเขานั้นจูบริมฝีปากหล่อนลงไป

“อุบ.....”

กู้ฮอนเหมือนตื่นจากฝัน!

พอเปิดตา เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มๆตา

สักพัก หล่อนโดนเขาจูบเกือบหายใจไม่ออก นี่หล่อนกำลังเพิ่งดันเขาออก หายใจถี่ “เธอ....เธอ.......”

ความทรงจำดึงหล่อนเอามาสู่ความจริง

หล่อนเกือบลืม แต่งงานแทนเริ่มตั้งแต่เมื่อวาน.....

“โอ้ย ....” วินาทีต่อไป หล่อนเพิ่งรู้ว่าตัวเองเหมือนปลาหมึกไปเกาะเขาไว้ แล้วขาอ่อนหล่อนก็ไปโดนอะไรแข็งๆ หล่อนหน้าแดงทันที

รีบเก็บขา หล่อนรีบลุกขึ้นนั่ง

นวดๆหัว พูดเสียงต่ำ “โคตรไม่ชินเลย.....”

เขาก็นั่งตามหล่อน แล้วกอดหล่อนจากด้านหลัง ริมฝีปากผ่านต้นคอหล่อน พูดเสียงต่ำมีเสน่ห์ “นอนไปหลายๆครั้งเดี๋ยวก็ชิน.....”

“เหอะ!” หล่อนออกเสียง แล้วบิดตัวพยายามออกไปจากตัวเขา “ไม่ว่าจะนอนกี่ครั้งก็ไม่ชินหรอก!”

กริ่งๆๆๆๆ —

เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นระยะ

หล่อนรีบลุกออกจากเตียง เดินไปที่หน้ากระจก แล้วเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า—

ดันเป็นสายโทรศัพท์ของแก๊งสามจู๋!

หล่อนหันมองเป่หมิงโม่แล้วค่อยกดฟังข้อความ

“โหล คุณกู้ใช่มั้ยครับ? คุณโม้ของพวกเราอยากจะเชิญคุณกับคุณชายเป่หมิงไปหาหน่อย สะดวกมั้ยคะ?”

หล่อนนึกถึงDiamond MIAI.ที่ยังไม่ได้คืน “ไม่ทราบว่าคุณนางโม้อยู่ด้วยมั้ยคะ?”

“ใช่ค่ะ คุณนางโม้ก็อยู่ด้วย หล่อนบอกว่า หวังว่าฉันกับเป่หมิงโม่จะต้องไปด้วย”

กู้ฮอนกัดริมฝีปาก “ฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ฝากบอกคุณชายโม้กับคุณนางโม้ว่าฉันจะไปแน่นอน”

“โอเคค่ะ”

วางสาย หล่อนก็มองไปที่เป่หมิงโม่

นั้นไง เขาได้ยินหล่อนพูดว่า “คุณนางโม้ “3คำนี้ สีหน้ามืดครึ้ม

เขาดึงผ้าห่มออก ลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนเสื้อโดยไม่พูดอะไร

หล่อนสับสน เพิ่งจะพูดขึ้น “เอออันนั้น.....”

“....” หล่อนอึ้ง กัดฟันตะโกน “เป่หมิงโม่ ในเมื่อเธอเป็นคนเก็บกลับมาแล้วจะทิ้งทำไม? ไอ่บ้า! ทำไมไม่คืนฉัน?”

เขาหน้าเย็นชา จ้องหล่อน..

*

รถคันสีดำจอดอยู่ที่หน้าบ้านโม้จิ่งเฉิง

ที่เป็นบ้านสไตล์จีนๆ

ทั้ง4ทิศมีแต่คนเฝ้าไว้

เป่หมิงโม่สีหน้าไม่เต็มใจเหมือนเดิม ดับรถ พูดจางๆ “ถึงละ”

กู้ฮอนปลดเข็มขัด ยกของนู้นนี้ เตรียมลงรถ แต่เห็นเป่หมิงโม่ไม่ยอมขยับไม่ยอมลง “เอ๊ะ ถึงแล้วก็รีบลงรถสิ”

“เธออย่ามาได้ใจ!” เขากัดฟันพูด น้ำเสียงเยือกเย็น

หล่อนยอมใจกับเขาจริงๆ “ถึงหน้าประตูขนาดนี้แล้ว เธอดันไม่ยอมเข้าไป?”

“นี่สาวน้อย ฟังไว้!” เขากัดฟันพูด “ฉันส่งเธอมาถึงที่นี่มันก็เลยขีดจำกัดของฉันแล้ว! อย่าหวังว่าฉันจะเหยียบขาเข้าไปสักก้าวเดียว! เธอรีบเข้าไป ไม่งั้นฉันก็จะกลับรถแล้วไปละ!”

พูดจบ เขาก็ทำท่าจะขับออกไป

“ก็ได้ๆๆ! กลัวเธอจริงๆ!” หล่อนเปิดประตู “เธอจะรอฉันมั้ย?”

“....” เขามองหล่อนถึงแม้สีหน้าจะเย็นชา แต่ตอนมองตาหล่อนนั้นก็อ่อนโยนหน่อย

แล้วพยักหน้า

หล่อนถึงลงรถอย่างโล่งใจ