เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 406

ตอนที่406 หน้าที่ของสามี2

คนของแก๊งสามจู๋นั้นนำทางเข้าไป

จริงแล้วหล่อนเคยมาตรงนี้ตั้ง2-3รอบ

ทุกครั้งก็จะโดนดีไซน์หรือสไตล์บ้านนั้นดึงดูด

ตรงนี้มีกลิ่นหอมของดอกอ่อนๆ ทำให้คนสบายใจ

ทำให้คนจู่ๆก็ก้าวเท้าช้าลง เสพสุขการความเงียบสงบ

ไม่น่าเชื่อจริงๆว่านี้จะเป็นบ้านของหัวหน้าแก๊งสามจู๋.....

“คุณกู้ คุณชายโม้รอคุณอยู่ที่สวนหลังบ้านแล้ว”

ด้านนอก เป่หมิงโม่อยู่รถคนเดียว แล้วสูบบุหรี่

ขมวดแล้วเป่าควันออก...

นวดหัว นี่เขาบ้าไปละถึงพาหล่อนมาที่นี่!

จู่ๆ สายตาเขาก็จ้องไปอยู่ที่ๆหนึ่ง เห็นคนลับๆล่อๆ...

โม้จิ่งเฉิงเป็นหัวหน้าแก๊งของแก๊งสามจู๋ โดนคนสะกดรอยตามยังไงก็เป็นเรื่องธรรมดา

แต่ว่า เกี่ยวอะไรกับเขา?

เขาสูบบุหรี่ต่อหันไปอย่างไม่สนใจ

โทรศัพท์ดังขึ้น

ฉิงฮัวโทรมา—-

“เจ้านาย ท่านปู่เมื่อกี้โทรมาถามผมว่า เจ้านายไปเมืองซาบาห์ใช่หรือไม่?”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว “ใครปากมาก?”

“น่าจะคุณชายน้อยทั้งสอง ...” ฉิงฮัวพูด “ท่านปู่ยังพูดอีกว่า.... เจ้านายไปเมืองซาบาห์ไปสืบอะไร? ยังถามอีกว่า....”

“....” เขานิ่งค้าง “ถามอะไร?”

“ถามว่าคุณหรูเจี๋ยยังไม่ตายใช่มั้ย....”

“ขยะ! เรื่องตอนนั้นเขาชัดเจนที่สุดมากกว่าฉันอีกไม่ใช่หรอ?” เป่หมิงโม่ทำหน้าเย็นชาแล้วพูดอีก “เธอบอกกับเขาว่า ตายละ!”

“....ครับ”

เขาขมวดคิ้ว ไม่อยากพูดเรื่องหวีหรูเจี๋ยอีก แล้วถามต่อ “เรื่องของแอนนิไปถึงไหนละ?”

“เรียบร้อยแล้วครับนาน ฝั่งตรงข้ามเซ็นใบหย่าแล้ว แต่แค่ยังส่งไม่ถึงมือคุณแอนนิ”

“อืม กันสามีหล่อนมาแก้แค้น เธอหาคนจัดการซะ”

“เข้าใจครับ เจ้านาย”

สักพักเป่หมิงโม่พูดเสียงต่ำอีก “เธอไปบอกให้ไอ่แก่ด้วย ว่าฉันมาที่เมืองซาบาห์ไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ต้องให้เขาคิดมั่วซั่ว!”

“ครับ” ฉิงฮัวเข้าใจแล้วครับ ท่านปู่เป่หมิงคิดว่าคุณหรูเจี๋ยนั้นตายมาตลอด ขนาดตระกูลหวีก็ยังคิดว่าคุณหรูเจี๋ยก็ตายเหมือนกัน แต่พวกเขารู้ความสัมพันธ์ของโม้จิ่งเฉิงและคุณหรูเจี๋ยในตอนนั้น ฉะนั้นที่ท่านปู่สงสัยก็ไม่แปลก “อีกอย่างหนึ่งครับ ท่านปู่ถามท่านว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่?”

“ยังไม่แน่ใจ....”

เป่หมิงโม่ไม่ทันพูดจบ จู่ๆ—

ตุบ!

เสียงปืนทำลายความสงบ!

ไม่มีลางสังหรณ์!

ทำให้ผู้คนต่างพากันตกใจ!

และในมือโม้จิ่งเฉิงก็จับปืนไว้ กำลังเร่งเป้าที่ห่าง10เมตร

ให้ตายเหอะ!

ที่แท้พวกเขากำลังซ้อมปืน!

กระตุกมุมปาก แล้วพูดเสียงแข็ง “ไม่มีอะไรฉันไปละ!”

พูดแล้วเขากำลังจะหันตัวเดินไป

“เห้ยๆ! ผู้ชายอย่างเธอทำไมขี้กากขนาดนั้น! ไหนๆก็มาแล้วก็มาสิ!” กู้ฮอนลากแขนเขาไว้ จับไว้แน่นๆ “เธอดูสิ ป้าหรูเจี๋ยก็อยู่....”

เป่หมิงโม่กัดฟันพูด พร้อมขมวดคิ้วแน่น พูดเสียงต่ำให้กู้ฮอนแบบโมโหนิดๆ :“ปล่อยมือ! เธอไม่ไปฉันไปเอง!”

คำนี้ทำให้ตัวหวีหรูเจี๋ยกระตุก

เขาไม่มองหวีหรูเจี๋ยแม้แต่นิดเลย!

เสียงพูดนั้นเต็มไปด้วยความโมโห ถ้าไม่ใช่เป็นห่วงผู้หญิงไร้หัวใจ เขาจะพุ่งเข้ามาได้ไง!

“ห้ามไป!” กู้ฮอนลากเขาไว้ไม่ปล่อย มองเขาด้วยสภาพเด็ดขาด “เธอรู้รึเปล่าป้าหรูเจี๋ยรอเธอมาหาตั้ง20กว่าปีแล้วนะ? อุตส่าห์ได้เจอหน้ากัน เธอก็จะไปอีกละ?”

เกรงว่าถ้าเขาไปแล้ว ทั้งชีวิตนี้ก็จะไม่มาเมืองซาบาห์อีก!

“เงียบ!” เขาจ้องหล่อนไว้ สายตาแทบจะกลืนกินหล่อนลงไป ทำเพราะเขาตามใจหล่อน ตอนนี้กะจะขึ้นหัวเขาหรอ? “เรื่องของฉันไม่ต้องยุ่ง!”

หล่อนก็โมโห แล้วสะบัดมือเขาออก“งั้นจะไปก็ไป! ทำไมเป็นไรมากป่ะ! บางคนเกลียดแค้นเพราะไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร เธอเป็นคนที่มีแม่ยังไม่มานับอีก! “ หล่อนพูดอย่างโมโห แล้วเดินไปที่ข้างๆหวีหรูเจี๋ย “ป้าหรูเจี๋ย ไม่ต้องสนใจคนไม่กตัญญู เราจิบชากันต่อ”

“ใครบอกไม่กตัญญู!” เป่หมิงโม่ตะโกนเสียงต่ำ “แม่ฉันตายตั้งแต่20ปีก่อน! ถึงวันครบรอบทุกปีฉันก็จุดธูปให้ตามเวลา ใครบอกไม่กตัญญู?!”

เวลานี้ บรรยากาศแข็งตัว

หน้าของหวีหรูเจี๋ยซีดขาวไม่มีเลือด