เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 407

ตอนที่ 407 อวัยวะปลอมที่โดนปัดหล่น1

โม้จิ่งเฉิงขมวดคิ้ววางปืนล่าสัตว์ลง

กู้ฮอนนั้นก็แก้มบวมโกรธ เทชาแล้วจ้องมองเขาอย่างโมโห——

“ไอ่บ้า เธอพูดคำนี้มันทำร้ายจิตใจคนไปมั้ย! ป้าหรูเจี๋ยยังอยู่ตรงนี้ดีๆอยู่เลย...”

“ฮอน.....”หวีหรูเจี๋ยเรียกด้วยเสียงอ่อนโยน บอกให้หล่อนไม่ต้องใจร้อน

ต่อด้วย หวีหรูเจี๋ยลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือทั้งคู่ที่ใส่ถุงมือสีดำขึ้นข้อแขนไว้ ยกน้ำชาขึ้นอย่างแข็งกระด้าง เดินไปตรงหน้าเป่หมิงโม่ ยื่นน้ำชา—

“โม่ แม่รู้ว่าลูกเกลียดแม่... แม่เองก็ไม่ได้หวังให้ลูกยกโทษหรือให้อภัย แต่ว่า เธออุตส่าห์มาเมืองซาบาห์ทั้งที เข้ามาแล้วก็นับว่าเป็นแขก งั้นดื่มชานั่งลงคุยกันก่อน แล้วค่อยไปมั้ย?”

เป่หมิงโม่หันไปมอง มองเห็นผู้หญิงที่ตอนนี้แก่ขึ้นเยอะว่าตอนอยู่ในความทรงจำ

เวลานั้นทิ้งร่องรอยที่หน้าหล่อน แต่สายตานั้นเบาขึ้นกว่าแต่ก่อน

เขาจำได้ตลอด ตอนเด็กๆ เวลาแม่เขามองเขานั้น ในสายตาแม่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

แต่ตอนนี้ละ?

เขาอยากให้ความโกรธในสายตาแม่เขาที่คุ้นเคยเวลามองเขาในตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้สูญเปล่า!

หล่อนมีสิทธิ์อะไรทำร้ายเขาตั้งหลายปี แล้วยิ้มพูดต่อหน้าเขา เข้ามาก็เป็นแขก?

จู่ๆเขายื่นมือแล้วปัดถ้วยน้ำชานั้นลงไปแรงๆ—-

ตุบ แค๊รง!

แก้วนั้นโดนปัดลงพื้น น้ำชากระจัดกระจายเต็มพื้น

ในระหว่างนั้น ยังมีอีกเสียง “ตูบ”ดังตามหลังอีกครั้ง!

ทันใดที่ถ้วยน้ำชาหล่น มือที่ใส่ถุงดำสีดำขึ้นข้อแขนนั้นก็หล่นตกลงมาพื้นด้วยเช่นกัน....

“เสียงตกใจ....” กู้ฮอนร้องตกใจ!

มองสิ่งที่หล่นลงพื้นอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วกวาดสายตาไปมองแขนข้างซ้ายของหวีหรูเจี๋ย แขนเสื้อว่างเปล่า....

และแขนข้างขวาของหล่อนก็ใส่ถุงมือดำไว้เหมือนกัน

กู้ฮอนอึ้ง!

หล่อนแปลกใจมากตลอดว่าทำไมป้าหรูเจี๋ยเอาแต่ใส่ถุงมือไว้ตลอด คิดว่าหล่อนน่าจะมีแผลเป็นหรือว่าอะไรสักอีก!

แต่คาดไม่ถึงว่า ที่แท้นั้นคือมือแขนปลอม! ที่เหมือนจริงมาก!

บรรยากาศแข็ง!

ในสายตาของเป่หมิงโม่นั้นไม่มีความแปลกใจเลย

ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะแต่งตัวสวยหรูหราแค่ไหนก็ไม่สามารถปิดบังเรื่องจริงที่หล่อนพิการไม่ได้หรอก!

ตัวหวีหรูเจี๋ยเกือบล้ม

โม้จิ่งเฉิงรีบพยุงหล่อน

ถึงรู้ว่า หล่อนนั้นร้องไห้เป็นสายน้ำ.... “หรูเจี๋ย.....”

“โม่......ขอโทษ....แม่ขอโทษนะลูก....” หวีหรูเจี๋ยพูดทั้งน้ำตา มองเป่หมิงโม่ไว้ ลูกชายที่หล่อนติดค้าง20กว่าปี เกือบจะพูดอะไรไม่ออก....

คำว่าขอโทษคำเดียว ช้ามาตั้ง20กว่าปี

ทำให้เป่หมิงโม่ตัวสั่น

“ตอนนั้นแม่วัยรุ่นเกินไป... ไม่รู้ว่าจะเป็นแม่ที่ดีอย่างไร....คนที่ในตระกูลต่างกรีดแม่กับจิ่งเฉิง บังคับให้แม่แต่งงานกับพ่อเธอ.... แม่เกลียด.... ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อข่มขืนแม่ แม่ก็จะไม่ท้องเธอ.....”

“เงียบปาก!”

จู่ๆเป่หมิงโม่ก็ตะโกน พูดแทรกคำของหวีหรูเจี๋ย! ตาแดงก่ำ “ฉันไม่อยากฟัง!”

“ไม่ โม่..... แม่ยอมรับว่าตอนนั้นแม่เกลียดลูก ทุกครั้งที่เห็นลูก แม่ก็จะนึกถึงภาพที่โหดร้ายแบบนั้น... แต่เป่หมิงเจิ้งเทียนไม่ยอมให้แม่แท้ง..... ตอนนั้นแม่เกลียด เกลียดพวกเขาที่กรีดแม่กับจิ่งเฉิง เกลียดพวกเขาที่ทำร้ายความสุขทั้งชีวิตของแม่.....”

หวีหรูเจี๋ยร้องไห้จนเสียงหาย

กู้ฮอนมองไปหามือของหล่อนที่ว่างเปล่านั้น ก็รู้สึกบีบหัวใจ—-

คลอดลูกให้กับชายที่ไม่ได้รัก เจ็บแบบนั้นหล่อนเองก็เคยผ่านมา