เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 427

ตอนที่ 427 นี่มันไม่ยุติธรรมต่อปู้ฝัน1

ทว่าหยางหยางกลับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ทำท่าทางชวนให้ผู้คนหมั่นไส้อยากจะตีสักป้าบอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “คุณแม่ ดูสิครับ นี่คือความน่าเบื่อหน่ายของเด็กฉลาด เพราะว่าผู้หญิงที่ฉลาดเหมือนกันกับเขานั้นล้วนแก่หมดแล้ว.......”

“......” →_→เฉิงเฉิงใบหน้ากลัดกลุ้ม!!

“......” กู้ฮอนอดทนไม่ไหวหัวเราะออกมา คว้าเหล่าลูกชายเข้ามากอดในอ้อมแขน “ปัญหานี้ก็ไม่ได้น่าเบื่อหรอกนะคะ แม่หวังจากใจว่า หลังจากที่พวกลูกโตขึ้นแล้วจะสามารถหาผู้หญิงที่รักเจอ ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขมากๆนะ......”

เธอคิดในใจอย่างเงียบๆหนึ่งประโยค ทำความฝันที่แม่ทำไม่สำเร็จให้สำเร็จ จะต้องมีความสุขมากกว่าพ่อและแม่ด้วย......

*

ชั่วพริบตา ก็ถึงวันที่ 7 ของเทศกาลตรุษจีน

ฤดูหนาวผ่านไปแล้วมากกว่าครึ่งทาง ฤดูใบไม้ผลิจะถึงในอีกไม่นาน

การปิดเทอมในฤดูหนาวของเฉิงเฉิงและหยางหยางยังคงดำเนินต่อไป

กู้ฮอนกลับจิตใจว้าวุ่นเพราะรับโทรศัพท์จากแอนนิ

อยู่ เมืองซาบาห์ ที่มีฤดูร้อนเกือบตลอดทั้งปี ตัวน้อยก็ยังเป็นหวัดซะอย่างนั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฤดูหนาวในเมืองA

ตั้งแต่ตัวน้อยเกิดมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยสัมผัสกับอากาศหนาวเย็นแบบนี้มาก่อน กู้ฮอนจำใจเลื่อนกำหนดการเดินกลับเมืองAของแอนนิออกไปก่อน

“กู้ฮอน ระยะนี้คุณนางโม้ผู้นั้นมาเยี่ยมตัวน้อยบ่อยๆ เธอ......โอเคใช่ไหม” แอนนิถามในโทรศัพท์

กู้ฮอนคิดถึงใบหน้าร้องไห้ของหวีหรูเจี๋ยที่น้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะเปื้อน รวมถึงความเจ็บปวดเศร้าเสียใจในอดีตของเธอ “อืม......อย่างไรเธอก็เป็นคุณย่าแท้ๆของจิ่วจิ่ว บางทีเธออาจจะอยากชดเชยผ่าน จิ่วจิ่ว.......”

เป่หมิงโม่ทำลายความคิดของหวีหรูเจี๋ยไปทั้งหมด สำหรับหวีหรูเจี๋ย การชดเชยผ่านทางจิ่วจิ่วนั้น ก็คงเป็นการฝากความหวังประเภทหนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้นก็โอเค รอสุขภาพของจิ่วจิ่วดีขึ้น สภาพอากาศของเธอทางนู้นอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ฉันค่อยพาจิ่วจิ่วกลับไป”

“โอเค ทางฉันจะเช่าห้องพักไว้ก่อน แอนนิ ไม่รู้จริงๆว่าจะขอบคุณเธออย่างไร เธอช่วยเหลือฉันมากขนาดนี้......”

“พูดอะไรโง่ๆ ยังจำช่วงเวลาที่เธอเดินผ่านคืนวันอันมืดมิดตอนที่แท้งลูกเป็นเพื่อนฉันได้ไหม กู้ฮอน ชีวิตของฉันนั้นโชคดีที่ได้พบกับพวกเธอแม่ลูก ยิ่งไปกว่านั้น ก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ของเธอ เป่หมิงโม่ถึงได้ช่วยเหลือฉันแก้ไขเรื่องราวที่ตึงมือที่สุด การตอบแทนเขาที่ดีที่สุด ก็คือปฏิบัติต่อพวกเธอแม่ลูกสองคนให้ดียิ่งกว่านี้ เหอๆ.......” นับตั้งแต่แอนนิหย่ากับสามีเก่า รอยยิ้มก็มีมากกว่าเดิมขึ้นเยอะอย่างชัดเจน

“ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ขอบคุณเธอนะ แอนนิ” กู้ฮอนหัวเราะ

หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนประสบพบเจอกับเรื่องราวยากลำบากมามากเกินไป แต่ว่าก็เป็นเพราะว่ามีคนที่หัวใจอบอุ่นหลายคนอยู่ข้างกายเธอ เธอจึงรู้สึกว่าชีวิตยังคงสดใสงดงาม

*

ระหว่างที่ครอบครัวกู้ฮอนสามคนกำลังทานอาหารเช้ากันอย่างมีความสุขอยู่นั้น กริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น

“เช้าขนาดนี้จะเป็นใครกัน คุณพ่อหรือเปล่า” นัยน์ตาใสบริสุทธิ์ของเฉิงเฉิงส่องประกายความยินดีออกมา ทุกทุกครั้งในที่ที่มีคุณแม่อยู่ เขาล้วนแล้วแต่หวังเป็นอย่างมากว่าคุณพ่อจะปรากฏตัวขึ้น ที่ที่มีคุณพ่ออยู่ ก็หวังว่าเป็นอย่างมากว่าคุณแม่จะปรากฏตัวขึ้น

“ไม่ใช่อย่างแน่นอน! คุณพ่อของพ่อนกสมควรตายนั่นหน้ามืด หมดสติไป เขาถึงไม่มีแก่ใจมาสนใจพวกเรา!” มือเล็กๆของหยางหยางคว้าปาท๋องโก๋หนึ่งชิ้นส่งเข้าไปในปาก กัดหงุบหงับหงุบหงับ น้ำมันเต็มปาก

     กู้ฮอนหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดที่มุมปากให้หยางหยาง และก็ลูบไปที่ศีรษะน้อยๆของเฉิงเฉิง “เรื่องนี้แม่เห็นด้วยกับหยางหยาง แม่ไปเปิดประตูก่อน”

วันที่เพิ่งกลับมาถึงเมืองA เป่หมิงโม่พูดว่าจะมาหาเธอในตอนกลางคืน ยังบอกให้รอเขาด้วย เธอไม่รู้ว่าตัวเองรอเขาหรือไม่ รู้เพียงแค่ว่าคืนวันนั้นเธอนอนพลิกไปพลิกมาอยู่นานกว่าจะนอนหลับ สุดท้าย เขาก็ยังคงผิดคำพูด

เธอคิดว่าเขาจะต้องพบเจอกับเรื่องราวตึงมืออย่างแน่นอน

หลายวันมานี้ สมองของเธอมักจะคิดถึงความอ่อนโยนของเขาตอนอยู่ที่ เมืองซาบาห์ รู้สึกราวกับว่าเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งจริงๆ

ช่วงเวลาที่เปิดประตูออกไปนั้น เธอตกตะลึง

“อ่อ......” เธอพยักหน้า “ไม่อย่างนั้นฉันไปเทน้ำให้นาย......”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่กระหาย” หยินปู้ฝันยังคงยิ้มบางๆ

“......” ชั่วเวลานี้เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“เจอหน้าลูกสาวที่เมืองซาบาห์แล้วหรือยัง” หยินปู้ฝันหัวเราะพลางถาม

“อันนี้แน่นอนล่ะ! คุณแม่ไม่เพียงแต่เจอกับน้องสาว ยังฉลองวันส่งท้ายปีเก่ากับพ่อนกสมควรตายด้วยกันนั่นด้วย!” หยางหยางกัดปาท๋องโก๋ไปพลาง ตอบคำถามแทนคุณแม่ไปพลาง

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยินปู้ฝันแข็งทื่อเล็กน้อย

นัยน์ตามองไปที่กู้ฮอน “เขาก็ไปด้วยหรือ”

“ไม่ใช่......” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจอกันโดยบังเอิญ นายไม่ต้องคิดมาก......”

นิ้วเธอพันกันแน่น ราวกับต้องการจงใจปิดบังแหวนเพชรบนนิ้วนาง

“......” หยินปู้ฝันเงียบไปชั่วครู่

เฉิงเฉิงดื่มน้ำเต้าหู้เงียบๆ “คุณอาปู้ฝัน คุณพ่อให้แหวนคุณแม่แล้วนะ” คำพูดไม่ทำให้ผู้คนตกตะลึงแล้วจะไม่ยอมตาย

กู้ฮอนสีหน้าขาวซีด

สายตาของหยินปู้ฝันจ้องไปที่มือของกู้ฮอน ไม่เอ่ยพูดอะไรรีบดึงนิ้วของเธอออกมา

กลับกลายเป็นสิบนิ้วที่ว่างเปล่า

“ไม่มีนะ” หยินปู้ฝันส่งมือกู้ฮอนให้เฉิงเฉิงดู ความรู้สึกตึงเครียดนั้นปล่อยวางลง “ใครให้แหวนกับเธอ ฉันไม่สนใจ สำคัญอยู่ที่เธอสวมหรือไม่สวม”