เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 426

ตอนที่ 426 คุณแม่ผมอยากอยู่ข้างกายคุณ2

ในสายตาเธอ เฉิงเฉิงเหมือนกับเป่หมิงโม่ เป็นคนประเภทที่สูงเกินเอื้อมประเภทนั้น ราวกับว่าไม่ได้ทานอาหารบนโลกมนุษย์

หยางหยางกับตัวน้อยนั้นกลับกัน ถูกป้ายด้วยการใช้ชีวิตความเป็นอยู่ในชุมชนของเธอ ถึงแม้จะธรรมดาสามัญทว่ากลับมีความสุขเป็นอย่างมาก

ใครจะคาดคิดว่า เฉิงเฉิงกะพริบตาโต เอ่ยพูดอย่างตั้งใจไม่มีใครเทียบได้ว่า “คุณแม่ ผมอยากเป็นเหมือนหยางหยาง เป็นคนสามัญธรรมดา”

“......”

กู้ฮอนว้าวุ่นแล้ว

*

ไม่นานนัก ฉิงฮัวก็ขับรถพาหยางหยางมาส่ง

“คุณกู้ คืนนี้เจ้านายอาจจะมาไม่ได้แล้ว เกิดเรื่องนิดหน่อย......หลายวันนี้ต้องรบกวนคุณกู้ช่วยดูแลคุณชายทั้งสองท่านด้วยครับ” ฉิงฮัวเอ่ยพูด

กู้ฮอนกอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขน คิ้วขมวด “พูดว่ารบกวนอะไร ลูกชายก็เป็นของฉันนะ ใช่แล้ว อาการป่วยคุณท่านของนายหนักไหม”

ฉิงฮัวพยักหน้าหนักแน่นจริงจัง “ไม่ค่อยจะดีเท่าไร อัตราการฟื้นคืนร่างกายให้เป็นปกติมีเพียงแค่ 3% เกรงว่าช่วงชีวิตที่เหลือนั้นคงเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวกแล้ว......”

กู้ฮอนยังคงตกตะลึงอยู่บ้าง นึกถึงท่าทางเย่อหยิ่งก้าวร้าวของท่านปู่เป่หมิงในอดีต เธออดเสียดายไม่ได้ “อืม......ถ้าอย่างนั้นรอสองสามวันให้อาการของท่านปู่คงที่ขึ้นมาสักหน่อย ฉันค่อยพาเด็กๆไปเยี่ยมเขา”

“ขอบคุณคุณครับคุณกู้ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน”

มองฉิงฮัวที่จากไป หยางหยางมุ้ยปาก ศีรษะเล็กซุกไปข้างลำคอของกู้ฮอน “คุณแม่ หยางหยางคิดถึงคุณแม่มาก......จุ๊บๆ......”

เอ่ยพูดแล้วทำปากจู๋จุ๊บไปที่ใบหน้ารูปไข่ของคุณแม่

“เหอๆ แม่ก็คิดถึงพวกเรามาก......” กู้ฮอนพาหยางหยางเข้าไปในห้อง เฉิงเฉิงนั่งอยู่ข้างเตียงอ่านหนังสือแล้ว

“เป่หมิงซิเฉิง นายชั่วร้ายมาก! ไหนบอกว่าจะรอฉันแล้วมาหาคุณแม่พร้อมกันไง!”

เฉิงเฉิงมองบนใส่หยางหยางรอบหนึ่ง วางหนังสือลง “นายไปบ้านของจ้าวจิงอี้แล้ว ทำไมต้องให้ฉันรอนายด้วย”

“จ้าวจิงอี้” กู้ฮอนขมวดคิ้ว “ทำไมรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้จัง”

“ดอกไม้ประจำห้องของห้องก่อนไง!” ทั้งความรู้สึกภูมิใจและความรู้สึกเบื่อหน่ายปรากฏอยู่บนใบหน้ารูปไข่อันหล่อเหลาของหยางหยาง เอ่ยพูดว่า “เธอชื่นชอบผมมานานมากเลยนะ! เพียงแต่ว่าผมเบื่อเธอไปตั้งนานแล้ว แต่ว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนกับขนมหนิวผีถัง สลัดอย่างไรก็สลัดทิ้งไม่ได้ น่าเกลียดจริงๆ......วันนี้ยังขู่พ่อแม่เธออีกว่า ถ้าหากว่าผมไม่ไปฉลองปีใหม่ที่บ้านเธอ เธอจะตายให้ผมดู......”

“แล้วสุดท้ายตายหรือไม่” เฉิงเฉิงถามเสียงเย็นประโยคหนึ่ง

หยางหยางเสยผมอ่อนนุ่มด้วยท่าทางหล่อเหลา ตอบอย่างไม่พอใจว่า “เธอไม่กล้าตาย! ฉันบอกว่า ถ้าเธอตายแล้ว ฉันจะพาลูกม้าหลายตัวไปปัสสาวะรดบนหลุมฝังศพเธอ! ทำให้เธอโกรธจนนอนตายตาไม่หลับ!”

“......”→_→! เฉิงเฉิงกลอกตามองบนใส่เขา

“อา?” เด็กผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจะอายุเท่าไรเอง” กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อแทนลูกชาย “หยางหยาง แม่ไม่อนุญาตให้ลูกหยอกล้อกับผู้หญิงอื่นไปทั่ว! ป้องกันไม่ให้เด็กผู้หญิงบ้านผู้อื่นฆ่าตัวตายจริงๆ แม่ก็บาปแล้ว! ยังมีอีก ลูกไปขู่ลูกสาวผู้อื่นแบบนี้ จะเป็นเรื่องฝังใจเธอในภายหลังนะ! ลูกผู้ชายต้องใจเดียว รู้ไหม”

“......” เฉิงเฉิงชะงักไปเล็กน้อย “คุณแม่ ผมเรียนม.ปลายแล้ว รู้เรื่องพวกนี้ก็ธรรมดา”

เฉิงเฉิงท่าทาง “จิตวิญญาณของผมอยู่ระดับม.ปลาย”

ส่วนหยางหยาง เห็นได้ชัดว่าจิตวิญญาณของเขาถูกหยุดอยู่ที่ชั้นประถม 7 ขวบ

“ซู๊ด......” กู้ฮอนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง จ้องไปที่เฉิงเฉิง แล้วก็มองไปที่หยางหยาง

หน้าตาเหมือนกัน กลับมีจิตวิญญาณที่ไม่เหมือนกันสองดวง

ที่แท้แล้วเหล่าลูกชาย ก็ถึงช่วงเวลาอายุที่เริ่มจะอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับผู้หญิงแล้ว

เธอจับมือเล็กๆของลูกชายทั้งสองคนขึ้นมาอย่างอ่อนโยน “ที่รัก พวกลูกล้วนแล้วแต่เป็นลูกที่แม่คลอดออกมาตอนท้องเดียวกัน แม้ว่าจิตวิญญาณจะไม่เหมือนกัน แต่ว่าสายเลือดเดียวกันนะ! พวกลูกทะเลาะก็ส่วนทะเลาะ แต่ว่าจะต้องรักซึ่งกันและกันนะ......ยังมีอีก อนาคตเติบโตขึ้น พวกลูกไม่สามารถไปจีบสาวด้วยกัน ไม่สามารถทะเลาะกันเองเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง พี่น้องกันจะต้องรักใคร่ซึ่งกันและกัน รู้ไหม”

เพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะตบตีกันในอนาคตเพื่อผู้หญิง เธอจำเป็นจะต้องหยุดความคิดของพี่น้องสองคนนี้เสียก่อน

“คุณแม่วางใจได้ ผมกับหยางหยางชอบผู้หญิงคนละแบบ” เฉิงเฉิงยิ้มบางๆพลางเอ่ยตอบ

หยางหยางรีบยิ้มหวานแล้วพยักหน้า “อืมๆ เพราะว่าผมชอบผู้หญิงอายุน้อยกว่า ส่วนเขาชอบผู้หญิงอายุมากกว่า”

“เป่หมิงซีหยาง ฉันเคยพูดไปตั้งหลายรอบแล้วว่า ฉันไม่ชอบความรักที่ผู้หญิงมีอายุมากกว่าผู้ชาย สรุปว่านายฟังเข้าหูบ้างหรือไม่!” หายากที่เฉิงเฉิงจะขาดสติ