เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 434

ตอนที่434เด็กที่อยากรู้อยากเห็น​2

“เห้ย……” เธอตกใจ เด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

เตียงขนาดใหญ่ที่กลับมีแค่เธอเพียงคนเดียว

นี่คือที่ไหน

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เธอก้มลง มองดูเสื้อผ้าของตัวเองโดยอัตโนมัติ

โชคดี เสื้อผ้ายังอยู่ครบ

เธอรีบลงจากเตียง แวบหนึ่งเธอก็รู้สึกว่าเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงในห้องนี้ดูคุ้นตา

จนเปิดประตูออก สติของเธอถึงกลับมา——

ที่แท้นี่คือบ้านของเป่หมิงโม่นี่เอง

เขากลับมาเมื่อคืนหรือไงกัน

เธอง่วงมาก จำอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียวเลยจริงๆ

รีบกลับไปที่บ้านเช่าฝั่งตรงข้าม แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีกุญแจ

ติ๊งต่องๆๆ

“ลูกจ้ะ ตื่นหรือยัง เปิดประตูให้แม่หน่อย”

ไม่นาน ประตูก็ถูกเปิดออก

เฉิงเฉิงเงยศีรษะเล็กๆขึ้นมา หลังจากเห็นท่าทางของแม่ เขาก็อดที่จะตะลึงไม่ได้ เขาเบิกตาโต

“เฉิงเฉิง อรุณสวัสดิ์จ้ะ” เธอก้มตัวลง แล้วกอดลูกชายตามความเคยชิน

หยางหยางที่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมก้นเล็กของเขา หันกลับมามองที่ประตู “ว้า แม่ ถูกยุงกัดหรือครับ”

นิ้วเล็กของเฉิงเฉิง จิ้มในที่คอของเธอ “แม่ ตรงนี้มันสีแดงๆนะครับ”

“หรือจ๊ะ ไหนแม่ดูหน่อย……” เธอวางเฉิงเฉิงลง เธอหมุนตัวไปหยิบกระจะ พลางบ่นในลำคอ “ฤดูหนาวแท้ๆ จะถูกยุงกัดได้ยังไงกันนะ หรือคนธรรมดาอย่างฉันขึ้นไปนอนบนเตียงของเจ้าคนนั้น มันหรูหราเกินไปจนทำให้เกิดอาการแพ้”

เพิ่งจะพูดจบ เธอยกกระจกแต่งหน้าขึ้น แล้วส่องดูตัวเอง สามวินาทีต่อมา——

“อ๊ายๆๆๆๆ……”

เสียงกรีดร้อง ดังขึ้นในตอนเช้า

หยางหยางรีบเดินถอยหลัง แล้วยกมือเล็กขึ้นมาปิดหู

เฉิงเฉิงเบิกตากว้าง ตกใจเสียงกรี๊ดของแม่

จากนั้น ร่างสูงก็ออกมาจากห้องครัวในทันที——

“เกิดอะไรขึ้น……”

ท่ามกลางความรีบร้อน เสียงต่ำเหมือนเชลโล่ ก็ดังเข้ามาในแก้วหูของกู้ฮอน

“อ๊าย……” เสียงกรีดร้องของเธอหยุดลงอย่างกะทันหัน ติดอยู่ในลำคอ สักพักใหญ่เลยถึงตะโกนออกมา “นี่มันใช่ยุงกัดซะที่ไหนล่ะ”

“งั้นอะไรกัดหรือครับแม่” หยางหยางคือบรรทัดฐานของเด็กที่อยากรู้อยากเห็น​

มีภาพปรากฏ​ขึ้นในหัวของเธออย่างฉับพลัน​——

ผู้ชายคนนี้ใส่เสื้อเปลือยหน้าอก จากนั้นสวมใส่ผ้ากันเปื้อนของเธอ หน้าเขาแดงสีเลือดฝาด……

ให้ตายเถอะ สามารถร้องงิ้วได้เลยนะเนี่ย

เธอจ้องเขา ทันใดนั้น‘พรวด’ เสียงหัวเราะดังออกมา

“แม่ พ่อเข้าห้องครัวมาทำอาหารเช้าให้พวกเราตั้งแต่เช้าเลย” เฉิงเฉิงตอบแทนเป่หมิงโม่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นถาม “แล้วแม่หัวเราะอะไรครับ”

“ทำ ทำอาหารเช้า” รอยยิ้มทื่อๆปรากฏบนใบหน้ากู้ฮอน เธอมองเป่หมิงโม่เหมือนสัตว์ประหลาด เธอแคะใบหู “เฉิงเฉิง แม่ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม เมื่อกี้ลูกพูดว่าใคร เป็นคนทำอาหารเช้าในห้องครัวนะ”

ไม่รอให้เฉิงเฉิงตอบกลับ หยางหยางถอนหายใจยาว——

“แม่ ถึงผมจะตกใจเหมือนกับแม่ แต่แม่ไม่ได้ฟังผิดไปหรอก แต่พ่อทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัว เหมือนกับพ่อครัวเลยจริงๆ เห้อ……” หยางหยางถอนหายใจอีกครั้ง แล้วพูดต่อเหมือนคนแก่ตัวน้อย “เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ พ่อกำลังเตรียมวางยาพิษในอาหารเพื่อฆ่าพวกเราหรือเปล่า”

เป่หมิงโม่ยังทำสีหน้าภาคภูมิใจในตัวเอง เขาทำหน้าขรึม

“เป่หมิงซีหยาง ถ้าพ่อคิดจะวางยาพวกลูกจริงๆ ทำไมพ่อจะต้องยอมลำบากเพื่อให้ลูกเกิดมาด้วย”

“เฮอะ อาสามพูดว่าผู้ชายให้กำเนิดลูกไม่ลำบากสักนิด สามารถทำได้ในหนึ่งวินาที แม่คลอดพวกเราออกมาถึงลำบาก” หยางหยางวิ่งไปที่ขาของกู้ฮอนอย่างไม่ไยดี แล้วทำเสียงเหมือนลูกสุนัข

เป่หมิงโม่จ้องไปที่สองแม่ลูกที่เหมือนกันอย่างกับแกะ แล้วโกรธควันออกจมูก

เข้าครัวไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทำอาหารเช้าหนึ่งมื้อให้แม่ลูกทั้งสาม ไอ้โง่เง่าคนนี้ไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่า

“ได้​ พูดว่าพ่อจะวางยาพิษฆ่าพวกลูกใช่ไหม งั้นก็ให้แม่ของลูกมาทำเองแล้วกัน” เขาพูด​ แล้วลากมือของกู้ฮอนมา​ ดึงเธอออกมาจากมือของลูกชายเบาๆ​ แล้วพาเธอเข้าไปในครัว​

“จะทำก็ทำสิ​ มีอะไรน่าประหลาด​ นายจับฉันจนเจ็บแล้วนะ” ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่กู้ฮอนรู้สึกว่า ข้อมือของตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจนักหนา​ ถึงต้องถูกเขาบีบจนเจ็บตลอดเลย