เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 470

ตอนที่ 470 ความชั่วร้ายของหมอผี2

มีสาวสวยคนหนึ่ง ถือตะกร้าใส่ขนมเปี๊ยะแล้วเดินผ่านไป

“เอ๊ะ......” ลุงหัวโล้นประหลาดใจเล็กน้อย แล้วจ้องมองสาวสวยคนนั้นอย่างไม่คลาดสายตา แววตาเหมือนลุกเป็นไฟ

หยางหยางรู้สึกคุ้นเคยมาก สำหรับแววตาของลุงหัวโล้นแบบนี้

เพราะว่าทุกทีที่อาสามของเขาเห็นสาวสวย แววตาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

แต่ว่า ตะกร้าขนมเปี๊ยะของสาวสวยคนนั้น มันยิ่งดึงดูดสายตาของนักชิมคนนี้

ร่างเล็ก ๆ ของหยางหยางก้าวไปข้างหน้าขวางสาวสวยคนนั้นไว้ แล้วตะโกนพูด “คุณภรรยาของตาแก่หัวโล้น ขอผมกินขนมเปี๊ยะชิ้นหนึ่งสิครับ”

เมื่อสาวสวยคนนั้นได้ยินแล้วรู้สึกตกใจ หันไปมองลุงหัวโล้นนั้นแล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที แล้วพูดกับหยางหยางต่อ “หนูน้อย หนูทักผิดคนแล้ว”

เมื่อพูดเสร็จ เธอก็หันเดินจากไป

หยางหยางเหลือบมองลุงหัวโล้นนั้นอีกครั้ง “เฮ้ เมียของลุงไม่ให้ผมกินขนม ผมก็จะไม่ให้ลุงดูดวงแล้ว”

ลุงหัวโล้นหันมองสาวสวยนั้นอีกครั้ง แล้วเขาหน้าแดงเขินอายขึ้นมา จากนั้นแกล้งไอเล็กน้อย “นายต้องเรียกเธอว่าคุณป้า แล้วนายจะได้กินขนมนั้น”

“จริงเหรอ” หยางหยางไล่ตามสาวสวยคนนั้นไปด้วยความลังเล เด็กน้อยหิวกระหายที่น่าสงสารคนนี้ ตะโกนพูดอย่างน้อยใจขึ้นมาอีกครั้ง “เฮ้ คุณป้าครับ เค้าหิวข้าวแล้ว ขอกินขนมเปี๊ยะชิ้นหนึ่งได้ไหมฮะ”

สาวคนนั้นหยุดเดิน แล้วหันมายิ้มให้กับหยางหยางที่น่าสงสาร จากนั้นก็หยิบขนมเปี๊ยะออกมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้กับหยางหยาง “ได้สิ น่าเอ็นดูขนาดนี้ ถือเป็นของขวัญก็แล้วกัน”

“แฮะ ๆ” หยางหยางรับขนมเปี๊ยะนั้นมาแล้วกินอย่างมีความสุข “อื้ม ๆ อร่อยมากเลย คุณป้าครับ ขนมเปี๊ยะของคุณป้าอร่อยกว่าแพนเค้กของคุณลุงมากเลย”

สาวสวยหน้ามืดกะทันหัน “ใครคือลุง”

“ก็นั่นไงครับ” หยางหยางชี้ไปที่ลุงหัวโล้นนั่น

สาวสวยบ่น ‘หึ’ แล้วรีบเดินจากไป

ลุงหัวโล้นอึดอัดใจ “เฮ้อ......หนูน้อยเอ้ย ในวัดในวา พูดจากต้องระวังหน่อยนะ เดี๋ยวจะเป็นการดูหมิ่นเขาเอานะ......”

“ผมว่าคุณลุงอยากดูทะลุตัวเขามากกว่านะ” หยางหยางพูดแทงใจดำลุงหัวโล้น

“เอ๊ะ…...” ลุงหัวโล้นรีบแกล้งไอแคก ๆ “กลับมา ๆ เรามาดูดวงกันต่อดีกว่า…...เมื่อกี้พูดถึงไหนกันแล้ว”

เฉิงเฉิงที่เงียบตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ได้มีแสงประกายแวววาวจากดวงตา “ลุงพูดถึงพวกผมจะมีแม่เลี้ยงครับ”

“ใช่ ๆ ๆ ของเพียงพวกนายทำดีต่อแม่เลี้ยง เธอก็จะทำดีต่อพวกนาย และหากว่าพวกนายไม่ดีต่อแม่เลี้ยงล่ะก็ ชะตากรรมแม่แท้ ๆ ของพวกนายก็จะพินาศไปด้วย……”

“ถ้างั้น ผมมีคำถามอยากถามครับ คุณทำนายชื่อของแม่เลี้ยงที่ว่านั้นได้ไหมครับ” เฉิงเฉิงรีบพูดตัดบทของลุงหัวโล้น ด้วยสีหน้าที่สงสัย เหมือนเขารู้อะไรบางอย่าง

“อันนี้…...” ลุงหัวโล้นหัวเราะขึ้นอย่างมีเลศนัย

“หา? นางแรดคนนั้นเหรอ นายรู้ได้ไงเนี้ย” ขนมเปี๊ยะในมือหยางหยางก็ใกล้กินหมดแล้ว

เฉิงเฉิงชักสีหน้าเบื่อหยางหยาง “ก็เพราะนายซื่อบื้อขนาดนี้ไง ผู้หญิงคนนั้นถึงได้มีโอกาส กินอิ่มยังเนี่ย ไปหาพ่อกันเถอะ”

“ฮือ…...ยังกินไม่อิ่มเลย......”

“เห็นแก่กินจริง ๆ รอให้พ่อเอาแม่เลี้ยงมาก่อนเถอะ ดูว่านายยังจะกินได้ลงอีกไหม”

เฉิงเฉิงเริ่มอารมณ์เสียแล้ว เพราะว่าพ่อของเขารับปากไม่ได้ในคำว่า ‘จะไม่แต่งงานโดยที่ไม่มีความรัก’ จึงทำให้เฉิงเฉิงรู้สึกไม่สบายใจมาก

เขากังวลใจแทนแม่มากเพียงใด มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ แต่หยางหยางกลับไม่เอาไหนเลย วัน ๆ มีแต่เรื่องกินเรื่องจีบสาว

“แล้วนายต้องการอะไรล่ะ” หยางหยางมองหน้าเฉิงเฉิงด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง

“ข้าอยากให้คุณพ่อมาขอคุณแม่ ข้าอยากให้น้องสาวไม่ต้องใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีก ข้าอยากให้ครอบครัวของเราทั้งห้าคนได้อยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และรักซึ่งกันและกัน”

เจ็ดปีที่ผ่านมา เฉิงเฉิงที่ดูเหมือนไร้ซึ่งอารมณ์คนนี้ ได้ระเบิดอารมณ์กับหยางหยางเป็นครั้งแรก

“.…..” หยางหยางถึงกับต้องอึ้ง “เป่หมิงซีเฉิง นายโกรธเหรอ”

“ใช่ โกรธมากด้วย”

“เอาน่า…...” หยางหยางทำท่าจะร้องไห้ “ถึงแม้ข้าคิดว่าคุณแม่จะไม่ยอมแต่งงานกับไอ่พ่อนก แต่ว่า ข้าก็คิดถึงน้องสาวเหมือนกันนะ……”