เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 469

ตอนที่ 469 ความชั่วร้ายของหมอผี1

“หึ ผู้หญิงเป็นสัตว์ที่ปลอมตัวเก่งที่สุดในโลกจริง ๆ” หยางหยางถอนหายใจอย่างหนัก แล้วเกาหัวตัวเอง “อ่าวเฮ้ย แล้วไอ่พ่อนกล่ะ”

“ยังอยู่ข้างหลัง ถูกหัวหน้าห้องคนนั้นจับตัวไว้แล้ว” เฉิงเฉิงหายใจเร็วมาก

“หา?” หยางหยางตกใจมาก “ไอ้หัวหน้าห้องคนนั้นรสนิยมแย่จริง ๆ เลยนะ แม้ตาแก่ไอ่พ่อนกของผมยังไม่ยอมปล่อยเลย”

“.…..” เฉิงเฉิงยักไหล่แล้วพูด “พูดงี้ระวังพ่อได้ยินแล้วนายจะซวยนะ”

“มันก็จริงอยู่แล้วนี่นา แต่ก็ช่างเหอะ ไอ้หัวหน้าห้องคนนั้นก็คู่กับตาแก่ได้อยู่ ไม่งั้นหนุ่มน้อยรูปหล่อหน้าเข้มอย่าข้าแบบนี้ ให้ไปสนใจเธอคงไม่ถูกต้องหรอก”

“.…..” เฉิงเฉิงชักสีหน้าน่าเบื่อ ไร้คำบรรยายกับเขาจริง ๆ

“กรอก ๆ …...” ท้องของหยางหยางเริ่มส่งเสียงประท้วงออกมา

ทันใดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมา แล้วใช้จมูกน้อย ๆ นั้นพยายามดมกลิ่น “เอ๋ นายได้กลิ่นอะไรไหมเนี้ย กลิ่นเหมือนน่องไก่ทอดเลยแหะ……”

เฉิงเฉิงยังคงชักสีหน้าน่าเบื่อ “นายหิวจนเวียนหัวไปแล้วมั้ง ที่นี่ในวัดนะ จะมีน่องไก่ทอดได้ไง”

หยางหยางไม่ได้สนใจอะไร เหมือนจมูกสุนัขดมหากลิ่น แล้วเดินไปข้างหน้า......

*

เมื่อเดินไปไม่ไกลมากนัก หยางหยางได้เลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ ซอยหนึ่ง

เดิมทีที่นี่เป็นช่องทางเดินระหว่างสองวัด แต่นานไปผู้คนแถวนี้ได้มาวางขายของกันที่นี่ ดังนั้นซอยเล็ก ๆ นี้ก็กลายเป็นถนนคนเดินไปแล้ว

ในนี้นอกจากจะขายเครื่องประดับทุกชนิดที่เกี่ยวกับพุทธศาสนาแล้ว ยังมีของกินให้ชิมมากมาย

“ว้าว สุดหล่อคนนี้ รบกวนหยุดเดินสักครู่ครับ”

หยางหยางหันไปมองอย่างสงสัย แล้วเห็นลุงหัวล้านคนหนึ่งนั่งอยู่บนก้อนอิฐ ในมือข้างหนึ่งของเขาถือถุงบรรจุกระบอกสูบฝิ่นที่ทำมาจากไม้และทองแดง

พื้นตรงหน้าเขาปูด้วยกระดาษสีเหลืองสกปรก แล้วสี่มุมของกระดาษนั้นมีก้อนหินวางทับไว้ บนกระดาษวาดด้วยลวดลายที่แปลกประหลาด

แต่มีตัวหนังสือสองตัวที่หยางหยางอ่านออก 《ดูดวง》

“ว่าไง” หยางหยางตอบอย่างไม่เกรงใจ เพราะ ณ เวลานั้น เขาหิวจนมือไม้สั่นไปหมดแล้ว จะมีเวลามาสนใจใครได้ไง

“เฮอ ๆ ไม่ทราบว่าหนูน้อยสนใจดูดวงสักหน่อยไหมครับ”

“มันคืออะไรเหรอ” เพราะหยางหยางโตที่อเมริกา ไม่เคยได้ยินว่าดูดวงคืออะไรด้วยซ้ำ

ลุงหัวล้านหัวเราะ “มันเป็นการทำนายว่าอนาคตของนายจะเป็นยังไง โชคชะตา และภรรยาที่นายจะแต่งงานด้วยในอนาคตจะเป็นอย่างไร......”

“ภรรยาเหรอ” หยางหยางเหลือบมองอย่างน่าสงสัย “แบบนี้คุณก็ทำได้เหรอ”

“หึหึ แน่นอนสิครับ ตั้งแต่มนุษย์อย่างเราเกิดมา ทุกอย่างก็ล้วนมีเวลาที่ตายตัวแล้ว ที่เรียกกันว่า ชีวิตเราอะไรจะเกิดมันต้องเกิด อะไรที่ไม่เกิดมันก็ไม่มีทางได้เกิดขึ้น และทุกอย่างสรุปสั้น ๆ คำเดียวก็คือ ‘ชีวิต’ ทุกอย่างโชคชะตาได้กำหนดเอาไว้แล้ว......”

“ดูจากการแต่งตัวของพวกผม ใครก็ทายออกได้เหมือนกัน” เฉิงเฉิงแสดงสีหน้าดูถูกเล็กน้อย

ลุงหัวโล้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย แล้วพูดต่อ “แต่นายสองคนถูกแยกกันอยู่ตั้งแต่เด็กแล้ว อย่างน้อยห้าปีขึ้นไป คนหนึ่งอยู่กับพ่อ ส่วนอีกคนอยู่กับแม่”

หยางหยางรู้สึกอึ้ง “เรื่องนี้ลุงยังทายออกด้วยเหรอ”

ลุงหัวโล้นหัวเราะ ‘แฮะ ๆ ’ แล้วมองดูสองแสบนั้นอย่างได้ใจ

“มีอีกมั้ย ๆ” หยางหยางเริ่มสนใจเขา แล้วถามต่อ

ลุงหัวโล้นหยุดหัวเราะทันที แล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบพูด “แล้วก็ ดวงชะตาของพ่อแม่พวกนายนั้น ชีวิตนี้จะไร้วาสนาต่อกัน เขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน นี่เป็นชะตาลิขิตแล้ว อีกอย่างนายสองคนจะมีแม่เลี้ยงด้วย”

“โม้บ้าอะไรวะ” เมื่อหยางหยางได้ยินแล้ว เหวี่ยงแพนเค้กที่เพิ่งกัดไปคำเดียวลงพื้นอย่างแรง “ลุงนั่นแหละจะมีแม่เลี้ยง ทั้งบ้านของลุงมีแต่แม่เลี้ยง”

“เฮอ ๆ ฉันก็แค่พูดเรื่องจริงตามตำรา” ลุงหัวโล้นแสดงสีหน้าที่มั่นใจ

เฉิงเฉิงหรี่ตาเล็กลง แล้วถามอย่างสงสัย “แล้วคุณว่า แม่เลี้ยงของพวกผมจะเป็นคนแบบไหนล่ะ”

ลุงหัวโล้นแสร้งทำตัวอย่างล้ำลึก จากนั้นค่อย ๆ คายคำพูดออกมา “แม่เลี้ยงของพวกนาย ไม่ใช่คนธรรมดาหรอก เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นและเป็นที่จับตามองของผู้คนอย่างแน่นอน”

หยางหยางเกาหัวอย่างหงุดหงิด “โม้บ้าอะไรอีก ต่อให้ไอ่พ่อนกของผมจะแต่งกับแม่เลี้ยงคนใหม่ เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่แน่นอน”

ณ ขณะนั้น......