เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 468

ตอนที่ 468 หนึ่งใหญ่สองเด็กสามหล่อ2

“ไม่น่าใช่นา ก็นายรู้ว่าฉันเป็นหัวหน้าห้องนี่นา......นี่นาย อย่าหนีสินาย......”

สาวน้อยพูดไม่ทันจบ หยางหยางก็ใช้แรงฟันน้ำนมทั้งหมดที่มี เดินหนีสาวน้อยคนนี้......

ไม่นาน หยางหยางเดินตามเฉิงเฉิงทันแล้ว

“หยาง…...” เฉิงเฉิงตะโกนเรียกชื่อ แล้วหยางหยางก็รีบเดินไปข้างหน้าเฉิงเฉิง

จากนั้นเสียงของสาวน้อยคนนั้นก็ตามมาจากด้านหลัง “นี่ เพื่อนักเรียนคนนี้ นายเดินช้าหน่อยสิ นายยังไม่บอกชื่อนายเลยนะ......”

ด้วยสัญชาตญาณเฉิงเฉิงหันไปมองเธอคนนี้......เชี้ย สะดุ้งเลย

เป่หมิงโม่เห็นหยางหยางวิ่งหนีราวกับถูกไฟริมก้น จากนั้นอดไม่ได้หันหลังไปมอง......

ชิบหายแล้ว ท่านโมคิดในใจ

ไอ่เด็กเปรตเป่หมิงซีหยางคนนี้ เด็ดดอกฟ้าไม่ถึง แต่กลับเหยียบหางหมาวัด

“โห นาย…...นายสองคนหน้าตาคล้ายกันมากเลย” เมื่อสาวน้อยเห็นหน้าเฉิงเฉิงแล้ว นัยน์ตาเปล่งประกายความตื่นเต้นไม่น้อย

เฉิงเฉิงถอยออกไปหาเป่หมิงโม่สองก้าว แล้วมองด้านหน้า เงาของหยางหยางไปไหนแล้ว

“นี่ พวกนายคือฝากแฝดเหรอ” จู่ ๆ สาวน้อยคนนั้นก็เกิดความสงสัยอย่างตื่นเต้น “คือว่า ฉันเป็นหัวหน้าห้อง ป.1/3 โรงเรียนชินหมิงในเมือง S นี้ พวกนายรู้จักฉันใช่มั้ย พวกนายเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ใช่มั้ย ถึงว่าหน้าไม่คุ้นกันเลย......”

สาวน้อยคนนั้นยิงรัวคำถาม

เฉิงเฉิงแสร้งทำไม่พูดอะไร ยังไม่ทันได้ตอบคำถามเธอ นึกไม่ถึงว่าสาวน้อยคนนี้จะกรีดร้องขึ้นมาเหมือนได้พบกับประเทศใหม่ของจีนอย่างไรอย่างนั้น......

“โหว ลุกคนนี้ ทำไมดูหล่อมากเลยค่ะ…...ไม่ทราบว่าเป็นดาราเกาหลีรึเปล่าคะ......”

เป่หมิงโม่มองซ้ายมองขวา เพื่อที่จะดูให้มั่นใจว่าสาวน้อยที่คล้ายกับหางหมาวัดคนนี้กำลังคุยกับเขาอยู่ จากนั้นเขาก็ทำหน้าเครียดไปเลย “ใคร? ลุง?”

เห็นได้ชัดว่า ท่านโม่ที่หล่อเหลาสมาร์ตคนนี้ จะยอมรับว่าตัวเองเป็น ‘ลุง’ ได้ยังไงกันล่ะ

ต่อให้ออกจากปากของสาวน้อยคนหนึ่งก็เถอะ

“ใช่ค่ะ ๆ คุณลุง คุณพาหนูไปประเทศเกาหลีได้ไหมคะ” สาวน้อยคนนั้นพูดจบ แล้วเข้ามาเกาะขาเป่หมิงโม่ไว้......

“.…..” ท่านโม่สูดลมหายใจเขาลึก ๆ เขาที่รักความสะอาดคนนี้ รับไม่ได้ที่จะให้คนแปลกหน้ามาแตะต้อง “ออกไปให้พ้นนะ”

“ไม่เอาสิ ๆ ...... คุณลุกก็ ซารังเฮนะคะ” (ภาษาเกาหลีคือฉันรักคุณ)

สาวน้อยคนนั้นเกาะขาท่านโม่ไว้แน่น ๆ แล้วเริ่มน้อยอกน้อยใจอย่างเปิดเผยขึ้นมา......

เมื่อเฉิงเฉิงเห็นสภาพแล้วอดขำไม่ได้

ดูเหมือนว่าน้องสาวน้อยคนนี้ถึงแม้อายุจะน้อย แต่รสนิยมไม่เบาเลยนะ......

ไม่ว่าเด็กอายุน้อยกว่าสามขวบ ผู้ใหญ่อายุมากกว่าแปดสิบ คุณพ่อคนนี้ก็ฟาดเรียบไม่เหลือจริง ๆ ......

เฉิงเฉิงค่อย ๆ ถอยหลังออกไปอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นรีบวิ่งไปหาหยางหยาง อพยพอย่างรวดเร็ว......

ทิ้งท่านโม่อยู่คนเดียวกับสาวน้อยกระเต็มหน้าคนนี้ “ฉันจะพูดอีกรอบนะ ปล่อยมือเธอเดี๋ยวนี้”

“ฮือ ๆ คุณลุงจะทำร้ายหนูเหรอคะ ฮือ ๆ ๆ คุณลุงจะรังแกเด็กเหรอคะ......” จากนั้นแม่สาวน้อยก็ร้องไห้ออกมา ภาพลักษณ์ยิ่งดูแย่กว่าเก่าแล้ว

“.…..” ขนาดนั้นเลยเหรอ หูข้างไหนของเธอได้ยินว่าเขาจะทำร้ายเธอเหรอ

ท่านโม่แทบจะบ้าตาย เพราะถูกแม่สาวน้อยคนนี้จับไว้ไม่ยอมปล่อยมือ

เป่หมิงซีเฉิง เป่หมิงซีหยาง เองสองตัวจงจำไว้

*

เฉิงเฉิงไล่ตามหยางหยางไปจนถึงหน้าปากซอยถนน แต่กลับไม่เห็นตัวเขา

เมื่อหันมองกลับไป ก็สังเกตเห็นว่าตัวเองได้เข้ามาถึงศาลเจ้าโบราณของเมือง S นี้แล้ว

“แฮก ๆ ๆ …... เป่หมิงซีเฉิง...... แฮก ๆ ๆ ......”

ทันใดนั้น เฉิงเฉิงได้ยินเสียงมีคนเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง แล้วหันหลังกลับไปดูพุ่มไม้ข้างถนนนั้น......

กิ่งก้านพุ่มไม้นั้นสั่นไปมา แล้วมีหัวเล็ก ๆ โผล่ออกมาจากพุ่มไม้นั้น ยังมีเศษกิ่งไม้หักอยู่บนหันของเขาด้วย

หยางหยางนี่เอง

หยางหยางมองไปรอบ ๆ ด้วยความระมัดระวัง เพื่อให้แน่ใจว่าสาวน้อยขี้กะคนนั้นไม่ได้ตามมา เขาถึงจะคลานออกมาจากพุ่มไม้นั้นอย่างยากลำบาก

เมื่อคลานออกมาแล้ว เขาก็ปัดกิ่งไม้ที่ตัวไปด้วยแล้วบ่นไปด้วย “แม่มเอ้ย ใจหายหมดเลย......”

เฉิงเฉิงทำหน้าเครียด “นายยังกล้าแซวสาวไปเรื่อยอีกไหมล่ะ”