เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 หนึ่งใหญ่สองเด็กสามหล่อ1

เป่หมิงโม่เหลือบมองลงไปดูลูกชาย “พูดจาดี ๆ หน่อย ไปหาแว่นให้เจอค่อยมาพูด”

พูดไปเดินไป

“นู้น......ทางนู้นมี” หยางหยางชี้ไปยังร้านขายแว่นที่อยู่ห่างจากเขาพวกเขาไม่ไกล

*

หลังจากสามพ่อลูกเดินออกจากร้านขายแว่นนั้น หนึ่งใหญ่สองเด็กสามหล่อเปิดตัวอย่างสง่า

แสงเพชรประกายแวววาว แว่นกันแดดเฉิดฉายความมาดเข้ม

ท่านโม่ยังคงดูสมาร์ตหล่อเหลาอย่างมีสง่า แม้แว่นกันแดดจะปกคลุมใบหน้าที่งดงามของเขา แต่ก็ยังเป็นที่ดึงดูดของสายตาผู้คน

หยางหยางผิวปาก มือเท้าเอว เงยใบหน้าเล็ก ๆ นั้นขึ้นเล็กน้อย เดินอยู่ข้างท่านโม่อย่างมีชีวิตชีวา แม้ส่วนสูงเขายังเทียบไม่ถึงระดับก้นของพ่อ แต่ก็มีพลังงานบางอย่างในร่างเล็ก ๆ ของเขาเฉิดฉายออกมาอย่างมีเสน่ห์

ส่วนเฉิงเฉิงเปิดตัวอย่างเป็นสุภาพบุรุษ หากว่าเอาเขาไปเปรียบเทียบกับพ่อและหยางหยางล่ะก็ เฉิงเฉิงจะดูเรียบง่ายมากกว่าเยอะเลย เขายังคงบ่นอยู่ในใจ ถึงแม้นิสัยของหยางหยางกับคุณพ่อจะแตกต่างกันมาก แต่ความมั่นใจของเขาทั้งสองนั้นเหมือนกันและถึงขั้นไม่ยอมกันด้วยซ้ำ

ผู้คนที่เดินผ่านไปมา อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาแอบถ่ายภาพของเขาทั้งสามไว้ และเขายังเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้คนมีเรื่องต้องพูดคุยซุบซิบกัน......

“โห ดูสิ ผู้ชายคนนั้นหล่อมากเลยอ่ะ…...”

“โอ้ว นั้นลูกแฝดของเขาแน่ ๆ ไม่เคยเห็นสามพ่อลูกที่ดูดีขนาดนี้เลย......”

“โอ้ย จะบ้าตาย อยากรู้ว่าเขาเป็นคนจริง ๆ ไม่ได้มาจากนายใช่ไหมเนี่ย”

“จริงสิ พวกเขาคงไม่น่าใช่คนเมือง S นะ ถึงว่าไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย”

“ว๊าววว ฉันขาดออกซิเจน หายใจไม่ออกแล้ว......ในโลกยังมีพ่อลูกสามคนแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย พวกเธอดูลูกแฝดคู่นั้นสิ ฉกกลับบ้านจะถูกจับไม่เนี่ย......”

“นั่นดิ ๆ อยากฉกผู้ใหญ่กลับไปเป็นตุ๊กตาหมอนข้าง ฉกตัวเล็กกลับไปเป็นตุ๊กตาบนหัวเตียง......”

“จุ ๆ สาวน้อย เธอคิดมากไปแล้ว…...”

ท่านโม่ดันคิ้วขึ้นเล็กน้อย คำพูดกระซิบความคลั่งของผู้คนเดินผ่านไปมาได้เข้าไปในหูของเขา

เกิดเป็นคนดัง สำหรับเขา เคยชินกับสถานการณ์แบบนี้มานานแล้ว

เพียงแต่ว่า ได้ยินคำว่าแย่งเขากลับไปเป็นตุ๊กตาหมอนข้างนี่สิ ช่างเป็นที่พอใจความหล่อของท่านโม่เลยจริง ๆ

ช่วยไม่ได้จริง ๆ ใครให้เขาไม่รู้จักพอล่ะ อยากเป็นตุ๊กตาหมอนข้างของฮอนฮอน แต่เธอกลับไม่มีความสนใจในตัวเขาแม้แต่นิด......

หยางหยางยังคงเดินด้วยความมั่นใจ

ส่วนเฉิงเฉิงยังคงเดินไปบ่นไปในใจ......

*

นี่คือศูนย์กลางเมืองโบราณของเมือง S

“ฮัลโหล…...ดีคร้าบจ๋าวน้อย ชื่ออะไรเหย๋อ พี่กลับมาจาก ABC ประเทศอเมริกานะครับ ช่วยเป็นไกด์นำทางให้พี่หน่อยได้ไหมครับ......”

หยางหยางใช้มือข้างเดียวถอดแว่นกันแดดออกอย่างหล่อเหลา แล้วทักทายสาวน้อยคนนั้นด้วยสีหน้าที่ยิ้มบานมากกว่าดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิ

ที่ที่ระดับอย่างกู้หยางหยางอยู่นั้น จะไม่มีสาวสวยมาล้อมรอบตัวเขาได้ยังไง

เพียงแต่ว่า ไอ่แสบคนนี้กลับประเทศมาก็แล้วสองปีกว่าแล้วนะ แล้วทำไมยังใช้มุกจีบสาวเสี่ยว ๆ แบบนี้ได้

แต่หยางหยางไม่คาดคิด สาวน้อยคนนี้หันหลังมาแล้วยิ้มตอบเขา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มหวานและมีลักยิ้มทั้งสองข้างของแก้ม “ไฮ......”

“เชี้ยเอ้ย!” และนี่หยางหยางเพิ่งได้เห็นใบหน้าของสาวน้อยคนนี้อย่างชัด ๆ ......

ริมฝีปากที่สั่นไหว ตกตะลึงไปสามวินาที หยางหยางตกใจจนลูกตาแทบทะลักออกมาจากหัว รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งตกจากสวรรค์สู่นรก มันหนาวเหลือเกิน

ในที่สุดก็เข้าใจถึงคำว่าอย่ามองคนจากด้านหลัง

แม่มเอ้ย บัวหิมะบนภูเขาหิมะชัด ๆ ชื่อเหมือนฟังแล้วดูดีนะ แต่เรียกง่าย ๆ ก็คือมันฝรั่งหวานนั่นเอง

มันฝรั่งหวานก็แล้วไป แต่ปัญหาคือหัวเธอกระเต็มไปหมดเลยยยยยยย

“หะหัว หัวหน้าห้อง......” หยางหยางเกือบหลุดปากไป......

สาวน้อยมองรูปหล่อหยางหยางอย่างเขินอาย หน้าแดงไปหมด “เอ๋ นายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นหัวหน้าห้องเหรอ ฉันคิดว่าไม่เคยเห็นนายนะ......นายชื่ออะไรเหรอ”

ริมฝีปากหยางหยางกระตุก แล้วตอบสนองอย่างรวดเร็วเหมือนซอมบี้ “อ้อ โทษที ผมทักผิดคน......”