เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 466

ตอนที่ 466 ดูแลลูกแบบนี้2

หยางหยางชักสีหน้าเบื่อหน่าย “โห่ ถ้างั้นปล่อยผมสิ......ผมจะออกไปเที่ยว......ต่อให้พวกนายเป็นซอมบี้ ผมจะไม่ยอมเป็นพืชหรอก ผมจะไม่เล่นเกมซอมบี้กับพวกนายที่นี่ มันน่าเบื่อเกินไป......”

หยางหยางพูดไปด้วยแล้วหันมองเฉิงเฉิงที่ยังคงนั่งนิ่งเฉยบนโซฟานั้นไป “นี่ เป่หมิงซีเฉิง นายจะออกไปด้วยไหมล่ะ”

เฉิงเฉิงมองหยางหยาง แล้วหันไปมองเป่หมิงโม่ “คุณพ่อครับ หรือว่าให้ผมพาหยางหยางออกไปเที่ยวหน่อยดีไหมครับ......”

“ไม่ได้” เป่หมิงโม่ทำหน้าเคร่งเครียด แล้วปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

สีหน้าของเด็กทั้งสองเหงาหงอยลงพร้อมกัน

“เหอะ ไอ่พ่อนะ ผมเกลียดคุณ…...”

สีหน้าเฉิงเฉิงจริงจังแล้วมองหน้าพ่อด้วยความเศร้า “คุณพ่อหวังว่า ผมกับหยางหยางจะไม่มีความสุขเหมือนพ่อเหรอครับ”

คำนี้ทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที “ทำไมนายถึงคิดว่าพ่อไม่มีความสุขล่ะ”

“ก็เพราะคุณพ่อทำเรื่องที่ ‘อย่าแต่งงานโดยไม่มีความรัก’ ไม่ได้ไงครับ” เฉิงเฉิงตอบอย่างจริงจังมาก เรื่องที่สองพ่อลูกได้คุยกันเมื่อคืนนี้ ได้ถูกตราตรึงไว้ในหัวใจของเด็กน้อยคนนี้อย่างลึกซึ้ง และเขาจะจำคำพูดของพ่อคำนั้น คำว่าพ่อไม่สามารถทำได้ แต่หวังว่าลูกจะทำให้ได้

“อะไรรักแล้วแต่งงานนะ” หยางหยางไม่เข้าใจคำพูดเขา

เป่หมิงโม่เห็นดวงตาของเฉิงเฉิงที่เปล่งประกายราวกับภูเขาไฟระเบิด เขาไม่คิดเลยว่า เด็กคนนี้จะเข้าใจความหมายของเขาภายในพริบตา

แน่นอนว่า เขาทำตามความตั้งใจของตัวเองไม่ได้ ดังนั้นเขาถึงโทษตัวเองมาโดยตลอด......

หรือว่าจะให้ลูกทั้งสองคนของเขาจะไม่มีความสุขไปด้วยเหรอ

เขาถอนหายใจออกมา ความตึงเครียดนั้นค่อย ๆ เพลาลง จากนั้นพูดอย่างอ่อนโยน......

“จะออกไปเที่ยวก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าต้องติดตัวไปกับพ่ออย่างเดียว”

“ว้าว ดีจังเลย เยี่ยมมาก” สีหน้าอารมณ์ของหยางหยางเปลี่ยนไปเร็วกว่าการพลิกหน้าหนังสือ ก่อนหน้านั้นสีหน้ายังเหงาหงอยอยู่ ทันใดก็เหมือนลูกหมาน้อยกระโดดเข้ากลางอกของเป่หมิงโม่ “ผมรู้ว่าไอ่พ่อนกไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก......บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าผมจะเที่ยวให้ทั่วเมือง S ไปเลย......”

มุมปากเป่หมิงโม่กระตุกเล็กน้อย แม้จะไม่ชอบพฤติกรรมความซนของเด็ก ๆ แต่ลึก ๆ ในใจก็รู้สึกใจอ่อนให้กับความน่ารักของเด็กน้อย

เขายื่นมือออกไปดึงหยางหยางมาตรงหน้า แล้วจ้องจมูกน้อย ๆ นั้นไว้ “ไปเที่ยวได้ แต่ต้องเชื่อฟังนะ อย่าหาเรื่อง ไม่งั้นเธอจะถูกส่งกลับไปเมือง A ทันที”

หยางหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วใช้มือน้อยแตะไปที่กลางอกของเขา “ไอ่พ่อนกเอาหัวใจไปไว้กลางกระเพาะได้เลย ผมรับปาก จะไม่หาเรื่องให้พ่อเลยครับ”

เฉิงเฉิงทำหน้าเซ็ง “นายใส่ใจกับการเรียนหน่อยเถอะ เอาหัวใจไปไว้กลางกระเพาะยังไงเนี่ย”

“อ้าว ข้าพูดผิดตรงไหน ก็ได้ยินเขาพูดกันแบบนี้นี่นา” หยางหยางเกาหัว แล้วมองหน้าเฉิงเฉิงอย่างสับสน

“เขาเรียกว่าเอาหัวใจไปไว้ในท้องได้เลย จะไปไว้กลางกระเพาะได้ยังไง เห็นแก่กินจริง ๆ เลยนะ เอะอะจะเข้ากระเพาะอย่างเดียว” หยางหยางบ่นไปแล้วจัดระเบียบเสื้อตัวเองอย่างใจเย็น

หยางหยางชักสีหน้าไม่พอใจ “จะไว้ในกระเพาะแล้วทำไมล่ะ กระเพาะก็อยู่ในท้องไม่ใช่เหรอ”

เป่หมิงโม่มองดูลูกชายทั้งสองที่มีบุคลิกแตกต่างกันแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ลูกแฝด คงต้องสงสัยจริง ๆ แล้วว่า ไอ้ตัวแสบหยางหยางนี้เป็นลูกแท้ ๆ ของเขารึเปล่า

หยางหยางชักหน้าผีใส่พ่อแล้วค่อยนั่งกลับที่เดิม

ส่วนเฉิงเฉิงนั่งอยู่กับที่อย่างเงียบ ๆ แล้วในมือถือโน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่ง เพราะช่วงนี้เขาเสพติดกับการเขียนโปรแกรมซอฟต์แวร์ และตอนนี้กำลังออกแบบเกมแรกของเขา ถ้าเขาไม่ส่งเสียงออกมา หยางหยางคงคิดว่าเขาเป็นอากาศไปแล้ว……

รถวิ่งผ่านใจกลางเมืองเก่าอย่างรวดเร็ว และเพิ่งจะหยุดตรงลานจอดรถ

“โอเค เรามาถึงแล้ว ลงรถกัน”

ท่านโม่ครวญครางออกเสียงเบา ๆ ด้วยสีหน้าเฉยชา แล้วเปิดประตูรถออก

“ถึงแล้วเหรอ นี่มันที่ไหนนะเนี้ย”

หยางหยางเกาหัวตัวใบเล็กของตัวเอง

เฉิงเฉิงเก็บคอมพิวเตอร์เรียบร้อย ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงจากรถ

“เฮ้ ไม่มีมารยาทเลยจริง พวกนายน่ะ รอฉันหน่อยสิ๊......”

หยางหยางเหมือนตั๊กแตนรีบบินตามมาจากด้านหลัง

เมื่อเห็นพ่อของเขาหยิบแว่นกันแดดออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วสวมใส่ขึ้นไปอย่างมาดเข้ม หยางหยางอดไม่ได้ที่จะตบขาของตัวเอง มาเมือง S กะทันหันเกินไป ไม่ทันได้เก็บของเลย แถมยังลืมแว่นตาคางคกที่หล่อที่สุดของเขาด้วย

“นี่ ๆ ไอ่พ่อนก เค้าก็อยากใส่แว่นกันแดดเหมือนกันนา......”