เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 465

ตอนที่ 465 ดูแลลูกแบบนี้1

ซูยิ่งหวั่นตกใจหันกลับไป แล้วยิ้มกับพยาบาลคนนั้นอย่างทำตัวไม่ถูก ได้แต่ส่ายหัวแล้วพูดเบา ๆ “ขอโทษทีนะคะ ฉันคงมาผิดห้องค่ะ......รบกวนแล้วนะคะ......”

เมื่อพูดเสร็จ ซูยิ่งหวั่นที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงนั้นรีบเดินจากไป

ความจริงแล้ว ฉากเมื่อคืนที่เป่หมิงโม่ทะเลาะกับหยินปู้ฝัน เธอได้เห็นหมดแล้ว

และเวลาเดียวกัน เธอก็ได้เห็นผู้หญิงที่ชื่อลู่ลู่คนนี้แอบติดตามกู้ฮอน จนกว่าหยินปู้ฝันจะเป็นลมแล้วล้มลงไป เธอถึงจะวิ่งออกมา......

ซูยิ่งหวั่นสงสัยมาก ว่าลู่ลู่คนนี้คือใคร

แต่วันนี้ เมื่อเธอแอบฟังบทสนทนาระหว่างเขาสองคนแล้ว เธอก็ได้คำตอบนั้นไป

กู้ฮอน เธอไม่มีจุดอ่อนงั้นเหรอ

ซูยิ่งหวั่นไม่เชื่อ

*

ในที่สุดกู้ฮอนก็ยุ่งอยู่กับเด็ก ๆ สองคนนั้นเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินไปเคาะประตูห้องหยินปู้ฝันข้างห้องเธอ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

เมื่อโทรหาหยินปู้ฝันแล้ว เขากลับบอกว่า “ฮอนฮอน วันนี้ผมติดธุระที่อื่น จะไม่กลับโรงแรมแล้ว”

“ปู้ฝัน คุณเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนต้องขอโทษคุณจริง ๆ นะ......คุณเจ็บมากไหม”

“เอ๋อ......ผมไม่เป็นไรหรอก......” หยินปู้ฝันไม่ได้บอกเธอว่าเขาเข้าโรงพยาบาล “ไม่ต้องกังวลเรื่องผมหรอก เมื่อคืนผมได้ยินคุณคุยโทรศัพท์ว่าหยางหยางเขามาเหรอ”

“อื้ม ปู้ฝัน คุณไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหม” กู้ฮอนยังคงเป็นห่วงเขา

“ไม่เป็นไรจริง ๆ คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมแล้ว วันนี้อากาศดีนะ ไหน ๆ คุณก็มาเมือง S นี้ครั้งแรก ผมว่าคุณพาลูก ๆ ไปเที่ยวสักวัน ไม่ต้องเป็นห่วงผม โอเคมั้ย” หยินปู้ฝันพูดด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น

กู้ฮอนก็รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อยเหมือนกัน แล้วพยักหน้าตอบ “ปู้ฝัน คุณต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะ อย่าเหนื่อยจนเกินไปล่ะ เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษคุณจริง ๆ ......ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเป่หมิงโม่จะโมโหขนาดนี้......”

“เรื่องปกติอยู่แล้ว ถ้าคุณให้โอกาสผมรักคุณ ผมก็จะอัดเขาให้ฟันล่วงไปหมดเหมือนกัน......ฮา ๆ ......” หยินปู้ฝันหัวเราะอย่างผ่อนคลาย

ที่เขาแพ้การต่อสู้นั้น ไม่ได้หมายถึงเขาสู้เป่หมิงโม่ไม่ได้จริง ๆ แต่เพราะว่าฮอนไม่ได้รักเขา

“ปู้ฝัน ขอบคุณนะ......” เธอพูดคำนี้ด้วยความเศร้า ขอบคุณเขาที่ยอมปล่อยวาง

*

เมื่อทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว

เป่หมิงโม่สวมใส่ชุดสูทราคาแพง แล้วนั่งไขว้ขาขี้เกียจอยู่บนโซฟานั้น

ความเงียบสงบ

แต่สองตาเหยี่ยวนั้นยังจ้องอยู่ที่ลูกชายทั้งสองของเขา

“ผมแค่ทักทายน้องสาวผมเอง ไม่ได้เหรอ พ่อก็ชอบทักทายครอบครัวบ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ” หยางหยางเหลือบมองเป่หมิงโม่ด้วยความโกรธ

เฉิงเฉิงทำหน้าตกใจ

คำว่า ‘น้องสาวตัวเอง’ ของหยางหยางทำให้เขาต้องตกใจหน้าซีดไปเลย

ท่านโม่สีหน้าเย็นชา “นายไปเอาน้องสาวมาจากไหน”

“คุณพ่อครับ หยางหยางมัน......” เฉิงเฉิงรีบอธิบายแทนหยางหยาง

ไม่คิดว่า หยางหยางจะขัดจังหวะอีกครั้ง “น้องสาวของผมมีอยู่ทั่วทุกมุมโลก เยอะจนนับไม่ถ้วน แฮะ ๆ ๆ ......”

ท่านโม่ชักสีหน้าเบื่อหน่าย “ทั้งวันทั้งคืนพูดแต่เรื่องจีบสาว เป่หมิงซีหยาง นายไปเรียนเรื่องพวกนี้จากใครมา”

“ฝึกจากพ่อมาไง” หยางหยางหลุดปากออกมา แล้วชักสีหน้าใส่เขา “พ่อก็ทำแบบนี้กับคุณแม่ไง ทำจนคุณแม่ผมต้องตั้งท้อง แล้วคลอดผมกับเป่หมิงซีเฉิงออกมา พ่อแหละที่เป็นนักล่าสาว”

คำกล่าวหาของหยางหยางทำให้เป่หมิงโม่หัวร้อนจนทนไม่ไหว “เป่หมิง ซิ หยาง ใครเล่าเรื่องพวกนี้ให้นายฟัง”

“ไอ้หยา ผมไม่อยากไร้สาระกับพ่อแล้ว ปล่อยมือเด้”

สีหน้าหยางหยางบูดบึ้ง เขาจะไม่ยอมพูดหรอกว่าทั้งหมดนี้อาสามเป็นคนสอนมา เหอะ

“บอกแล้วไงให้พูดจาเพราะ ๆ ไอ่ตัวแสบ นายไม่จำคำพูดของพ่อเมื่อสองปีก่อนเลยเหรอ หา” ใบหน้าเป่หมิงโม่กระตุก เขาจำเรื่องตั้งแคมป์ของสามพ่อลูกเมื่อสองปีก่อนได้อย่างชัดเจน ตอนนั้นเขาสอนไอ่ตัวแสบนี้อย่างเคร่งครัด ว่าห้ามพูดจาไม่เพราะ แต่ทำไมสองปีต่อมา ไอ่ตัวแสบนี้ยังเหมือนเดิม