เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 473

ตอนที่473 เธอต้องการนายมากกว่าฉัน

“เรียกหยางหยางมา พวกเรากลับกัน!” เป่หมิงโม่พูดเสียงต่ำ ทนไม่ไหวจริงๆแล้ว

เฉิงเฉิงมองดูคุณพ่อที่ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก วิ่งเหยาะๆไปหาหยางหยาง อดไม่ได้ที่จะลากเขาเดินกลับมาด้วย

“ไอ๊หยา ฉันยังดูไม่พอเลย เพนกวินสองตัวนั้นตลกมาก ตัวหนึ่งก็เก็บก้อนหินเข้าหารังไม่ยั้ง อีกตัวกลับเอาก้อนหินออกเรื่อยๆ และยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตอนใกล้จะถูกจับได้อีกด้วย......”อารมณ์หยางหยางยังค้าง ยังไงก็ไม่ยอมกลับ

“นายยังมีอารมณ์มาเล่นอีก พ่อไม่ดีใจแล้ว”

หยางหยางพองแก้มเล็กน้อย หรี่ตาไปมองเป่หมิงโม่ไปทีหนึ่ง: “โอ้ย ก่อนหน้านี้ไอ้พ่อยังดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆก็ทำหน้าเป็นเปาบุ้นจิ้นไปเลยล่ะ?หรือว่าเข้าสู่วัยทองล่วงหน้า?”

เฉิงเฉิงเหลือบไปที่หยางๆทีหนึ่ง: “นายพูดน้อยหน่อยเหอะ เผื่อพ่อได้ยินก็เอานายมาระบายอารมณ์อีก”

“แต่ฉันยังไม่อยากกลับนิ ฉันยังอยากเล่น......”หยางหยางทำปากมุ่ย แต่ท่าทีเริ่มอ่อนลง

เฉิงเฉิงลากหยางหยางที่ไม่เต็มใจ “ไปเถอะ”

วันนี้ สำหรับเฉิงเฉิงแล้ว เป็นวันที่สำคัญ

เพราะว่า พ่อพาพวกเขาออกมาเที่ยวครั้งแรก พ่อกล่าว‘ขอโทษ’กับเขาครั้งแรก......เขารู้สึกพอใจแล้ว

บนใบหน้าน้อยๆที่หล่อเหลานี้ เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างไม่รู้ตัว......

ตอนที่กู้ฮอนออกจากโรงพยาบาล เริ่มจะดึกแล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นมองค่ำคืนที่มืดมน มีเพียงแค่ดาวไม่กี่ตัวที่ส่องแสงวิบวับ

ความรู้สึกก็เศร้าก็วาบผ่านมาในใจลึกๆของเธอ

ลู่ลู่ยังอยู่ในอาการโคม่า ยังไม่ตื่นมา

ด้านหนึ่งหยินปู้ฝันก็เป็นทนายความของลู่ลู่ อีกด้านหนึ่งก็รักษาตัวเองที่โรงพยาบาลอีกด้วย ดังนั้นก็เลยเสนอว่าจะดูแลลู่ลู่เอง ให้เธอกลับไปดูลูกๆก่อน

และผลตรวจDNAต้องรออีกสามวันถึงจะรู้ผล

“ลู่ลู่......คุณจะใช่แม่ไหม......”เธอพึมพำเองคนเดียว เมื่อนึกถึงหยินปู้ฝันบอกกับเธอว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ใช้ชีวิตมายังไง ก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าเสียใจ......

นึกถึงยัยตัวน้อยที่อยู่เมืองซาบาห์ เธอรีบกดเบอร์โทรไปหาแอนนิ——

“......”โทรออกแล้ว ลำคอเธอเริ่มรู้สึกก้ำกึ่ง พูดไม่ออก

“ฮัลโหล กู้ฮอน?ใช่เธอไหม?ทำไมไม่พูดล่ะ......”เสียงของแอนนิดังขึ้น

ต่อจากนั้น ก็มีน้ำเสียงอ่อนหวานของยัยตัวน้อยลอยมาจากสาย “มะม๊า มะม๊า ป้าแอนนิหนูจะเอามะม๊า......”

ยัยตัวน้อยพูดโวยวายก็แย่งโทรศัพท์มา “ฮัลโหล มะม๊า ใช่มะม๊าไหมคะ......”

“ฟื้ด......”กู้ฮอนก็สูดจมูกไปทีหนึ่ง รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา “ทารกน้อย นี่มะม๊านะ ช่วงนี้ได้ฉีดยากินยาอย่างเชื่อฟังไหม ได้เชื่อฟังป้าแอนนิด้วยไหม?” “ฮือๆ......เมื่อไหร่มะม๊าจะมารับจิ่วจิ่วคะ?จิ่วจิ่วไม่อยากฉีดยา เจ็บมากเลยค่ะ......ไม่อยากกินยาด้วย ไม่อร่อยเลย......”ยัยตัวน้อยเริ่มอ้อน เสียงขึ้นจมูกหนักมาก ท่าทีเหมือนจะร้องไห้

กู้ฮอนฟังจนใจจะสลาย “ทารกน้อยเชื่อฟังนะ รอหายป่วยเรียบร้อย มะม๊าก็มารับจิ่วจิ่ว ดีไหมคะ?”

“จริงเหรอคะ?”ยัยเด็กน้อยได้ยินนั่นก็ดีใจแทบแย่

กู้ฮอนคิดภาพออกเลยว่าลูกสาวในสายนั้นท่าทียิ้มหวานใสซื่อบริสุทธิ์ “อืม จริงสิคะ!มะม๊าจะไม่แยกจากจิ่วจิ่วอีก ดีไหมคะ?”

ตัวเธอเองได้ลิ้มรสของการแยกจากกันกับคุณแม่มามากพอแล้ว จะให้ลูกมาทนทุกข์ทรมานที่เธอเคยโดนได้ยังไง?

“ดีเลย!มะม๊าดีมากเลย!จิ่วจิ่วรักมะม๊า รักตลอดไป......ฮิๆ......”

ตาใสของเธอนั้น มีน้ำตาที่ซึ้งใจ ยิ้มพูดว่า “มะม๊าก็รักจิ่วจิ่วนะคะ รักหนูตลอดไปเลย......”

กู้ฮอนลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับโรงแรมลิตเติ้ลสวอน

เรื่องในวันนี้เกิดขึ้นกะทันหันมาก

กลัวว่าลูกชายจะเป็นห่วงเธอ ก็เลยตั้งสติขึ้น ใช้มือสองข้างถูหน้าที่ตึงเครียดไปมาแรงๆ แล้วเปิดประตูออกด้วยรอยยิ้ม——

“พวกเด็กน้อย แม่กลับมาแล้ว......”

ไฟในห้องถูกเปิดไว้ บนโซฟาพ่อลูกทั้งสามนั่งเรียงกัน——

หยางหยางพิงหลังโซฟาด้วยท่าทีที่ขี้เกียจ ห้อยขาไว้ หาวไปไม่รู้กี่รอบ อยู่เงียบๆอย่างไม่น่าเชื่อ

เฉิงเฉิงนั่งบนโซฟาอย่างเงียบๆ ร่างเล็กยังคงนั่งในท่าทีที่สง่า จ้องมองแม่ด้วยตาใส แล้วเงียบ

ส่วนเป่หมิงโม่กลับทำหน้าบึ้ง ตาที่คมเฉียบกวาดไปมองกู้ฮอนที่เข้าห้องมา ปากบางๆกระตุกไปทีหนึ่ง

พ่อลูกสามคนนี้ นั่งเรียงกัน ไม่มีใครพูดอะไร ทำให้กู้ฮอนสับสนจริงๆ

“พวกนาย......เป็นอะไรไปเหรอ?”เธอวางกระเป๋าลง ถอดเสื้อโค้ตทิ้ง “หยางหยางนายพูดซิ วันนี้พวกนายพ่อลูกทั้งสามทะเลาะกันใช่ไหม?”

“......”ตาที่กลมโตของหยางหยางกะพริบไปสองครั้ง ยิ้มให้เห็นเขี้ยว ยังคงไม่พูดอะไร

กู้ฮอนขมวดคิ้ว “เฉิงเฉิง บอกแม่หน่อยซิ เป็นอะไรไป หืม?”

เป่หมิงโม่กลับไม่ดีใจซะแล้ว “โครงการ‘หยิง’นี้ คุ้มค่าที่จะให้คุณทุ่มเทแบบนี้เลยเหรอ?หรือว่าคุณทิ้งหยินปู้ฝันไม่ลง?”

“ฉันและปู้ฝันบริสุทธิ์ใจ!”เธอลืมตาที่สีดำเปล่งประกาย มองทะลุเข้าไปในตาของเป่หมิงโม่ “นายกล้าพูดไหมล่ะ นายกับเฟยเอ๋อของนายบริสุทธิ์ใจต่อกัน?”

เขาเหลือบตามองแรง โธ่เอ้ย เขาโต้กลับไม่ได้เลย!

มองดูปฏิกิริยาของเขา ใบหน้าที่สวยงามของเธอซีดลงทันที “เป่หมิงโม่ ฉันไม่อยากทะเลาะอะไรกับนายต่อหน้าเด็กๆ ยังไงก็ตาม ในเวลานี้ฉันไม่กลับกับนายแน่นอน!”

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง โทรศัพท์ของเป่หมิงโม่ดังขึ้นอีกครั้ง!

เขาขมวดคิ้ว มองไปที่กู้ฮอนทีหนึ่ง แล้วรับโทรศัพท์อย่างลังเล——

“ฮัลโหล......เกิดอะไรขึ้น?......เฟยเอ๋อ คุณอย่าร้องไห้ ผมจะรีบกลับเลย!”

วางโทรศัพท์อย่างเร่งรีบ สีหน้าของเป่หมิงโม่เปลี่ยนไปเลย

สูดลมหายใจเข้าลึกๆทีนึง เขาจ้องมองกู้ฮอน น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำปะปนกับความเร่งรีบ “เฟยเอ๋ออาจจะตกใจ ผมต้องรีบกลับไปดูสถานการณ์......”

ใจของกู้ฮอนสั่นคลอนไปทีหนึ่ง รีบขัดจังหวะเขา “ไม่จำเป็นต้องบอกฉัน!”

แววตาเขาสั่น เข้าไปโอบไหล่เธออย่างไม่มีสัญญาณเตือน กอดเข้าอ้อมกอดแน่นๆ——

“กู้ฮอน ทำไมไม่ยอมให้เวลาผมสักหน่อย?คุณรู้ว่าผมต้องการอะไร......คุณรู้อยู่แล้ว......”

ลำคอของเป่หมิงโม่รู้สึกก้ำกึ่ง เขาโกรธมากจริงๆ เขาโกรธที่เธอรู้อยู่แล้วว่ามีเวลาไม่มากพอแล้ว แต่ก็ยังเสียเวลาไปบนตัวหยินปู้ฝันคนที่ไม่มีไรเกี่ยวข้องนั้น เธอจะรู้ไหมว่าเขารีบขนาดไหน?

เธอหลับตาลง ค่อยๆถูกอ้อมกอดที่กว้างขวางของเขารายล้อม หลงใหลไปกับกลิ่นรสนิยมของผู้ชายของเขาคนนี้ หลายวันที่ผ่านมานี้ ความอ่อนโยนของเขา ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกไม่ถึง แค่ว่า——สักวันอ้อมกอดนี้ก็เป็นของคนอื่นอยู่ดี ทำไมเธอต้องลังเลไม่ปล่อยงี้ล่ะ?

เธอรู้ ระยะเวลาทดแทนการแต่งงานในหนึ่งเดือน ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว เขาหวังว่าในระหว่างนี้เธอจะสามารถอยู่เคียงข้างทุกๆวัน

แต่ว่า ลู่ลู่เป็นเหตุผลหนึ่งที่เธอจำใจต้องอยู่ที่นี่

เธอถอนหายใจเบาๆ “เป่หมิงโม่......รีบกลับไปเถอะ เธอ......ต้องการนายมากกว่าฉัน!”

ถ้าหากความรักมีการมาก่อนมาหลัง งั้นเธอกู้ฮอนก็คือคนที่มาหลังคนนั้น

ค่อยๆลืมตาขึ้น เธอค่อยๆขยับออกจากอ้อมกอดเขาอย่างไม่ทิ้งร่องรอย ก้มหน้ามองลูกชายที่หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวเหมือนกันทั้งสอง ยิ้มอย่างอ่อนโยน“พวกเด็กน้อย ถึงแม้ว่าแม่อยากจะอยู่กับพวกนายมาก แต่ในไม่กี่วันข้างหน้าแม่อาจจะยุ่งหน่อยๆ ไม่สามารถดูแลพวกนายได้ ฉะนั้นกลับไปกับพ่อก่อนนะ เชื่อฟังดีๆ ได้ไหม?”

“ไม่เอาครับ......แม่ครับ......”หยางหยางไม่เห็นด้วย

“อืม”เฉิงเฉิงพยักหน้า “พวกผมรอแม่กลับมานะครับ”