เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 482

ตอนที่482 ลูกๆที่ไม่ได้พบกันนาน2

เสียงอ่อนโยนของตัวน้อยดังเข้ามาในโทรศัพท์ทันที “……นี่แน่ะๆๆ ตี‘เจ้าเทพสุขา’เลย ตีให้กลายเป็นขนม……”

“ทารกน้อย” แอนนิพูดขึ้น “เธอกำลังทำอะไรอยู่……หา……”

พอได้ยินถึงตรงนี้ หัวใจของกู้ฮอนก็บีบรัด เธอกำโทรศัพท์แน่น แล้วรีบถามขึ้น “แอนนิ เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“เอ่อ ไม่มีอะไร……” แอนนิรีบพูดอธิบายกับกู้ฮอน “แค่ตอนนี้ลูกสาวของเธอกำลังใช้แปรงขัดห้องน้ำ ขัด‘เจ้าเทพสุขา’ของเธออยู่……ขอโทษนะ กู้ฮอน เมื่อครู่ฉันไม่น่าบอกเธอเลย ว่า‘เจ้าเทพสุขา’ทำให้เธอก็วางสายจากแก ตอนนี้แกกำลังแก้แค้นอยู่……เหมือนว่าภาพนั้นจะถูกทำลายไปแล้ว……”

“……” กู้ฮอนรู้สึกโล่งใจ อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ไม่เป็นไร อีกไม่นานถ้าจิ่วจิ่วยังเอาขนมออกมาไม่ได้ ฉันจะถ่ายรูปล่าสุดของพ่อเธอกลับไปด้วย เหอะๆๆ……”

ทุกครั้งที่นึกถึงตอนที่ตัวน้อยหันไปเห็นรูปถ่ายของเป่หมิงโม่ แล้วเธอก็หยุดชะงักไปทันที ในใจของกู้ฮอนก็รู้สึกสุขใจ

ไม่มีเรื่องอะไรน่าสนุกไปกว่านี้อีกแล้ว

แอนนิเองก็รู้สึกสุขใจเช่นเดียวกัน เธอยิ้มตาหยีแล้วยื่นโทรศัพท์ไปให้จิ่วจิ่วตรงหน้า “เหอะๆ โทรศัพท์จากคุณแม่……”

“แม่ๆ……” จิ่วจิ่วตื่นเต้น มือเล็กที่อวบอ้วนโยนแปรงขัดห้องน้ำทิ้ง แล้วทุบลงไปบนรูปภาพใบหน้าหล่อเหลาปนโกรธแค้นของเป่หมิงโม่อย่างไร้ความปรานี

ไม่ ตอนนี้น่าจะเป็นใบหน้าไร้ยางอายมากกว่า

“ทารกน้อย เมื่อครู่แม่ไม่ได้ตั้งใจจะวางสายของลูกนะจ๊ะ ให้อภัยแม่ได้ไหม”

น้ำเสียงของกู้ฮอนอ่อนหวาน เหมือนถูกเคลือบด้วยน้ำผึ้ง

“แม่ คุณน้าแอนนิบอกว่า‘เจ้าเทพสุขา’จับแม่ไปอีกแล้ว แม่ไม่ต้องกลัวนะ จิ่วจิ่วเพิ่งจะตีมันไป ทำให้เขาเหม็นไปแล้ว เฮอะ”

เห็นได้ชัดว่า ตัวน้อยที่ไร้เดียงสาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘เจ้าเทพสุขา’ เป็นพ่อของเธอเอง แต่กู้ฮอนก็ไม่คิดที่จะให้เธอรู้เช่นกัน

ถึงแม้จะโหดร้ายไปหน่อย แต่ถ้าตัวน้อยรู้ว่าเป่หมิงโม่เป็นพ่อของเธอ ก็คงจะไม่มีความสุข

พอคิดถึงหกวันหลังจากนี้ เธอกับเป่หมิงโม่ก็ต้องทางใครทางมัน

เขาแต่งงานกับภรรยาของเขา

เธอก็ใช้ชีวิตของเธอ

มุมปากของเธอรู้สึกเจ็บปวด เธอกำโทรศัพท์แน่น แล้วบีบรอยยิ้มออกมาเพื่อปลอบลูก: “แหะๆ ลูกเป็นเด็กดีดีจริงๆ ไม่เศร้าใจแล้ว……แม่ก็ยังปกติดีอยู่ไม่ใช่หรือไงจ๊ะ”

“แงๆ……เมื่อไหร่แม่จะมารับจิ่วจิ่ว” ตัวน้อยบุ้ยปาก ใบหน้าเจ้าเนื้อทำสีหน้าน้อยใจ “จิ่วจิ่วให้น้ำเกลือหมดไปนานแล้ว แม่จะให้จิ่วจิ่วรออีกถึงเมื่อไหร่……”

นึกถึงก่อนหน้านี้ที่ตัวน้อยเป็นหวัดแล้วต้องให้น้ำเกลือ หัวใจของกู้ฮอนก็ทนไม่ได้ เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “หกวัน ลูกรออีกหกวัน แม่จะไปรับลูกกลับมา ดีไหมจ๊ะ”

หกวัน เป่หมิงโม่ก็จะออกไปจากชีวิตของเธอแล้ว

ก็ควรให้ทารกน้อยกลับมาอยู่กับเธอได้แล้ว

“ว้าว จริงหรือคะ”

“ฮาๆ จริงจ้ะ”

“ได้ค่ะ ดีจังเลย แม่เยี่ยมที่สุด” ตัวน้อยร้องดีใจด้วยเสียงที่ไม่ชัดทางโทรศัพท์ แล้วหันไปยิ้มให้แอนนิ “คุณน้าแอนนิแม่บอกว่าอีกหกวันจะมารับหนูแล้ว”

ตัวน้อยทำท่าอวด น่ารักจนแอนนิหน้าแดง

แอนนิรีบรับโทรศัพท์มา ยิ้มพร้อมถามขึ้น “กู้ฮอน จิ่วจิ่วพูดว่าอีกหกวัน ครั้งนี้เธอแน่ใจนะ”

“แอนนิ พูดตามตรงฉันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ แต่ฉันก็ไม่สามารถปล่อยให้ลูกอยู่ที่เมืองซาบาห์โดยไม่ดูแลไม่ได้” กู้ฮอนลูบคิ้ว “เธอก็รู้นี่ ฉันกลัวว่าเรื่องในตอนนั้นจะเกิดขึ้นซ้ำกับจิ่วจิ่วอีก ฉันกลัวว่าเป่หมิงโม่จะทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งลูกสาวไปอีก……”

ดวงตาใสคู่นั้นแต่ทว่ากลับมืดมน​ จ้องมองเธออย่างเย็นชา

จากนั้น​ ก็คว้าสัมภาระ​ในมือของเธออย่างไม่พูดไม่จา​ แล้วเอาไปวางไว้ท้ายรถ

เขาหมุนตัว​ เปิดประตู​รถ​ แล้วพูดออกมาสองคำอย่างเท่ๆว่า​ “ออกรถ”

เขาเป็นแบบนี้มาตลอด​ ใบหน้าเย็นชา​ และไร้ความรู้สึก​ ​

ราวกับว่าในอดีต​ เขาคือธารน้ำแข็งพันปี​ ที่ไม่มีใครสามารถจะละลายได้

ถึงแม้ว่าเธอจะคุ้นเคยกับใบหน้าไร้ความรู้สึก​แบบนี้ของเขาแล้ว​ แต่ไม่รู้ว่าทำไม​ เธอถึงยังคงรู้สึกเจ็บแปลบ

คนที่เมื่อคืนกอดเธอไว้ในอ้อมกอด​ ผู้ชายที่จูบเธออย่างเห็นอกเห็นใจ​ ผู้ชายที่บอกให้เธอเรียกเขาว่าสามีครั้งแล้วครั้งเล่า​ คือเขาในตอนนี้จริงๆหรือ

นับถอยหลังอีกหกวันจะสิ้นสุดการแต่งงานแทน

โชคดี​ ที่ความฝันนี้ใกล้จะสิ้นสุดลง​แล้ว……

เธอก้าวเข้าไปในรถอย่างไม่ลังเล

*

ระหว่างทาง​ รถวิ่งได้อย่างราบรื่นบนถนนสายหลัก

เขาสวมถุงมือสีดำ​ บังคับพวงมาลัย​ โดยไม่พูดอะไรตลอดทาง

บรรยากาศ​ภายในรถ​ ค่อนข้าง​เย็นยะเยือก​