เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 483

ตอนที่483 ฉีดยา1

“คือว่า……ได้ยินเฉิงเฉิงบอกว่า​ เขากับหยางหยางเปิดเรียนแล้ว……” เธอหาหัวข้อการสนทนา​ เพื่อที่จะผ่อนคลายบรรยากาศ​ที่ตึงเครียดนี้ลง

ดวงตาลึกของเขาจ้องมองไปนอกหน้าต่างรถตลอดทาง​ ไม่ได้หันมามองเธอเลย​ เขานิ่งเงียบ​ “……”

“แหะ……” เธอหัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ​ “ช่วงนี้พวกลูกๆเป็นเด็กดีไหม​ คิดถึงพวกเขาจริงๆ​……กลับไปแล้ว​ จะทำกับข้าวชุดใหญ่​สักมื้อให้พวกเขา”

“……” เขายังคงไม่พูดไม่จา

นี่คงจะเป็นบทสนทนา​ระหว่างชายหญิงที่แปลกที่สุด​ในศตวรรษ​นี้

ทั้งคู่ไม่ใช่สามีภรรยา​ แต่ก็มีลูกชายด้วยกันถึงสองคน

แน่นอนว่า​ เธอยังซ่อนลูกสาวคนเล็กไว้อีกหนึ่งคน​ คนเป็นพ่อไม่รู้เรื่องอะไรเลย​

“อู้……สองสามวันก่อน​ หยางหยางโทรศัพท์​มาหาฉันแล้วบอกว่าอยากไปเที่ยวในฤดู​ใบไม้ผลิ​ ฉันรับปากว่าถ้ากลับมาที่เมืองAแล้ว​ จะพาพวกเขาสองพี่น้องไป​……แต่ว่าช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะออกไปไหนจริงๆ​ หรือว่าไปรีสอร์ตที่ชานเมืองAดี​ ไม่รู้ว่าลูกๆจะรู้สึกไม่ค่อยสนุกหรือเปล่านะ……”

แม้ว่าเป่หมิงโม่จะไม่พูดอะไร​ แต่พอพูดถึงลูกชายที่รักทั้งสองคน​ ความรู้สึก​ห่อเหี่ยว​ของกู้ฮอนก็เริ่มชัดเจนขึ้น

*

เวลาถูกใช้ไปกับการพูดกับตัวเองของกู้ฮอน

รถก็ได้มาถึงประตูโรงพยาบาล​ของเมืองSแล้ว

หลังลงจากรถ​ ทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล​

เขาเดินนำหน้า​ ส่วนเธอเดินตามหลัง

จิตใจของกู้ฮอนลอยไปอยู่กับแม่หมดแล้ว​ พอเห็นเขามุ่งหน้าไปยังคลินิก​ เธอก็เรียกเขาไว้: “เป่หมิงโม่​แม่ของฉันอยู่แผนกผู้ป่วยใน……”

“……” เขาไม่สนใจเธอ​ ไม่แม้แต่หันกลับมา​ เดินตรงเข้าไปในห้องตรวจที่แผนกฉุกเฉิน​

“อ้าวเห้……” เธอตามเข้าไป​ อยากจะบอกกับเขาว่า​ เธอจะเข้าไปเยี่ยมแม่ที่แผนกผู้ป่วยในก่อน

เท้าของเธอเพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้องตรวจ​ ก็เห็นร่างสูงของเป่หมิงโม่เดินเบียดกลุ่มผู้ป่วยออกมา​ แล้วพูดเสียงขรึม​ “พบแพทย์​”

เพิ่งจะพูดจบ​ ธนบัตรสีแดงปึกหนึ่งก็ถูกวางอย่างไม่รู้ตัวบนโต๊ะตรวจของหมอ​

ผู้ป่วยหกเจ็ด​คน​ที่กำลังรออยู่ในห้อง​ ก็ตกใจไปตามๆกัน​

พอเห็นคนที่มาเป็นผู้ชายเย็นชาและอันธพาล​ ก็พากันก้าวถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ​

กู้ฮอนยืนอยู่ตรงประตู​ ไม่กล้าขยับไปไหน

เขาต้องการพบแพทย์​ เขาป่วยหรือ

แพทย์​ที่ตรวจเป็นชายอายุราวห้าสิบปี​ สวมแว่นสายตายาว​ เขาเงยหน้ามองเป่หมิงโม่​ แล้วก็หันไปมองปึกเงินที่วางอยู่บนโต๊ะ​: “พ่อหนุ่ม​ นายไปเข้าคิวที่แผนกผู้ป่วยนอกเถอะ​ ไม่ต้องใช้เงินมากมายขนาดนี้​ คนต่อไป”​

“คุณหมอ​ ยังมีความเป็นมนุษย์​อยู่ไหม” ไม่รอให้คุณหมอพูดจบ​ กู้ฮอนก็รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว​

จับแขนแข็งแรง​ของเป่หมิงโม่​ แล้วถลกแขนเสื้อ​ของเขาขึ้นอย่างไม่สนใจ

เธอถลกแขนเสื้อขึ้น​ พลางพูดเสียงดังกับคุณหมอว่า: “นี่เป็นเรื่องถึงชีวิตนะคะ​ หมอรีบมาดูบาดแผลเขาเถอะค่ะ​ หมอไม่ได้ฟังที่เขาพูดไปเมื่อครู่นี้หรือคะ​ เขาโดนหมาป่าข่วนมา หมาป่าเชียวนะคะ​ หมอรู้ไหม​ ว่าน่ากลัวขนาดไหน​ แล้วก็เกือบจะครบเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วด้วยหมอรู้รึเปล่า​ ถ้ารอช้ากว่านี้​ แล้วเขาเป็นโรคพิษสุนัขบ้า​หรือโรคที่เกี่ยวกับหมาป่าขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ​ หา​ คุณหมอเองคงทราบดีนะคะว่าโรคพิษสุนัขบ้า​มันไม่มีทางรักษา”

กู้ฮอนตะโกนอย่างกระวนกระวาย​ เหมือนกลัวว่าอาจารย์หมอจะหูไม่ดี​ ไม่ได้สนใจกับพฤติกรรมที่เกินจริงของตัวเองเลย​ ​มันทำให้ผู้คนหันมามองเป็นจำนวนไม่น้อย

แต่มันก็ไม่รับความสนใจจากอาจารย์หมอเลย แล้วเขายังกลอกตาใส่เธออีก เขาพูดขึ้นเสียงเรียบ: “คุณภรรยาครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะ แต่ไม่ว่าจะถูกแมวหรือสุนัขข่วนมา ก็ต้องฉีดวัคซีนเหมือนกัน และในกรณีนี้ อย่างมากแค่ไปศูนย์อนามัยก็พอ”

คำว่า ‘คุณภรรยา’ ทำเอากู้ฮอนหน้าแดง

เมื่อครู่เพราะเธอตื่นเต้นจนหน้าแดง เวลานี้ยิ่งแดงเหมือนก้นลิง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เป่หมิงโม่ที่เป็นเหมือนคนนอก เหลือบมองผู้หญิงที่กระโดดโลดเต้นอยู่ข้างๆ ริมฝีปากบางกระดกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

“โถ่ คุณหมอคะ ฉันรู้……แต่เพราะพวกเราไม่ใช่คนในเมืองS ก็เลยมาที่นี่……โรงพยาบาลมีไว้ช่วยชีวิตผู้ที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรือคะ พวกเราไม่มีเวลาพอที่จะไปศูนย์อนามัยแล้วค่ะ……”

กู้ฮอนเกือบจะโมโหอาจารย์หมอคนนี้แล้ว เขาไม่ได้ถูกแมวหรือสุนัขข่วน แต่เป็นถึงหมาป่าเลยนะ

เธอร้อนใจจนไม่สนใจสายตาประหลาดของคนรอบข้าง เธอถลกแขนเสื้อของเป่หมิงโม่ขึ้นอย่างแรง เผยให้เห็นท่อนแขนที่เซ็กซี่ของเขา

เห้อ นี่มันเวลาเท่าไรแล้ว ใครจะมาสนว่าแขนของเขาเซ็กซี่ไหม