เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 488

ตอนที่488 คราบน้ำตา2

เธอยังคงไม่ยอมรับว่า ตัวเองเป็นคนที่โง่ที่สุด……

กู้ฮอนไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงทางเดินของโรงพยาบาลนานเท่าไร จนกระทั่งเงาของเป่หมิงโม่หายไปจากสายตาของเธอ

เธอหัวเราะเสียงดังลั่น แต่ไม่สามารถปิดบังความเศร้าโศกเอาไว้ได้เลย

สุดท้ายเธอก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน เธอนั่งกอดเข่า

ความโกรธค่อยๆสลายไป

*

ใครจะเห็น เป่หมิงโม่หยุดอยู่ที่มุม

ตรงที่ที่กู้ฮอนมองไม่เห็น หลังของเขาพิงที่กำแพง นิ้วมือขาวซีด

ในสายตาลึก เต็มไปด้วยเส้นเลือด

บนใบหน้าหล่อเหลา ดูเงียบเหงาอย่างยิ่ง

เขาถอนหายใจเบาๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น——

“ฮัลโหล เจ้านาย ท่าไม่ดีแล้วครับ บริษัทเกิดเรื่องแล้ว” คนที่โทรมาคือฉิงฮัว “เช้านี้ดัชนีหุ้นของบริษัทเป่หมิงร่วงลงสิบหกจุด ตอนนี้คณะกรรมการบริหารต่างต้องการให้ท่านออกมาอธิบาย ขอให้ท่านรีบมาที่บริษัทเกิดด้วยครับ”

“อืม ฉันจะรีบไป” เขายังคงเยือกเย็นเช่นเคย

“……” ฉิงฮัวเงียบไปนาน แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “เจ้านาย……ผมได้ส่งคนไปรับแม่ของคุณกู้ฮอนกลับมาที่เมืองAแล้วครับ สัญญาณชีพปกติ เจ้านายวางใจได้เลยครับ”

“หลังจากนี้ให้นายโทรศัพท์ให้คนที่อยู่โรงพยาบาลนี้พาเธอไปหาแม่ของเธอด้วย” เป่หมิงโม่กำชับ

“ครับ” ฉิงฮัวตอบรับ เสียงแกร๊กๆดังขึ้นสักพัก เขาไม่ยอมวางสาย “เอิ่ม เมื่อคืนท่าน……”

ฉิงฮัวพูดถึงเรื่องที่เจ้านายจงใจสั่งให้เขาแยกจากไปเมื่อคืนนี้

“ฉันไม่เป็นไร” เป่หมิงโม่พูดอย่างเย็นชา “เป้าหมายของเธอแต่แรกก็คือฉัน นายจำเอาไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องปกป้อง……คนในครอบครัวของฉันเป็นอันดับแรก”

เขาพูดคำว่าคนในครอบครัวออกมาอย่างลำบาก

พอวางสายไป เป่หมิงโม่ก็สูดลมหายใจเข้าลึก

ไม่กล้าหันกลับไป ไม่กล้าที่จะมองกลับไป

เหมือนกลัวที่จะเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขาไม่สามารถแต่งงานด้วยได้ เขาเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย……

*

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณกู้ฮอนหรือเปล่าคะ”

เสียงผู้หญิงดังเข้ามาในหูของกู้ฮอน

เธอตกใจเล็กน้อย ดวงตาที่เปื้อนน้ำตามองขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดพยาบาลยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอตอบรับเสียงเบา “ใช่ค่ะ……”

สวัสดีค่ะคุณกู้ฮอน คุณฉิงฮัวแจ้งดิฉันมาว่า ให้ฉันพาคุณไปหาคุณลู่แม่ของคุณค่ะ”

“แม่ของฉัน……” เธอพยักหน้า รีบเช็ดน้ำตาอย่างรีบร้อน “ขอบคุณนะคะ ฉันจะตามคุณไปค่ะ”

กู้ฮอนลุกขึ้นยืน แอบหัวเราะตัวเองที่เมื่อครู่ทำตัวน่าอายได้ขนาดนี้

เธอนึกว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว

พยาบาลจับเด็กผู้ชายไว้ที่ประตู ก้มหัวขอโทษกู้ฮอน “ขอโทษนะคะ คุณกู้ฮอน เด็กคนนี้จะเข้าไปให้ได้ ดิฉันจับเขาไว้ไม่อยู่ค่ะ……”

“……” เด็กผู้ชายยืนอยู่ที่ประตู ฝีเท้าหยุดชะงัก หายใจหอบเล็กน้อย

ใบหน้าเล็กหล่อเหลา ลมหายใจที่เย็นยะเยือก

เหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิด

นิสัยเย่อหยิ่งที่มีมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้เขาดูเหมือนคุณชายตัวเล็กอย่างมาก

ดวงตาคู่นั้นที่สดใส จ้องกู้ฮอนอย่างไม่กะพริบตา

“เด็กน้อย หนูมาผิดที่หรือเปล่า มา น้าจะพาออกไปเอง……” พยาบาลมองและจะพาเด็กชายออกไป

“ไม่ต้องค่ะ……” กู้ฮอนรีบเดินไป บีบรอยยิ้มที่อึดอัดใจออกมา “ลูกชายของฉันเองค่ะ”

“หา……” พอนางพยาบาลได้ยิน ก็รีบขอโทษขอโพย “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่รู้……ถ้าอย่างนั้น ไม่รบกวนแล้วนะคะ……”

ประตูถูกปิด ทันใดภายในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

เด็กชายยืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบๆ

เหมือนรอให้กู้ฮอนเขาไปหา

แต่ถึงแม้เขาจะแสร้งทำเป็นเย็นชา ดวงตาใสคู่นั้นก็เผยให้เห็นถึงอารมณ์และความคิดของเขา

“เฉิงเฉิง……” กู้ฮอนเช็ดน้ำตา เดินไปตรงหน้าเขา ย่อตัวลงอย่างอ่อนโยน จับมือเล็กของเขาขึ้น แล้วยิ้ม “ลูกมาได้ยังไง”

บางที สิ่งที่เธออยากถามก็คือ เขารู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่