เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 489

ตอนที่489 ชะตากรรมของเฉิงเฉิง1

แต่ไม่นึกเลยว่าเด็กคนนี้จะไม่ยอมตอบอะไรเลย ดวงตาสีอำพันจ้องมองเธออย่างจริงจัง “ร้องไห้ทำไม”

“หา อ้อ……” กู้ฮอนตกใจ นิ้วมือของเธอรีบเช็ดน้ำตาอย่างรีบร้อน “แหะๆ เมื่อครู่แม่เพิ่งคุยกับคุณยาย พอคุยไปคุยมาก็ร้องไห้……ทำให้ลูกตกใจใช่ไหมจ๊ะ”

“คุณอาฉิงฮัวบอกว่า พ่อไปรับแม่กลับมาแล้ว ทำไมแม่ต้องร้องไห้ด้วย” ในดวงตาที่สดใสของเฉิงเฉิง สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สอดคล้องกับอายุของเขา

มือเล็กนุ่มของเขา จับมือของกู้ฮอนกลับไว้แน่น เงยหัวเล็กๆขึ้นมา ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่ทว่าจริงจัง ถามแม่ขึ้นอีกครั้ง: “แม่ ทำไมต้องร้องไห้”

ประโยคนี้ มันเต็มไปด้วยความระแวงและความกังวลใจของลูกชาย

หนึ่งสัปดาห์มานี้ พ่ออยู่ที่เมืองA แม่อยู่ที่เมืองS ใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน เฉิงเฉิงรู้ดี

ไม่ง่ายเลยที่จะได้รู้จากคุณลุงฉิงฮัวว่าพ่อไม่รับแม่กลับมาแล้ว

เขาดีใจมากจนขาดเรียน ถามที่อยู่จากลุงฉิงฮัว แล้วก็รีบมาที่นี่……

แต่ไม่นึกเลยว่า ตอนที่เข้ามาในห้องนี้ จะได้เห็นแม่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม ทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่มีจะทำท่าอย่างไร

บนใบหน้าเล็กขาวสะอาดของเด็กน้อย เต็มไปด้วยความกลุ้มใจ

ทรงผมเดิมของนายน้อยที่ถูกคนรับใช้หวีจัดทรงมาอย่างดี เพราะว่าเขารีบวิ่งมา จึงยุ่งเหยิงไปบ้าง

เส้นผมเล็กๆห้อยลงมาที่ขมับ มันปรากฏให้เห็นถึงความไร้เดียงสาที่เด็กวัยอย่างเขาควรมี

แต่ทว่า หน้าผากที่เหมือนกับพ่อของเขา มันเป็นรอยย่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เหมือนกับพ่อของเขา ริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบ ถึงแม้จะไม่พูดอะไรก็ตาม ต่างก็ดึงดูดผู้คนได้อย่างไม่รู้ตัว

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เด็กคนนี้เหมือนกับเป่หมิงโม่มาก

โดยเฉพาะความเย็นชาและความสง่าที่แผ่ออกมาจากตัว มันเหมือนเขาร้อยเปอร์เซ็นต์

มันเป็นนิสัยเฉพาะตัวที่ต่างจากหยางหยางโดยสิ้นเชิง

“เฉิงเฉิง……” หัวใจของกู้ฮอน พังทลายลงในทันที

พอเห็นหน้าเฉิงเฉิง มันเหมือนกับเธอได้เห็นเป่หมิงโม่

ความเสียใจทั้งหมดที่เธอเก็บไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ มันไหลทะลักออกมาเหมือนแม่น้ำ……

แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ และเธอก็ไม่สามารถบอกลูกชายได้ ว่าพ่อของเขากับแม่จะไม่มีวันเป็นครอบครัวเดียวกันได้อีก……

ถึงแม้ว่าเธอจะคุ้นชินมานานแล้ว แต่เป่หมิงโม่ก็ยังทำลายเศษความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่ในใจของเธอ

“แม่ร้องไห้……อ้อ ที่แม่ร้องไห้ก็เพราะว่าดีใจที่ในที่สุดก็ได้เจอคุณยายของลูกไงจ๊ะ……แม่น่าจะร้องไห้ที่คุณยายไม่ยอมตื่นขึ้นมาด้วย……แม่คิดถึงแม่ของแม่มาก เฉิงเฉิงเข้าใจไหมจ๊ะ……ว่าแม่รอให้คุณยายฟื้นขึ้นมาโดยตลอด รอแล้วรอเล่า รอนานมากๆ จนแม่ร้องไห้โฮนี่แหละจ๊ะ……”

กู้ฮอนเช็ดน้ำตา เธอพูดขึ้นพร้อมร้องไห้และหัวเราะในคราวเดียว

โปรดให้อภัยที่เธอได้พูดโกหกในตอนนี้ แม้ว่าเธอจะร้องไห้เพราะแม่ของเธอหลายต่อหลายครั้ง แต่การร้องไห้ในวันนี้ มันไม่ใช่

เป่หมิงโม่กุมมือของคุณท่านเป่หมิงแน่น ทุกท่าทาง ทุกประโยค เธอต่างก็จดจำได้อย่างชัดเจน

น้ำตาจึงไหลพรั่งพรูออกมา จะหยุดร้องก็หยุดไม่ได้แล้ว

เธอลืมตา มองลูกชายที่อายุน้อยแต่รู้จักคิดตรงหน้า

ทันใดนั้นน้ำตาก็หยดลงมาราวกับสายฝน……

เธอหลบดวงตาใสของลูกชายอย่างน่าอาย เธอจะยอมรับได้อย่างไร ว่าเธอมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับเป่หมิงโม่ ถึงได้ร้องไห้แบบนี้……

รักใครสักคนอย่างลึกซึ้งเกินไป ก็จะเปิดโอกาสให้คนคนนั้นทำร้ายตัวเองได้

ความอ่อนแอมักจะมาพร้อมกับความแข็งแรงเสมอ

แค่ดูว่าคุณจะเลือกให้อันไหนเป็นเงา อันไหนเป็นตัวตนจริงๆก็แค่นั้นเอง

มือเล็กของเฉิงเฉิงเช็ดน้ำตากู้ฮอนอย่างอ่อนโยน เขาเงียบไปพักหนึ่ง ถึงค่อยๆพูดอย่างระมัดระวังขึ้นมา——

“แม่ ผมเองก็อยากร้องไห้ ได้ไหมครับ”

กู้ฮอนตกใจ

ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา มองเฉิงเฉิงอย่างไม่เชื่อสายตา

ทันใดนั้นก็รู้สึกจุกที่ลำคอ

มีความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้

“เฉิงเฉิง……” เสียงของเธอแหบแห้ง แทบจะไม่กล้าเผชิญหน้ากับลูกชายที่ทั้งฉลาดและทั้งจิตใจดีเช่นนี้ได้อีกแล้ว