เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 514

ตอนที่ 514 การรักษา 2

คุณป้าฟางยิ้มแย้ม พิงไหล่ของเป่หมิงโม่และลุกขึ้นมา ก่อนจะไปเธอได้ชำเลืองมองกู้ฮอนอย่างมีเลศนัย

*

หลังจากคุณป้าฟางไปแล้ว เป่หมิงโม่ก็เงียบ

กู้ฮอนเงียบไม่เอ่ยเสียง

ราวกับว่าโลกทั้งใบได้เงียบสงบลง

สายลมเย็นกระซิบข้างหู เสียงพลิ้วไหวของรำข้าว เสียงคลื่นน้ำ ธรรมชาติกำลังเล่นดนตรีอย่างกลมกลืนที่สุด

เป่หมิงโม่หายใจเบาๆ หลับตาลงช้าๆ...

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของทุ่งไร่และบ่อน้ำ ก็รู้สึกราวกับว่ามีคุณลักษณะรักษาที่อธิบายไม่ถูก สามารถทำให้อารมณ์ที่บ้าคลั่งของเขาค่อยๆสงบลงได้

เขาซึมซับกับวินาทีนี้

โดยเฉพาะในอ้อมแขนยังสามารถได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวของฮอนเอ๋อ

เพียงแต่ว่า ทุกสิ่งอย่างที่กู้ฮอนได้ยิน ก็ไม่ได้สวยงามเท่าไหร่

ไร้สาระ

กลางดึก ที่รกร้างและน่ากลัว นอกจากนิสัยแปลกๆของเป่หมิงเอ้อแล้ว ยังจะมีใครที่ชื่นชมกับวิวแปลกๆแบบนี้ได้?

“เป่หมิงโม่ ได้โปรดปล่อยมือของคุณออก ได้ไหม?” เธอทนไม่ไหวแล้ว

ร่างกายที่นุ่มนวลบิดไปมาในอ้อมแขนของเขา

ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา

ทั้งที่วินาทีก่อนเธอยังเห็นใจประสบการณ์ในวัยเด็กที่เขาพบเจอ แต่วินาทีนี้ ในการเผชิญหน้ากับความหยาบคายและความหน้าด้านของเขา เธอไม่โกรธไม่ได้

“ฮอนเอ๋อ...” เขาไม่เพียงไม่ปล่อยมือ กลับกันยังกอดแน่นขึ้นไปอีก เอาริมฝีปากของเขาไว้ตรงหูของเธอ “บอกฉัน การอยู่กับฉัน เป็นความทุกข์ทรมานจริงๆเหรอ?”

“ใช่!”

เธอพูดอย่างไม่ลังเล

เขาบังคับให้เธอแต่งงาน บังคับให้เธอยอมจำนนใต้ร่างของเขา บังคับให้เธอคอยบริการเขาดังเช่นภรรยา หรือว่าไม่ใช่การทรมานเหรอ?

คุณป้าฟางเพิ่งพูดไปหยกๆว่าเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะบังคับผู้หญิง นั่นเพราะคุณป้าฟางไม่รู้ว่าในใจของตาคนนี้ดำมืดแค่ไหนก็เท่านั้นเอง!

ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเทาทันที แพร่กระจายเหยี่ยวที่กำลังล่าเหยื่อ

ไม่รู้ว่าเบ็ดตกปลาไปวางอยู่ในรูที่วางเบ็ดข้างๆถังไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่

มือใหญ่ที่ขยับมาของเขา เคลื่อนไหวอย่างไม่เกรงใจ...

“ซีด....เป่หมิงโม่! คุณอย่ามากเกินไปนะ!” ตัวของเธอสั่นอยู่ครู่หนึ่ง

มันทำให้เธอตกใจ

กลางค่ำกลางคืนที่กองฟางเขายังไม่พออีกเหรอ?!!!

พระเจ้า นี่ผ่านไปแค่ไม่นานเอง?

“ฮอนเอ๋อ ฉันคิดมาตลอดนึกว่าเธอจะซึมซับช่วงเวลาที่อยู่กับฉัน คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเธอพูดว่าเป็นความทุกข์ทรมาน” น้ำเสียงที่เข้มและเย็นชาของเขา ชัดเจนว่ายังใส่ใจกับเรื่องนี้อยู่

หมอกในตอนเช้าค่อยๆจางหายไป แสงของดวงอาทิตย์ส่องไปยังรำข้าวของทุ่งนา เป็นสีทองเหลืองทั้งแถบ

คนงานในบ้านไร่ตื่นขึ้นมา ก็เริ่มอีกวันของการทำงานหนัก

ตอนที่กู้ฮอนตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของเป่หมิงโม่

ไม่ หากพูดให้ชัดเจน เป็นเป่หมิงโม่ที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขน ไม่สามารถดิ้นได้

ทั้งสองคนเปลือยกาย เธอหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ไม่เพียงถอนหายใจเงียบๆ เมื่อพูดเยอะก็มีแต่น้ำตา...

โดยเฉพาะนึกถึงเมื่อคืนที่เขาอุ้มเธอขึ้นมา จูบเธอเข้าไปในห้องตลอดทาง แม้ว่าห้องจะถูกปกคลุมด้วยความมืดระหว่างทาง แต่ลองนึกถึงความกล้าหาญของเขา เธอก็อดแก้มร้อนเผ่าไม่ได้

ช่างขายหน้าจริงๆ

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่หน้าอดที่แข็งแรงของเขา มีรอยแผลจางๆบนอก แม้ว่ามันจะค่อยๆหายจางไปตามกาลเวลา แต่ยังคงไม่รวมกับผิวบริเวณรอยๆที่ยังไม่สมานกันอย่างสมบูรณ์

เธอนึกภาพไม่ออก เด็กเล็กคนหนึ่ง ต้องเผชิญหน้ากับแม่ที่รักมากที่สุดใช้มีดแทงตัวเอง ทนมาได้อย่างไรกัน?

เงาที่น่าสยดสยองขนาดนี้ เติบโตมากับเขาเป็นเวลาหลายปี กลัวเพียงแค่ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่หายไปจากชีวิต

ในเวลานี้ เธอถือว่าได้เข้าใจแล้วว่าปีนั้นทำไมถึงเย็นชาและไม่สนใจเฉิงเฉิง เลี่ยงที่จะไม่เจอ

แต่เฉิงเฉิงก็เหมือนเป่หมิงโม่ในตอนนั้นมากเลยไม่ใช่เหรอ?

เธอคิด เป่หมิงโม่คงกลัวว่าทุกครั้งที่เจอเฉิงเฉิง ก็จะนึกถึงวัยเด็กของตัวเอง และจำมีดที่อยู่ตรงอกของเขา?

จะไม่กลัวได้อย่างไร?

เธอถอนหายใจต่ำๆ เมื่อคืนตัวเองรู้สึกผิดจริงๆ จึงเสียใจที่ประนีประนอมกับเขา ตามนิสัยของเธอแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เขามาไปเรื่อยแน่นอน