เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 515

ตอนที่ 515 สถานการณ์ที่คิดไม่ถึง1

“ทำไม เมื่อคืนยังเอาไม่พอเหรอไง? ก็เริ่มยั่วฉันแล้ว?”

มีเสียงที่แหบห้าวอยู่บนศีรษะ

ในคำพูดของเป่หมิงโม่มีความขี้เล่นสองจุดและตลกอยู่สามจุด มีข้อเสียสี่อย่าง

กู้ฮอนแตะแผลบนหน้าอกของเขา จับแผลนั้นอย่างแรง “คุณภาคภูมิใจเถอะ! ความภาคภูมิใจก็เหลือเพียงห้าวันแล้ว! คุณ เฮย ถู่!”

เธอกัดฟันเตือนเขา เมื่อผ่านไปห้าวัน เธอก็จะได้เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์!

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากระตุก มือใหญ่จับมือเรียวของเธอไว้ และพูด: “คำเรียกนี้ ฉันให้เธอเรียก แต่ซีหยางไม่ได้!”

“...” เธอเย็นชา เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ เหมือนมองมนุษย์ต่างดาว มองเขาสักพัก “เป่หมิงโม่ คุณช่างซ่อนความเป็นชาวนาไว้ในหัวใจของเจ้าของบ้านจริงๆ...”

เป่หมิงเฮยถู่ เฮยถู่? กู้ฮอนนึกถึงคุณรุุ่ยถู่ผู้เขียนโดยคุณลูซุนในปีนั้น ไม่เพียงหัวเราะต่ำๆ ผู้ชายคนนี้ก็อนุญาตให้เธอเรียก!

เขาฉีกมุมปากเล็กน้อย เธอได้ประสบกับสิ่งที่เขาได้ประสบมา ยิ่งสามารถเข้าใจ สำหรับเขา การเป็นคนที่เรียบง่ายไร้เดียงสาและมีความสุข เป็นเรื่องที่ยากมากแค่ไหน

“แล้วเธอยอมอยู่กับคนชาวไร่ชาวนาไหม?” เขาถามเสียงต่ำ

“แน่นอน!” เธอไม่ได้คิด

ในมุมมองของเธอ ฐานะของสามีเป็นยังไงไม่สำคัญ ดีกับเธอถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

“...”เขาแอบดีใจ

คิ้วที่เรียวยาวยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ หัวสมองเริ่มอธิบายภาพลักษณ์ของเธอที่ยืนอยู่ในทุ่งภายใต้พระอาทิตย์ตกดิน...

“ฉันมองว่าปีนั้นที่คุณป้าฟางเลือกที่จะหนีมากับชาวชนบทนั้นถูกแล้ว คุณดูตระกูลเป่หมิงของพวกคุณสิ ไม่มีใครมีชีวิตที่มีความสุขได้เท่าเธอ” เธอเหมือนจะคิดมาก “อืม...ไว้วันหน้าฉันก็จะใช้ชีวิตให้มีความสุขกับผู้ชายชาวบ้านที่ซื่อสัตย์ ได้ยินแล้วถือว่าก็ไม่เลว”

“...”ใบหน้าของคุณเฮยถู่ที่เพิ่งปรากฏรอยยิ้มก็ต้องหยุดลง

มือใหญ่บีบเธอแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว! ดูแล้วท่านโม่จะรักใคร่

“ฝันหวาน!” เขาตะคอกไป เขากลับอยากจะดูว่า ‘ผู้ชายชาวบ้าน’ คนไหนกล้าขอเธอแต่งงาน!

“หึ! คุณดูถูกฉันเหรอ? หน้าตาอย่างฉัน ออกไปโชว์แขนโชว์ขาให้ผู้ชายชาวบ้านนิดๆหน่อยๆ ก็ทำให้หลงใหลจนวิญญาณกลับหัวกลับหาง!”

เธอกำลังจินตนาการว่าตัวเองได้หาชาวบ้านที่ทั้งดำทั้งแก่กำลังทำท่าทางสาว ก็แอบตัวสั่น

“งั้นเหรอ?” เขาลงเสียงต่ำเผยให้เห็นเสน่ห์ที่อันตราย...

ดวงตาหยกสีดำ ประกายพลุ

“งั้นให้ฉันลองเช็คดูว่าแขนและน่องเล็กๆของเธอจะน่าปีติยินดีแค่ไหนกัน...”

“ซูด....” เธอสูดลมหายใจ “เป่หมิงเฮยถู่ คุณพอได้รึยัง...อืม...”

เสียงถูกเขาครอบงำโดยสมบูรณ์

ในบ้านมืที่มีหมอกในตอนเช้า ความปรารถนาอันแรงกล้าของเขาทำกับเธออีกครั้ง

บางที เธอยอมรับว่า ความชอบ-ความรัก เป่หมิงโม่เป็นมืออาชีพของมืออาชีพอย่างแน่นอน

คุณป้าฟางเล่าเรื่องราววัยเด็กของเป่หมิงโม่ให้เธอ ซึ่งได้ทิ้งความทรงจำไว้ในใจของเธอไม่มากก็น้อย

และเธอไม่ต้องการเกลียดเขา

แม้ว่าสิ่งที่เขาทำจะอุกอาจ

แต่การเกลียด เป็นเรื่องที่เหนื่อยหน่าย เธอไม่ต้องการเหมือนเขา ที่มีแต่เงาของความเกลียดชังในชีวิต

ห้าวัน

ห้าวันสุดท้ายแล้ว

ระหว่างทางมีแต่คนงานในบ้านไร่ที่กำลังวิ่งอย่างตื่นตระหนก

เธอหยุดคนงานคนหนึ่งไว้ รีบถาม: “ถามหน่อยค่ะเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

คนงานเป็นคนชนบท ได้พูดภาษาถิ่นประโยคที่เธอไม่เข้าใจ

เวลานี้—

“ฮือ..ฉันยังอยากจะนอน—” เสียงของหยางหยางดังขึ้น

เธอมองไป เห็นสองมือของเป่หมิงโม่อุ้มลูกไว้ เดินมาทางเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เธอตะลึงเบาๆ

เห็นเพียงหยางหยางที่ขี่คอของเป่หมิงโม่ ขยับตัวไปมา เห็นได้ชัดว่ายังไม่ตื่นนอน

ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนี่จะลืมไปว่าเมื่อคืนไอ้แก่คนนี้ได้ตีก้นของเขาไป

เฉิงเฉิงตื่นแล้ว แต่ท่าทางก็ไม่ต่างอะไรจากการตื่น ในความทรงจำของเขา พ่อเคยกอดเขาแบบนี้ไหม?

ในสายตาของกู้ฮอน พ่อลูกสามคนราวกับได้เหยียบสายรุ้งเดินมาถึงตรงหน้าของเธอ

เธอสาบานว่า ในชีวิตนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นผู้ชายคนนี้ ใช้มือข้างเดียวอุ้มลูกชายไว้

ลูกชายทั้งสองเหมือนเขามาก...

เป่หมิงโม่เดินเข้ามา วางเด็กทั้งสองลง มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดสั้นๆว่า: “คุณป้าเกิดเรื่องแล้ว ฉันไปดูเธอก่อน!”

คุณป้าฟางเกิดเรื่อง?

กู้ฮอนตะลึง!