เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 522

ตอนที่ 522 เพลิงไหม้2

ปากทางที่มืดสนิท พื้นเย็นยะเยือกโชนขึ้น

“นี่มันทางเข้าสู่นรกหรือ?” หยางหยางด้วยความสับสนวุ่นวายจึงพูดออกมาประโยคหนึ่ง

กู้ฮอนสีหน้าอึมครึม เด็กคนนี้นี่ไม่สามารถพูดอะไรที่เป็นมงคลบ้างเลยหรือเนี่ย

เป่หมิงโม่ไม่สนใจคำพูดของหยางหยาง และเอื้อมมือไปเปิดปุ่มบนกำแพง ทันใดนั้นทางเดินก็สว่างขึ้นมาทันที “ฉิงฮัว เธอพาพวกเขาเข้าไป”

ฉิงฮัวพยักหน้าเล็กน้อย:“คุณชายน้อยเฉิงเฉิง คุณชายน้อยหยางหยาง พวกคุณตามหลังผมมา” เขาพูดพร้อมกับคำนับเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไป

สุดท้ายเมื่อกู้ฮอนกำลังเตรียมตัวจะเข้าไป เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างๆสีหน้าอึมครึม:“ทำไมเฟยเอ๋อไม่อยู่?”

เขาเห็นทุกคนเข้าไปในอุโมงค์ แต่ในที่สุดก็ไม่เห็นแม้เงาของเฟยเอ๋อ

กู้ฮอนซึ่งเดินตามหลังเด็กๆพอได้ยิน ทันใดนั้นเหมือนกับนึกอะไรได้ขึ้นมาทันที จากนั้นสีหน้าแสดงถึงความกังวลออกมาทันที

ยุ่งอยู่กับการเรียกเด็กๆให้รีบหนี แต่ลืมที่จะแจ้งเฟยเอ๋อซึ่งขั้นเพียงผนังหนึ่งบาน

สีหน้าที่เต็มไปด้วยคำขอโทษมองไปยังเป่หมิงโม่:“ฉัน ฉันได้แต่ให้เด็กๆรีบวิ่งหนี จนลืมที่จะเรียกเธอ......”

ในขณะนี้ ควันภายในห้องยิ่งอยู่ยิ่งเข้มขึ้น ประตูด้านนอกเริ่มติดไฟแล้ว เปลวไฟพุ่งทะลุบานกระจกเข้าสู่ห้องรับแขก ผ้าม่านก็เริ่มติดไฟแล้ว

เปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ห้องรับแขกเสียงดัง“เพี๊ยะเพี๊ยะ ”

เป่หมิงโม่เพียงแต่ตบไหล่กู้ฮอนเบาๆเท่านั้น ให้เธอไม่ต้องไปโทษตัวเอง:“รีบเข้าไปดูแลลูกๆ ฉันจะไปช่วยเฟยเอ๋อ”

พูดแล้วก็เอาผ้าขนหนูเปียกน้ำที่ข้างกาย ปิดทั้งปากและจมูกหายแว๊บไปกับหมอกควัน......

“แม่รีบมา......” ในอุโมงค์ มีเสียงเด็กลอยมาเรียกหา

กู้ฮอนมองไปทางที่เป่หมิงโม่หายตัวไป ในใจคิดว่า โม่ เฟยเอ๋อ พวกเธอต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ

จากนั้นเขาก็เขาไปในอุโมงค์

หลังจากเดินเข้าไปไม่กี่นาที ด้านหน้าก็ได้ยินเสียงหยางหยางเรียกหา

“อ้าว......ในนี้สนุกมากนี่ ที่นี่มันคือห้องของเล่นชัดๆนี่ ลุงฉิงฮัวครับ ลุงนิสัยไม่ดีนะ ลุงทำไมไม่บอกให้เร็วหน่อยว่าจะพาพวกเรามาที่นี่ ทำให้พวกเราเบื่อแล้วเข้านอนตอนกลางวัน”

“เป่หมิงซีหยาง นี่มันเวลาอะไรยังจะมีกะจิตกะใจคิดที่จะเล่นอยู่”

นี่คือเสียงของเฉิงเฉิง

“ฮ่าฮ่า ทำไมถึงเล่นไม่ได้ ดูผมจะเตะเข้าโกให้ได้......”

“คุณชายหยางหยาง ระวังหลอดไฟทางโน้นนะครับ......” น้ำเสียงของฉิงฮัวแสดงออกถึงความตึงเครียดและความอดทนอดกลั้น

“เปรี๊ยะ......”เสียงหลอดไฟแตก

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็เลือดขึ้นหน้า

เด็กหมีพวกนี้ ช่างดื้อจริง

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หยางหยางก่อเรื่องไปมากกว่านั้น เธอก็รีบเร่งฝีเท้าของเธอ

หยางหยาง เธอทำให้พวกเราเห็นดีในตัวเธอแล้ว

กู้ฮอนก้มหน้ามองหยางหยางไปสักพัก จากนั้นไม่พูดไม่พร่ำอะไรหิ้วเขาขึ้นมา พาไปยังบนเก้าอี้ตัวหนึ่งมือด้านหน้ากดให้เขานอนคว่ำหน้าลงไป มืออีกข้างถอดกางเกงในของเขาออกมา

หยางหยางก็รู้สึกถึงสถานการณ์ไม่ดีและรีบขอความเมตตาอย่างรวดเร็ว

“แม่ปล่อยฉันไปเถอะ......”

กู้ฮอนไม่ฟัง ง้างมือขึ้น เสียงลู้ลมตกกระทบไปยังก้นของหยางหยาง

“เพี๊ยเพี๊ย......” เสียงดังชัดเจนมาก ขณะนั้นบนก้นของหยางหยาง ก็ได้ปรากฏรอยแดงรูปมือสองรอย

อีกด้านหนึ่งฉิงฮัวและเฉิงเฉิงก็มีอาการเนื้อตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

“โอ้ย คุณแม่ยกโทษให้ฉันด้วย” หยางหยางร้องขอความเมตตาด้วยเสียงดังลั่น เสียงนั้นทำไมถึงใช้คำว่า อนาถ มาบรรยายได้

มืออันเล็กๆของเขาอุดปากไม่หยุด ขาเล็กทั้งสองข้างก็ถีบเตะไปมาไม่หยุด

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งทำให้กู้ฮอนนั้นเพิ่มความโกรธมากยิ่งขึ้น

“เพี๊ยเพี๊ย......”จากนั้นก็ตีเข้าไปอย่างแรงอีกหลายที

เสียงดังฟังชัดจนฉิงฮัวและเฉิงเฉิงที่อยู่ด้านข้างตกอกตกใจอีกครั้งโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

“ว้าว...ว้าว...แม่ปล่อยฉันไปเถอะ......” หยางหยางร้องไห้จนเสียงแหบแห้งหมด น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองลงสู่พื้น ในไม่ช้าพื้นด้านล่างก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา