เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 524

ตอนที่ 524 ไม่คาดคิด2

เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเขา แต่กลับตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

กู้ฮอนก็โกรธขึ้นมาทันที:“เป่หมิงโม่ อุตส่าห์ตั้งใจมาช่วยคุณ แต่คุณกลับเฉยเมย โอเค ฉันไป ไม่มีใครช่วยคุณ ก็ปล่อยให้ไฟคลอกตายไปเลย”

หลังจากพูดเสร็จด้วยความโกรธเธอก็ทิ้งไฟฉายลงกับพื้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไปทางอุโมงค์

หลายครั้ง ที่มนุษย์เผชิญกับสถานการณ์วิกฤติ มักจะสูญเสียเหตุผลและวิจารณญาณ กู้ฮอนก็เช่นกัน

เป่หมิงโม่เห็นเงาของกู้ฮอนเดินจากไป กัดฟันด้วยอารมณ์โกรธ ในดวงตาส่องประกายแสงอ่อนๆ

กู้ฮอนเดินออกไปได้ไม่ไกลนักก็ได้พบเจอกับฉิงฮัวที่กำลังวิ่งมาพอดี

เขาเห็นใบหน้าอันบูดเบี้ยวของกู้ฮอน เหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาและเธอเดินสวนกัน ได้กระซิบกับเธอว่า “คุณผู้หญิง ระวังความปลอดภัยด้วย”

ฉิงฮัวเห็นถึงสภาพของเป่หมิงโม่และสถานการณ์ไฟที่กำลังลุกไหม้บันได คิดได้ว่าในห้องครัวมีสายยางเส้นหนึ่ง ปกติจะใช้ล้างพื้น

ถึงแม้จะไม่สามารถดับไฟได้ทั้งหมด แต่สามารถรักษาความปลอดภัยของพวกเขาได้

“เจ้านายครับ คุณและคุณผู้หญิงเฟยเอ๋ออยู่ด้านบนรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบไปรีบกลับ” ฉิงฮัวพูดเสร็จก็กลับหลังรีบวิ่งไปทางห้องครัว เอาสายยางออกมาจากตู้ รีบเชื่อมต่อกับก๊อกน้ำจากนั้นเปิดวาล์วไปยังแรงดันที่สูงสุด

เขาจับปลายอีกด้านรีบวิ่งไปยังทางขึ้นบันได

เขาบีบปลายสายยางเล็กน้อย ให้น้ำแผ่กระจายเป็นรูปพัด พ้นเข้าไปยังพื้นอาคาร

แป๊บเดียวไอน้ำสีขาวก็ปะทุขึ้นมา

“เจ้านายครับ ถือโอกาสนี้รีบลงมาครับ”

เฟยเอ๋อได้หมดสติไปแล้ว เป่หมิงโม่ได้เพียงแต่อุ้มเธอขึ้นมา

ค่อยๆเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง

ฉิงฮัวก็คอยช่วยรดน้ำบันไดด้านหน้าและราวบันได

ในไม่ช้าเป่หมิงโม่ก็อุ้มเฟยเอ๋อลงมาถึงชั้นล่าง

ฉิงฮัวก็ยังคงฉีดน้ำอยู่ตลอด คอยฉีดด้านหน้าเพื่อนำทาง

*****

เมื่อกู้ฮอนตื่นตระหนกวิ่งเขาอุโมงค์ไปช่วยเป่หมิงโม่

เวลานั้นฉิงฮัวทราบดีว่าด้านนอกนั้นเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย กลัวแต่ว่าเธอจะเกิดอะไรที่ไม่คาดฝัน แต่ว่าในเวลานี้คุณชายน้อยทั้งสองคนยังต้องได้รับการดูแล

“ลุงฉิงฮัวครับ ลุงไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราครับ พวกเราดูแลตัวเองได้ครับ ลุงรีบไปช่วยคุณแม่กับคุณพ่อเถอะครับ” เสียงนุ่มนวลของเฉิงเฉิงทำให้ปัญหาตรงหน้าของฉิงฮัวได้ถูกคลายลงทันที

พูดตามตรงนะ เขากลัวเฉิงเฉิงจะทำแบบนี้จริงๆ ตอนนี้เจ็บจนปวดแสบปวดร้อนไปหมดละ หากใส่สิ่งของพวกนั้นลงไป......

เมื่อนึกถึงแบบนี้ เขาก็รู้สึกตัวสั่นอย่างไม่ตั้งใจ

เฉิงเฉิงส่ายหัวโดยทำอะไรไม่ถูก น้องชายคนนี้ ปกติแล้วจะดื้อรั้น สร้างปัญหาไปทั่ว ในฐานะที่เป็นพี่ชาย ควรที่จะช่วยพ่อแม่สั่งสอนเขาบ้าง

สีหน้าเหมือนผู้ใหญ่พูดว่า:“มีบางคำพูดที่ฉันต้องพูดวันนี้ เมื่อกี้ถูกแม่ตี เธอก็อย่าไปโกรธเธอ นี่เป็นสิ่งที่เธอก่อเอง”

“ทำไมถึงว่าฉันก่อเอง ฉันทำผิดอะไร?” หยางหยางทำปากงอน สีหน้าเหมือนถูกตัดพ้อ

“เช้านี้ เธอไม่เห็นหรือว่าใบหน้าของพวกเขาไม่ค่อยสดใสไม่ว่าจะเป็นแม่ พ่อ หรือลุงฉิงฮัว” เฉิงเฉิงเริ่มวิเคราะห์”

หยางหยางเงยหัวขึ้นครุ่นคิดสักครู่ แล้วก็เกาผมตัวเอง:“ฉันดูไม่ออกนี่”

เฉิงเฉิงชะงักไปครู่หนึ่งพูดอะไรไม่ออกจริง น้องชายคนนี้ช่างประหม่าจริงๆ:“สมควรแล้วที่เธอโดนตี สีหน้าของผู้ใหญ่ก็ดูไม่เป็นเลยสักนิด”

พูดไป เขาก็ยกเก้าอี้ไปนั่งตรงหน้าหยางหยาง

“เช้านี้สีหน้าของพ่อไม่ดีเลย พาพวกเราไปหาแม่แล้วแกก็เดินจากไป จากนั้นลุงฉิงฮัวก็ตามออกไป หลังจากพวกเขากลับมาช่วงตอนเที่ยง สีหน้าก็ยิ่งดูไม่ดี ในเวลานี้ เธอยังไม่รู้สึกตัวอีกยังเรียกพ่อว่าพ่อนกตาย ไม่ใช่เพราะแม่ช่วยเธอไว้ เธอคงโดนตีตั้งแต่เช้าแล้ว”

หยางหยางค่อนข้างไม่ค่อยพอใจ:

“ฮื้ม เมื่อตอนเที่ยงหากไม่ใช่พวกเขาเอะอะเสียงดังอยู่ชั้นล่าง รบกวนความฝันอันแสนหวานของฉัน......”