เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 525

ตอนที่ 525 เข้าใจพ่อผิดไปแล้ว1

พูดไปด้วย หยางหยางก็ใช้มือทำท่าทางบอกขนาดเล็กใหญ่ ท่าทีที่เหมือนกับอมความทุกข์ไว้พูดว่า “เห็นไหม น่องไก่ใหญ่ขนาดนี้ พึ่งจะกัดเข้าปาก ก็ถูกเขาทะเลาะจนมันหายไป สำหรับคนที่ชอบกินอย่างฉัน มันช่างโหดร้ายขนาดไหน?”

หยางหยางใช้วิธีบีบน้ำตาแบบนี้ เฉิงเฉิงก็ไม่ได้สนใจ

ถามเขาต่อ “เมื่อกี้รู้ไหมว่าแม่รีบเรียกเราตื่นทำไม?”

หยางหยางยังคงเกาหัว เฉิงเฉิงจ้องมองหยางหยางอย่างไม่น่าเชื่อ ยุ่งอยู่ทั้งวัน เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เจ้าคนนี้ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“ไฟไหม้เธอไม่รู้เหรอ” เฉิงเฉิงขึ้นเสียงสูง

เมื่อได้ยินคำว่าไฟไหม้ ดวงตาของหยางหยางจ้องมองไปที่พี่ชาย:“อ๋า ไฟไหม้เหรอ แล้วพวกเราทำไมไม่รีบหนีล่ะ ยังจะอยู่ที่นี่อีกทำไม?” พูดไปด้วย แล้วก็พลิกตัว กัดฟันทะเยอทะยานลุกขึ้นมา

เฉิงเฉิงคิดไม่ถึงว่า หลายปีมานี้หยางหยางผ่านช่วงความปลอดภัยมา นับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์จริงๆ

เขาตบหลังหยางหยางเบาๆ:“เธอยังไม่รีไปนอนพาดดีๆ ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้ว”

“ตกอกตกใจหมดเลย ตอนนั้นนึกว่าแม่แอบเผาไฟบนเตาไฟ หลังจากนั้นก็สะลึมสะลือตามมาถึงสวนสนุก แล้วก็โดนแม่ตี......” หยางหยางพูดเหมือนกับไม่เป็นธรรมกับเขา

จากนั้น เขาได้มองไปรอบๆ ในสายตาเกิดมองเห็นถึงความตื่นเต้นของสถานที่นี้ เดินไปหาเฉิงเฉิง:“เฮ้ เธอดูที่นี่สิ อย่าว่าฉันที่เก็บอารมณ์ไม่อยู่นะ เพราะว่าที่มันน่าสนใจมากเลยทีเดียว”

มาถึงที่นี่สักพักหนึ่งแล้ว เฉิงเฉิงไม่ได้สังเกตที่นี่จริง

เขามองไปรอบๆครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่ทำให้เขาประหลาดใจ

ห้องใต้ดินที่มีสองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ดูจากเฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งช่างเหมือนที่อยู่สำหรับเด็กมาก

“เฮ้ เธอพูดสิ อยู่สถานที่แบบนี้ฉันเล่นของฉันมันจะผิดอะไร นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับเล่นเหรอ ยังมาโดนตีอีก” หยางหยางกำลังบ่น แล้วยื่นมือไปคลำที่ก้นตัวเองที่บวมขึ้นมา

“เธอยังรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเหรอ ตอนนี้ด้านนอกไฟลุกไหม้ขึ้นบ้านแล้ว พูดไปแล้ว เรื่องเล่นส่วนเรื่องเล่น เธอยังไม่รู้จักเรื่องไหนสำคัญหรือไม่สำคัญอีก”

เฉิงเฉิงใช้นิ้วมือชี้ไปที่มุมพื้นผนัง:“พึ่งเข้ามาไม่กี่นาทีก็ทำหลอดไฟเสียไปแล้ว”

หยางหยางกวาดสายตาไปมองเศษหลอดไฟที่ถูกกวาดมากองไว้ แล้วก็เงียบ

“เธอรู้ไหมของพวกนั้นคืออะไร?” เฉิงเฉิงใช้นิ้วมือชี้ไปที่ด้านข้างโซฟา ถังไวน์ไม้และตะแกรงไม้

หยางหยางมองไปกะพริบตาหนึ่ง รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยามเล็กน้อย:“ก็แค่พวกถังไม้ผุๆและพวกขวดกระป๋องต่างๆไม่ใช่เหรอ”

เฉิงเฉิงได้เพียงแต่ส่ายหัว:“พูดเรื่องของเก่าเหล้าไวน์ที่มีชื่อเสียงเธอก็ไม่รู้ ฉันจะยกตัวอย่างง่ายๆให้เธอดู ของพวกนี้ถูกเธอเตะเสียหายหมด น่องไก่ของเธอชาตินี้หมดไปแล้ว ลูกของเธอหลานของเธอก็ไม่ได้กินน่องไก่แล้ว”

ปากของหยางหยางอ้าเหมือนรูปตัวโอ สายตาจ้องมองแต่พี่ชาย:“เด็กดี......ดูไม่ออกจริงๆ พ่อนี่ ซ่อนของสำคัญไว้ในห้องนี่”

ลำตัวเล็กๆของเฉิงเฉิงเกือบจะเซ:“เป่หมิงซีหยาง เธอใช้สำนวนไม่เป็นก็อย่าใช้มั่ว เธอรู้หรือไม่นั่นมันหมายความว่าอย่างไร?”

หยางหยางส่ายหัว “......”

เฉิงเฉิงไร้ซึ่งคำพูด:“ศัพท์คำนี้เปรียบเปรยว่าลับหลังผู้คน แล้วซ่อนผู้หญิงไว้ในห้อง เข้าใจไหม”

แต่ไม่กี่วินาทีผ่านมา ใบหน้าของเธอก็ค่อยๆบึ้งตึงขึ้น มองไปที่เฉิงเฉิงอย่างสงสัย "อืม? เธอสั่งสอนใครนะ?"

แม่ถามกลับ ทำให้เฉิงเฉิงมึนงง

ดวงตาโตๆกะพริบจ้องมองไปที่กู้ฮอน แล้วพูดช้าๆว่า:"เมื่อตะกี้ผมสั่งสอนหยางหยางไปแล้วครับ เมื่อกี้แม่กลับมาไม่ใช่โกรธหยางหยางหรอกหรือครับ?"

กู้ฮอนร้อนตัวทันที ที่แท้เฉิงเฉิงนึกว่าตัวเองโกรธหยางหยาง แต่เมื่อเห็นเด็กๆฉลาดขึ้นทุกวัน ในใจก็รู้สึกปลื้มไม่น้อย

ใบหน้าที่หมองคล้ำของเธอ ก็มีน้ำมีนวลขึ้นอีกครั้ง

เธอยกใบหน้าอันเรียวเล็กของเฉิงเฉิงขึ้นมายังเบาๆ:"เฉิงเฉิงลูกรักโตแล้ว เป็นแบบอย่างของพี่ชายคนหนึ่งแล้ว สามารถแบ่งเบาภาระให้แม่แล้ว

พูดไปด้วย กู้ฮอนก็หันหน้าไปดูหยางหยางที่นอนคว่ำหน้าอยู่ด้านข้างซึ่งไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เผอิญหยางหยางก็กำลังสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของตัวเอง สายตาเลยปะทะกัน

เห็นเพียงหยางหยางตกใจหันกลับอย่างรวดเร็ว แม้แต่ลมหายใจยังเบาบาง

กู้ฮอนจ้องมองเขา เจ้าตัวเล็กนี่ทำให้เธอทั้งโกรธและทั้งหัวเราะ

ปกติแล้วตัวเองดีกับพวกเด็กๆมากเกินไป ให้ท่าเขามากขึ้นไป พอมาถึงวันนี้เขาทำอะไรไม่รู้จักเกรงกลัวเลย ไม่รู้จักแยกแยะ

ในเมื่อเฉิงเฉิง คิดว่าเธอกำลังโกรธหยางหยาง อย่างนั้นก็เล่นละครให้เต็มที่ วันนี้จึงขอใช้โอกาสนี้เพื่อสั่งสอนเขาแน่นอนว่ามันอาจไม่ใช่โอกาสที่ดี