เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 529

ตอนที่ 529 เวลาตื่นจากความฝัน1

เธอนำกรอบรูปนี้กลับไปวางอย่างระมัดระวัง จากนั้นสายตาก็สอดส่องไปยังรูปถ่ายใบอื่น รูปถ่ายดูเหมือนจะมีอายุบ้างแล้ว แต่ว่ารูปแบบนั้น กู้ฮอนรู้สึกคุ้นตามาก

เอ่อใช่ เธอหันหน้ากลับมาสำรวจดูภายในห้องอีกรอบ พื้นหลังในรูปถ่ายเหมือนกับในห้องนี้เปี๊ยบเลย

กู้ฮอนตกใจสะดุ้งเฮือกทันที

เป่หมิงโม่ยังขุ่นแค้นพ่อแม่ของตัวเองตลอดเวลา และไม่ยอมเอ่ยถึงเรื่องอดีตที่ตัวเองยังเป็นเด็ก

แต่เมื่อตัวเธออยู่ที่นี่ ใจของเธอและใจของเป่หมิงโม่ได้แนบชิดกัน

เธอเหมือนจะเข้าใจเป่หมิงโม่

วันนี้เขาได้พาตัวเองและลูกๆมาถึงที่นี่ ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้หลีกเลี่ยง

“แค็ก......”

เสียงไฟแช็กที่ดังกังวาน

เป่หมิงโม่จุดติดบุหรี่มวนหนึ่ง ดูดเข้าอย่างเต็มปอด ควันค่อยๆลอยออกจากปากของเขา อย่างเบาบาง

เขาค่อยๆเดินมายืนข้างๆกู้ฮอน มองไปที่รูปถ่าย จากนั้นยื่นมือไปข้างหนึ่งหยิบกรอบรูปใบหนึ่งมาจากชั้นวางชั้นที่หนึ่ง

ถือรูปใบนั้นไว้ที่หน้าอกของเขา

เขาก้มหน้า มืออีกข้างคอยเช็ดฝุ่นที่ปกคลุมอยู่ด้านบนอย่างเบาๆ

มองเห็นคนทั้งสองบนรูปถ่าย เขายืนนิ่งอยู่ตั้งนาน

กู้ฮอนรู้สึกแปลกใจ รูปถ่ายใบนี้ทำให้เป่หมิงโม่ถึงกับหยุดเดินมันเป็นรูปถ่ายอะไรกันนะ

เธอค่อยๆเดินไปถึงข้างๆตัวเขา หันหน้าเหลียวไปมอง

จริงแล้ว บนรูปถ่ายมีทั้งผู้ใหญ่และเด็กรวมสองคน ข้างหลังของพวกเขามันช่างโล่งกว้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

กู้ฮอนเพื่ออยากจะดูให้มันชัดเจนกว่านี้ เธอค่อยๆยื่นหัวขึ้นไปถึงระดับแขนของเป่หมิงโม่ที่หยิบจับรูปถ่ายไว้

ดวงตาจ้องไปที่นายใหญ่ รีบสอดส่องทุกรายละเอียด: ผู้ใหญ่คนนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยงาม ดูจากวางคิ้วของเธอมันเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่เหนือคนธรรมดา

เห็นเพียงเธอถือพลั่วพาดไว้บนไหล่ขวาของตัวเอง มือขวาจับไว้บนด้ามจับของพลั่ว แล้วมืออีกข้างหนึ่งของเธอก็ไปแตะบนไหล่ของเด็กชายที่อยู่ข้างเธอคนนั้น

เด็กชายคนนั้นวางตัวอย่างสบาย บนหัวมีหยดเหงื่อเล็กน้อย มือเขาทั้งสองข้างประสานกัน ลำตัวเล็กๆโค้งตัวกดทับด้ามพลั่วที่ปักลงไปในพื้นดินอย่างลึก

มองขึ้นไปบนรูปคนทั้งสองนี้หลังผ่านการใช้แรงงานมาแล้วถึงถ่ายรูปนี้ออกมา

“นี่เป็นรูปถ่ายของป้าฟางเหรอ นี่ถ่ายจากที่ไหนเนี่ย?” กู้ฮอนถามอย่างระมัดระวัง

เธอรู้ว่าในสถานการณ์ปัจจุบัน ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับป้าฟางมันอ่อนไหวและควรระมัดระวัง

กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ “วันนี้ลำบากเธอแล้วนะ ไปพักผ่อนเถอะ”

ฉิงฮัวเดินออกจากห้องนอน และปิดประตูเบาๆ

ด้วยแสงสลัวในห้อง มองไปรอบๆห้อง ยังคงเหมือนกับห้องโถงด้านนอกที่เต็มไปด้วยความชอบไร้เดียงสาในช่วงเยาว์วัย

ข้างเตียงรูปการ์ตูนมีตู้หนังสือใบหนึ่งกำลังดึงดูดความสนใจของเธอ

ไม่ใช่ว่ามันพิเศษอะไร เพราะว่าหน้าต่างตู้ใบนี้ฝั่งด้านนอกแขวนผ้าม่านไว้ผืนหนึ่งซึ่งไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมของที่นี่

มันเป็นของอะไรที่ทำให้เป่หมิงโม่ต้องปิดบังไว้ ไม่ยอมมองดู

ความอยากรู้อยากเห็นที่แข็งแกร่งขับเคลื่อนให้กู้ฮอนเดินไปด้านหน้า ใช้นิ้วมือเปิดผ้าม่านดูอย่างระมัดระวัง

เมื่อข้างในนั้นมีข้าวของที่จัดเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่จัดแสดงอยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่จะทำให้เธอตกอกตกใจ

หน้าต่างโชว์แสดงสินค้าบานนี้เป่หมิงโม่ยอมให้ฝุ่นเกาะ แต่ก็ไม่ยอมแสดงให้คนเห็น และยังมีถ้วยรางวัลทั้งเล็กทั้งใหญ่เรียงรายหลายสิบชิ้น

เธออยากที่จะหยิบออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อดูอย่างละเอียด แต่ในที่สุดก็ไม่สามารถเปิดหน้าต่างโชว์แสดงสินค้านี้ได้

หลังจากที่เป่หมิงโม่นำถ้วยรางวัลเหล่านี้ใส่เข้าไป แล้วปิดล็อคหน้าต่างโชว์แสดงสินค้า ในช่วงเวลาที่ลงกลอนนั้น เขาก็ได้ปิดผนึกช่วงวัยเยาว์ของเขาไว้แล้ว

กู้ฮอนนั่งลงข้างเตียงเอนตัวลงนอน แล้วปิดไฟลง