เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 530

ตอนที่ 530 เวลาตื่นจากความฝัน2

ที่นี่ ไม่มีแสงดาวที่ส่องผ่านทางหน้าต่าง และไม่มีเสียงร้องของกบเขียดแมลงต่างๆ มีแต่ความเงียบสงบ เงียบถึงกับได้ยินเข็มเงินที่ตกกระทบลงบนพื้น

ยังมี ก็คือเสียงที่กระซิบออกมาในความฝันของหยางหยาง

มึนงง เวียนศีรษะ......

ในที่สุดกู้ฮอนก็ได้สงบลง แอลกอฮอล์ในท้องของเธอก็กระจายไปถึงหัวเธออีกครั้ง

ค่อยๆ ค่อยๆหลับไปเรื่อยๆ

“เสี่ยวกู้้......เสี่ยวกู้้......”

กู้ฮอนอยู่ในความมึนงงได้ยินเสียงคนกระซิบเรียกที่ข้างหู

เป็นเสียงที่คุ้นเคยมาก

เธอลืมตาขึ้นมาอย่างลำบาก พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดินแล้ว แต่ว่า......

แต่ว่านอนอยู่ในห้องของป้าฟาง

แสงแดดที่อบอุ่นส่องผ่านหน้าต่าง ไวน์อยู่ในห้อง ไวน์อยู่บนตัวเธอ

รูม่านตาของเธอหดตัวลงอย่างกะทันหัน

เป็นไปได้ยังไง ที่นี่เมื่อคืนเกิดเหตุเพลิงไหม้ไปแล้วนี่

มองไปรอบๆ ไม่พบร่องรอยของการถูกไฟไหม้แม้แต่น้อย

กู้ฮอนมองตามเสียงไป และเห็นหญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ในมือถือถังน้ำเล็กๆใบหนึ่งกำลังรดน้ำให้กับพืชกระถางหนึ่ง

พืชกระถางนั้นก้านดอกโผล่ขึ้นจากระหว่างก้านและใบ ปลายก้านผลิดอกบานออกมาเป็นดอกสีเหลือง

ดอกไม้นั้นมีหยดน้ำ สะท้อนแสงอาทิตย์ระยิบระยับ

เธอค่อยๆลุกขึ้นนั่ง มองเห็นเบื้องหน้าเป็นเงาด้านหลังที่ตัวเองคุ้นมาก ในความเป็นจริงเธอเดาแล้วว่าเป็นใคร แต่หลังจากเธอยิ้มอย่างขมขื่นแล้ว ก็ถูกปฏิเสธ

“เสี่ยวกู้้ เธอตื่นแล้วเหรอ เธอดูสิดอกไม้กระถางนี้ดอกบานได้สวยงามแค่ไหน” คนคนนั้นพูดไป แล้วก็นำถังน้ำใบเล็กนั้นวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ค่อยๆหันตัวมา

รูม่านตาของเธอหดตัวอย่างกะทันหัน เกือบจะกรีดร้องออกมา นั่นมันไม่ใช่ป้าฟางเหรอ

“ปา.....ป้า? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ คุณเสีย.......” (ชีวิต) คำนี้ยังไม่ได้พูดออกจากปาก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม จึงใช้มืออุดปากไว้

ป้าฟางส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อย เธอไม่พูดอะไร ได้เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ

ป้าฟางพูดไปด้วย ใบหน้าก็ปรากฏความสงสัย “ในเมื่อเธอและโม่โม่มีลูกสาวแล้ว แล้วทำไมถึงไม่บอกเขา? หรือว่าเธอไม่อยากให้ลูกรู้จักพ่อของตัวเองเหรอ?”

กู้ฮอนก้มหัวยิ้มด้วยความขมขื่น “ทำไมฉันไม่ต้องการให้ลูกรู้จักพ่อล่ะคะ เพียงแต่ว่า......” เธอนึกถึงเป่หมิงโม่เมื่อก่อนพรากลูกของเธอไปตั้งสองคน เธออยากพูดแต่ก็ไม่ได้พูด

“เฮ้ย......” ป้าฟางเห็นสภาพของกู้ฮอน ถอนหายใจแรงๆครั้งหนึ่ง:“ฉันคิดว่า เธอไม่บอกโม่โม่เธอต้องมีความจำเป็นบางอย่างแน่นอน โม่โม่สมัยก่อนทำร้ายเธอได้เจ็บปวดมากเกินเยียวยา ทำให้เธอต้องทำแบบนี้ ฉันเข้าใจเธอดี”

“คุณป้าคะ ขอบคุณสำหรับความเข้าใจของท่าน” กู้ฮอนพูดจบ ก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจ “แต่ว่า คุณป้าคะท่านวางใจได้นะคะ ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัวจนพาลูกสาวไปซ่อนหรอกค่ะ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมฉันจะบอกเรื่องลูกสาวให้เป่หมิงโม่ทราบเองค่ะ”

ป้าฟางพยักหน้าอย่างสบายใจ:“ได้ยินเธอพูดอย่างนี้ ฉันก็โล่งใจแล้ว”

ป้าฟางพูดเสร็จก็แสดงออกถึงความเศร้าใจบ้างเล็กน้อย:“ฉันไปครั้งนี้ คนที่สามารถคุณเรื่องในใจก็ไม่มีใครอีกแล้ว”

เธอเอื้อมมือออกไปลูบผมกู้ฮอนเบาๆ

“เสี่ยวกู้ ถึงแม้ในอนาคตโม่โม่จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ เขาทำแบบนี้ต้องทำให้เธอเสียใจแน่นอน ถึงแม้เธอไม่ยอมรับมันก็ตาม แต่ว่าอย่างน้อยพวกเธอก็ยังมีลูกสาวด้วยกัน ความรู้สึกของพวกคุณมีพื้นฐานแล้ว ฉันคิดว่า เขาก็คงไม่อยากให้เฉิงเฉิง หยางหยางและจิ่วจิ่วเหมือนโม่โม่ในสมัยนั้น ขาดพ่อหรือขาดแม่ ”

ป้าฟางพูดเสร็จลุกขึ้นยืน ค่อยๆเดินไปทางหน้าต่าง ชะโงกหัวออกไปดูทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง

ในเวลานี้ขอบฟ้าปรากฏเส้นแสงที่มีสีสัน ราวกับสายรุ้งที่สีสันฉูดฉาด

ป้าฟางหันหน้าไปมองกู้ฮอนและยิ้มเล็กน้อย:“เสี่ยวกู้้ เวลาของฉันหมดแล้ว ต่อไปต้องฝากโม่โม่ไว้กับเธอแล้วนะ”