เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 610

ตอนที่610 รุ่นพี่รุ่นน้อง

“ได้ คุณกู้ ผมสัญญากับคุณว่าจะไม่เอาเรื่องจิ่วจิ่วไปพูดให้คุณเป่หมิงฟัง ”

เมื่อทุกคนได้ยิน ก็รู้สึกโล่งใจและสบายใจขึ้นมา

โล่ฮานพูดต่อ “แต่ผมอยากจะพูดกับคุณประโยคหนึ่ง ผมในฐานะที่ไม่ควรพูด อยากจะบอกว่าสำหรับพวกเด็กๆแล้วการให้ครอบครัวที่อบอุ่นกับพวกเขา ถึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ”

***

กู้ฮอนได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าก็แสดงถึงความผิดหวังออกมา

เธอให้แอนนิอุ้มจิ่วจิ่วอย่างระมัดระวังเข้าไปในห้องนอน

แล้วก็พูดกับ โล่ฮานว่า “คุณโล่ ฉันไม่เคยคิดที่จะอยากให้ลูกๆมีครอบครัวที่อบอุ่นซะที่ไหนกันล่ะ แต่ว่าเมื่อดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรสามารถเดาได้ แต่ว่าไม่ว่าจะยังไง คุณโล่ ฉันขอบคุณคุณมากที่ช่วยฉันเก็บรักษาความลับนี้เอาไว้ ”

โล่ฮานยิ้มๆ “คุณกู้ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น นี้ก็เป็นแค่การช่วยเหลือคนอื่นในตอนที่ลำบากก็เท่านั้น คุณเป็นเพื่อนสนิทของเฉียวเฉียว หลายปีมานี้เธอทำงานสู้ชีวิตอยู่ด้านนอก ผมในฐานะที่เป็นพี่ชายก็ต้องขอบคุณคุณที่ช่วยดูแลน้องสาวของผม ”

“คุณโล่เกรงใจเกินไปแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องดูแลเลย ตอนนั้นพวกเราก็ล้วนอยู่ต่างแดน ก็นับว่าเป็นการสนับสนุนซึ่งกันและกันก็เท่านั้นเอง ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณออกไปเล่นกับเด็กๆก่อนเถอะค่ะ ตรงนี้ฉันทำกับข้าวแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ ” กู้ฮอนพูดเสร็จก็เริ่มยุ่งขึ้นมา

*

ผ่านไปแป๊บเดียวเท่านั้น อาหารเย็นที่หลากหลายและหรู ก็ทำเสร็จด้วยฝีมือการทำอาหารของกู้ฮอนและแอนนิ และจัดเรียงสวยงามบนโต๊ะอาหาร

ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะอาหาร บ้านของกู้ฮอนไม่ได้คึกคักแบบนี้มานานมากแล้ว เธอเอาจิ่วจิ่วมากอดไว้ในอ้อมกอด

เธอกะพริบดวงตาใหญ่ที่สดใสแวววาว ชี้ไปที่ลั่วเฉียวแล้วพูดว่า “มะม๊า พี่สาวคนสวยคนนี้คือใครคะ? ”

กู้ฮอนยิ้มยิ้ม “ทำไมจิ่วจิ่วถึงลืมคุณน้าเฉียวเฉียวแล้วล่ะ? เธอไม่ใช่พอมีเวลาก็ไปหาหนูไม่ใช่เหรอ? ”

ลั่วเฉียวยิ้มแล้วมองไปที่จิ่วจิ่วพูดว่า “จิ่วจิ่ว น้าไม่ได้เจอหนูมาสักระยะแล้ว ตอนที่น้าเห็นหนู หนูยังห่อตัวเป็นทารกอยู่เลยนะ ”

จิ่วจิ่วพูดว่า “คุณน้าสวยสวย ”

แอนนิที่อยู่ข้างๆ แกล้งทำเป็นโกรธขึ้นมานิดหน่อย มองจิ่วจิ่วแล้วพูดว่า “ห๊า เธอเป็นคุณน้าสวยสวย แล้วฉันไม่ใช่เหรอ? ”

จิ่วจิ่วมองแอนนิ ตัวน้อยหันมาเห็นก็พูดออกมาทันที “คุณน้าแอนนิ คุณก็สวย แต่ว่าคุณน้าสวยสวย สวยกว่านิดหนึ่ง ”

กู้ฮอนก็เริ่มแกล้งจิ่วจิ่ว “ลูกน้อย แม่กับคุณน้าแอนนิและก็คุณสวยสวย สามคนนี้ใครสวยที่สุด? ”

จิ่วจิ่วไม่มีการคิดอะไรทั้งสิ้น กอดแม่แน่น “มะม๊าสวยที่สุด ”

พูดคำพูดนี้ออกมา ก็ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาเสียงดัง กู้ฮอนหอมแก้มจิ่วจิ่วไปหนึ่งที

ในตอนนั้นเอง จิ่วจิ่วก็เห็นโล่ฮาน

อาจจะเป็นเพราะ โล่ฮานรูปร่างหน้าตาค่อนข้างดุเข้ม ไม่เหมือนแบบหยินปู้ฝัน เธอรู้สึกกลัวๆนิดหนึ่ง

กัดนิ้วเล็กๆของเธอ กระซิบที่หูของกู้ฮอนว่า “มะม๊า คุณลุงคนนี้เป็นใคร? ”

ไม่รอให้กู้ฮอนพูด โล่ฮานก็เริ่มแนะนำตัวเอง “คุณเรียกผมเหมือนที่พี่หยางหยางเรียกก็ได้ เรียกผมว่า‘อาจารย์’ ”

“อาจารย์? ” คำนี้จิ่วจิ่วเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก เธอมอง โล่ฮานอย่างอยากรู้อยากเห็นแล้วพูดว่า “อาจารย์กับหนูเหมือนกันไหม? (เป็นคำพ้องเสียงภาษาจีน)”

คำพูดนี้พูดออกมา ก็ทำให้ทุกคนหัวเราะอีกครั้ง

เฉิงเฉิงอธิบายให้จิ่วจิ่วฟังว่า “อาจารย์เป็นคนที่สอนให้พวกเราเป็นเด็กดี หนูเป็นเด็กไม่ดี ”

เขาพูดให้จิ่วจิ่วฟัง เธอเข้าใจได้เลยทันที “หนูก็อยากให้อาจารย์สอนหนูให้เป็นเด็กดี ”

โล่ฮานยิ้มๆ “ได้ ตอนที่ผมสอนหยางหยาง คุณก็มาฟังด้วยสิ ”

ในมือหยางหยางถือไส้กรอกปิ้งอยู่ แล้วมองไปที่จิ่วจิ่วพูดว่า “ผมเป็นนักเรียนของ ครูโล่ คุณมาที่หลัง คุณควรเรียกผมว่ารุ่นพี่ ”

จิ่วจิ่วขมวดคิ้วมองไปที่หยางหยาง “คุณไม่ใช่รุ่นพี่ ฉันเคยดูหนัง รุ่นพี่ในนั้นต้องแต่งงานกับรุ่นน้อง แต่ว่าฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณอะ ”

คำพูดของจิ่วจิ่วทำให้ทุกคนตกตะลึง แกล้งทุกคนซะกินข้าวกันไม่ลงเลย ในบ้านมีแค่เด็กๆพวกนี้ ถ้าวันวันผ่านไปอย่างไม่มีความสุขนั้นก็ยากมาก

***

กู้ฮอนใช้ตะเกียบคีบหมูสามชั้นซอสแดงให้ลั่วเฉียว “เฉียวเฉียว ที่คือหมูสามชั้นซอสแดงที่คุณชอบกิน นี้ถือว่าฉันเลี้ยงต้อนรับคุณจากแดนไกลนะ ”

“ขอบคุณ……” ลั่วเฉียวยิ้มๆแล้วถือถ้วยข้าว คีบเนื้อมา

สีแดงช่ำของหมูสามชั้นซอสแดง และกลิ่นหอมเย้ายวนใจ แค่ลั่วเฉียวได้เห็นก็น้ำลายไหลออกมาแล้ว

“ไม่ได้กินฝีมือการทำอาหารของฮอนมาตั้งนานจริงๆ ฉันล่ะคิดถึงซะจริงๆ ” ลั่วเฉียวพูด แล้วก็ใช้ตะเกียบคีบเนื้อแล้วเอาเข้าปากทันที

“หือ……รสชาตินี้……” เดิมทีลั่วเฉียวยิ้มอย่างเบิกบาน แต่ก็กลับขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แล้วหลังจากนั้นในลำคอก็เหมือนมีอะไรจุกขึ้นมาที่คอ มีความรู้สึกอยากจะอ้วกออกมา

***

ลั่วเฉียวโกรธตัวสั่น มือทั้งสองข้างของเธอรีบจับมือของกู้ฮอนไว้แน่น ใช้แรงแกว่ง “ฮอน บอกฉันมาว่าคุณเห็นไอ้สารเลวคนไหนกันแน่ ”

แรงของลั่วเฉียวไม่น้อยจริงๆ แขนของกู้ฮอนเจ็บไปหมดแล้ว “เฮ้ยเฮ้ย เฉียวเฉียว คุณเบาหน่อยได้ไหม ถ้าเป็นคนนั้นจริงๆ ก็ไม่นับว่าคุณเสียเปรียบนะ และอีกอย่างไอ้คนนั้นฉันว่าก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์อยู่มากนะ ”

ลั่วเฉียวเบิ่งตากว้างด้วยความโกรธ “ซื่อสัตย์ ถ้าซื่อสัตย์จริงก็จะไม่ฉวยโอกาสกับฉันอย่างนั้นแน่นอน ”

“เฉียวเฉียว คุณอย่าพูดแบบนั้นนะ ตอนนั้นเป็นคุณที่เป็นฝ่ายรุกนะ ถ้านับความร้ายแรง เขาถูกคุณบังคับให้ทำต่างหาก ”

ลั่วเฉียวมองหน้ากู้ฮอนด้วยความทุกข์ “ฮอนอา คุณอย่ามาแสร้งสร้างสถานการณ์ทำให้คนอื่นร้อนใจได้ไหม บอกฉันมาว่าเป็นใคร ” เธอชูสามนิ้วขึ้น “ฉันรับประกันว่าจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อน ฉันเป็นใบ้ไม่พูดแล้วยังไม่พออีกเหรอ ”

กู้ฮอนเม้มปาก เห็นท่าทางเธอที่ทุกข์ขนาดนั้น ก็ไม่แกล้งเธอแล้ว มองลั่วเฉียวด้วยท่าทางดุเดือดแล้วพูดว่า “ที่จริงคนนั้นคุณก็รู้จัก มักจะอยู่กับลูกทั้งสองคนของฉันและพ่อของเด็กๆนี้บ่อยๆ……”

ลั่วเฉียวนับว่าฉลาด กู้ฮอนแค่บอกใบ้ง่ายๆ เธอก็กะพริบตา “ฮอน คนที่คุณพูดคงไม่ใช่ไอ้ลุงคนนั้นใช่ไหม……”

กู้ฮอนพยักหน้าอย่างเข้มขรึม

“อือ……” ลั่วเฉียวใช้มือตีที่หน้าผากตัวเอง และนั่งลงไปกับพื้น “ฉันลั่วเฉียวถึงไม่ได้สวยงามจนนกปลาตกมาตาย แต่ก็สวยงดงามเหมือนดอกไม้ แต่กลับมาหกคะเมนในมือของไอ้ลุงนั้น ”

กู้ฮอนยืนอยู่อีกฝั่ง “คุณอย่าเอาแต่เรียก‘ไอ้ลุง’เลย เขาก็ไม่ได้อายุเยอะขนาดนั้น คิดคิดดูอายุของคุณทั้งสองคนก็นับว่าเหมาะสมกันอยู่ ”

ลั่วเฉียวขมวดคิ้วแล้วมองไปที่กู้ฮอน “คุณอย่ามาพูดแทนเขา คิดดูซิว่าเจ้านายของเขาเป็นใคร เจ้านายของเขาก็เป็นคนที่รังแกคุณตั้งหลายครั้ง ลูกสามคนนี้ของคุณมาจากไหนกันล่ะ ”

กู้ฮอนสีหน้าเปลี่ยน มองไปที่ประตูอย่างลุกลี้ลุกลน “เฉียวเฉียว คุณพูดเสียงเบาหน่อยได้ไหม เป่หมิงโม่จะทำยังไงกับฉันช่างมัน แต่ฉิงฮัวที่อยู่ข้างเขาไม่เคยเอานิสัยที่ไม่ดีของเขามาเลยสักนิด อีกอย่างฉันว่าเขาจะรับผิดชอบคุณแน่นอน ”

ลั่วเฉียวลุกขึ้นยืน โบกมือให้กู้ฮอน “ฮอน ช่างมันเถอะ ปลาหาปลากุ้งหากุ้ง อยู่กับใครสิ่งใดก็เป็นเหมือนสิ่งนั้น ชั่งเถอะ ฉันก็ไม่คิดที่จะทำให้เขาเดือดร้อนอะไร และก็ไม่ต้องให้เขามาเสียช่วงเวลาวัยรุ่นของเขาด้วย อีกสองวันฉันจะจัดการกับเด็กในท้องซะ คิดว่าฉันช่วยเหลือคนยากจน คิดซะว่าฉันเดินบนถนนไม่ระวังเลยไปเหยียบขี้หมาเข้า ”

พูดถึงตรงนี้ กู้ฮอนมองเห็นดวงตาของลั่วเฉียวแดงก่ำขึ้นมา

ในใจเธอรู้ดี ที่จริงลั่วเฉียวไม่ได้เป็นคนที่เปิดกว้างอย่างที่เธอแสดงออกมาให้เธอเห็น ในความเป็นจริงเธอก็เป็นคนที่หัวโบราณมากคนหนึ่ง

กู้ฮอนถอดหายใจ ล้วนเป็นฤทธิ์ของเหล้าที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ถึงแม้คนที่ได้รับผิดจะเป็นลั่วเฉียว แต่ก็เป็นเพราะเธอผิดหวังเสียใจเธอเลยนึกอยากดื่มเป็นเพื่อนขึ้นมา

เธอยื่นมือไปตบที่ไหล่ของลั่วเฉียวเบาๆ “เฉียวเฉียว ฉันว่าตอนนี้คุณต้องทำใจเย็นๆไว้ก่อน การทำแท้งไม่ใช่การเล่นแบบเด็กๆ ในเมื่อพวกคุณทั้งสองมีโชคชะตาแบบนี้แล้ว งั้นก็ลองคบกันดูสักระยะดูก่อน ฉันไม่ได้พูดให้ฉิงฮัวดูดี รู้จักเขามาตั้งนาน ไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องไม่ดีเลยนะ ถ้าให้เป็นสามีล่ะก็ ดีกว่าและน่าเชื่อถือกว่าเจ้านายของเขาเป่หมิงโม่อีกนะ ”

***

ลั่วเฉียวส่ายหัวเหมือนกับกลองสั่นประมาณนั้น “ฮอน ไม่ว่าคุณจะพูดว่าไอ้คนนั้นมันดีเลิศเลอเหมือนตกลงมาจากฟ้าก็ตาม ฉันไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องนี้ถึงจะต้องไปแต่งงานกับเขา เขาไม่ใช่สเปกของฉัน คุณเข้าใจไหม ”