เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 67

ตอนที่ 67 ใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย1

ฉิงฮัวส่ายหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “ไม่ทราบครับ คุณชายเพียงสั่งว่าให้มารับคุณ”

กู้ฮอนลังเลเล็กน้อย แต่ก็ขึ้นรถในท้ายที่สุด

เธอมองยังท้องฟ้าที่ค่อย ๆ หม่นลงทุกที รู้สึกราวกับกำลังเห็นอนาคตของตัวเองอย่างนั้น ทุกอย่างมืดมน……

“ถึงแล้วครับ คุณกู้”

ฉิงฮัวร้องเสียงเรียบขึ้นมา

กู้ฮอนถึงรู้สึกตัวขึ้นมา มองทะลุหน้าต่างรถออกไปยังทิวทัศน์ข้างนอก

ที่แท้ความมืดก็เข้ามาปกคลุมจนหมดแล้ว

แสงนีออนหลากสีส่องสว่าง ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็ก ๆ ข้างทางดึงดูดความสนใจของเธอ “ที่นี่เหรอคะ?”

ฉิงฮัวพยักหน้า “ใช่ครับ ผมจะไปจอดรถ คุณกู้เชิญเข้าไปก่อนได้เลย ชั้นสามทางฝั่งซ้าย ห้องซากุระ คุณชายรอคุณอยู่ที่นั่น”เธอกัดริมฝีปากโดยสัญชาตญาณ ความหวาดหวั่นแล่นเข้ามาในใจ ทว่าสุดท้ายก็ผลักประตูลงจากรถจากนั้นรถของฉิงฮัวก็แล่นเข้าไปทางลานจอด

ทันทีที่ก้าวเข้าไปยังร้าน หญิงสาวใส่ชุดกิโมโนสองคนก็เดินมาหาเธอทันที โค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ยินดีต้อนรับค่ะ”

บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไม้จันท์หอมญี่ปุ่นโชยเข้าแตะจมูกเธอ กู้ฮอนรู้สึกสั่นเทา พยักหน้าน้อย ๆ “ขอบคุณค่ะ ขอโทษนะคะชั้นสามไปทางไหน?

“รับทราบค่ะ เชิญทางนี้--”

กู้ฮอนขึ้นไปยังชั้นสามภายใต้การนำทางของหญิงสาวในชุดกิโมโน

ตัวพื้นทำจากไม้ เมื่อเหยียบลงไปจึงส่งเสียงเอียดอาด ให้ความรู้สึกที่แตกต่างไป

“คุณผู้หญิง นี่คือห้องซากุระค่ะ” หลังจากหญิงสาวในชุดกิโมโนคำนับเธออย่างนอบน้อมอีกครั้ง ก็ถอยออกไป

กู้ฮอนมองยังบานประตูไม้แบบญี่ปุ่นที่อยู่เบื้องหน้าแล้วผลักออก รอยสะบัดพู่กันรูปกลีบดอกซากุระมากมายตบแต่งประปรายอยู่บนขอบประตู มีกลิ่นดอกซากุระลอยโชยมาจาง ๆ……

ในห้องด้านหน้าเหมือนมีเสียงหัวเราะของผู้ชายสองสามคนดังอยู่

เธอชะงักไปชั่วครู่ กลั้นใจเล็กน้อย จากนั้นค่อย ๆ ผลักบานประตูออก-- ใบหน้านิ่งเยียบเย็นอันหล่อเหลาที่คุ้นเคยของเป่หมิงโม่ปรากฏขึ้นสู่สายตาทันที เธอสูดหายใจทีหนึ่ง

จากนั้นจึงเห็นชายอีกสี่คนนั่งประจำที่ล้อมรอบโต๊ะทานอาหารทรงเตี้ยที่ทำจากไม้ผู้ชายเหล่านั้น เธอไม่รู้จักใครเลย

“ประธานคะ…….”เธอเอ่ยขึ้นแผ่วเบาอย่างถ่อมตน

เป่หมิงโม่เหลือบมองยังเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “มานี่สิ”

“ฮะ ๆ ประธานเป่หมิง คนคนนี้คือ?” ชายหน้ากลมร่างอ้วนท้วนหนึ่งในนั้นหัวเราะถามขึ้น

กู้ฮอนเกร็งไปทั้งร่าง ก้าวเท้าสั้น ๆ เดินไปยังข้างกายเป่หมิงโม่

แล้วจึงพบว่าภายในร้านอาหารแบบญี่ปุ่นนี้ เก้าอี้แม้สักตัวยังหาได้ยาก เธอจึงได้แต่เพียงคุกเข่านั่งลงอยู่ข้าง ๆ เป่หมิงโม่

“ผู้อำนวยการหลี่ เธอคือใครนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือคืนนี้ขอให้ทุกคนดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน” น้ำเสียงจริงใจของเป่หมิงโม่นั้น แฝงไปด้วยบรรยากาศเย็นเยียบ

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนแนบอยู่บนแผ่นไม้! ทั่วร่างของหญิงสาวผู้นั้นที่เพียงผิวหนังเปลือยเปล่า

ทั้งอาหารก็ถูกวางราวกับเป็นจิ๊กซอว์ ลงบนผิวหนังของเธอ บรรจงปกปิดจุดสำคัญเป็นอย่างดี

กู้ฮอนอดสูดหายใจเย็นเยียบไม่ได้ หรือว่า…... นี่จะเป็นซูชิบนร่างเปลือยของญี่ปุ่นที่เขาเล่าลือกัน? "ฮะ ๆ ๆ……" ผู้อำนวยการหลี่หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง "ท่านประธานเป่หมิงช่างหลักแหลมไม่เหมือนใคร……" "จุ๊ ๆ ๆ ช่างเป็นมื้อเย็นที่น่าสนใจจริง ๆ หึ ๆ……"

เวลานั้นชายทั้งสี่ห้าคนในห้อง ต่างจับจ้องสายตายังหญิงสาวร่างเปลือยนโต๊ะอาหาร เผยสีหน้าตื่นเต้นออกมาพร้อม ๆ กัน

เป่หมิงโม่สีหน้าเรียบนิ่ง แววตาส่องประกายล้ำลึก เอ่ยขึ้น “อาหารจานนี้ เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้าน ขอให้ทุกคนเชิญชิมกันได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ฮะ ๆ ได้ ๆ ๆ!” พูดพลาง คนก็ขยับตะเกียบไปพลาง

บางคนก็ใช้มือเปล่า หยิบอาหารบนเรือนร่างเปลือยของหญิงสาว

ยัดเข้าใส่ปากทั้งคำ กินอย่างตะกละตะกลาม

กู้ฮอนมองแล้วพลันเกิดความรู้สึกพะอืดพะอม

เธอเหลือบมองเป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างกายแวบหนึ่ง นี่เป็นเพียงมื้ออาหารโสมมระหว่างผู้ชายเท่านั้น เขาให้เธอมาทำไมกัน?”

ผู้อำนวยการหลี่กินอย่างสนุกสนาน ชูแก้วเหล้าสาเกมาทางเป่หมิงโม่แล้วกล่าวขึ้น:

“การรับรองของประธานเป่หมิง ช่างมีทั้งสีสันและรสชาติครบถ้วน ผมนับถือจริง ๆ เอ้า ผมขอดื่มให้ประธานเป่หมิงหนึ่งแก้ว!”