เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 68

ตอนที่ 68 ใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย2

พูดพลาง ชายคนอื่นต่างก็ชูแก้วไปพลาง

มุมปากของเป่หมิงโม่หยักขึ้นเล็กน้อย ชูแก้วเหล้าขึ้น “ได้รับการเอาใจใส่จากทุกท่าน หากผมไม่รับก็นับว่าเสียมารยาท”ว่าจบก็ดื่มเหล้าแก้วนั้นจนหมด

ชายที่มาร่วมฉลองทุกคนต่างหัวเราะกันไม่หยุด กู้ฮอนยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกขมขื่น

เธอกำหมัดแน่น จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้านข้างของเป่หมิงโม่

ให้ตายสิ หญิงสาวที่นอนแผ่ราบคนนั้น สองตากลับจดจ้องมายังตำแหน่งของเป่หมิงโม่!

หญิงสาวคนนั้นถูกปกคลุมร่างไว้ด้วยใบบัวสีเขียวชุ่มชื่นใบใหญ่

บนใบนั้นมีซูชิหลากหลายชิ้นที่ทำขึ้นอย่างพิถีพิถันวางไว้

และซูชินั้นก็ถูกสาหร่ายทะเลเส้นเล็กละเอียดห่อหุ้มเอาไว้อีกที ราวกับเส้นไหมสีดำตรงส่วนนั้นของหญิงสาว……

กระทั่งกู้ฮอนเห็นเข้ายังรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว เขินอายจนทนไม่ไหว

เป่หมิงโม่คนเลว

ลามกยันในกระดูกจริง ๆ!

ในที่สุด เธอก็ทนอยู่ต่อไปไม่ไหว ชายกลุ่มนี้ช่างน่าสะอิดสะเอียนเหลือทน

เธอยันตัวตรงเตรียมจะลุกขึ้นจากไป “ขอโทษนะคะ……”

ทันใดนั้น ข้อมือก็ถูกฝ่ามือใหญ่อันแข็งแกร่งคว้าไว้อย่างแน่นหนา!

เสียงขุ่นเยือกเย็นจากลำคอของเป่หมิงโม่ลอยมาอย่างแผ่วเบา “อะไรกัน การแสดงยังไม่จบจะรีบไปซะแล้วหรือ?”

สีหน้าของกู้ฮอนซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างอย่างสับสน กัดฟันหันไปทางแววตาคมกริบราวกับเหยี่ยว “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าสถานการณ์อย่างนี้ไม่เหมาะกับฉัน!”

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ได้เห็นชายคนอื่น ๆ กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ยิ่งบางคนถึงขั้นยื่นมือไปลูบคลำบนเรือนร่างของหญิงสาว……

ความรู้สึกคลื่นเหียนแล่นเข้าสู่หัวใจ เธอจ้องมองเป่หมิงโม่อย่างโกรธเกรี้ยว

ใครจะรู้ว่า เป่หมิงโม่กลับชายตา ริมฝีปากบางเผยอรอยยิ้มอันชั่วร้าย “ใครบอกว่าไม่เหมาะกับเธอ?”

สายตาหม่นมืดที่มองมานั้น สั่นสะเทือนไปถึงกลางใจของกู้ฮอน

“คุณหมายความว่ายังไง?”

เธอหน้าซีด คิดอยากสะบัดตัวหนีให้พ้นจากการควบคุมของเขา แต่พบว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่ ข้อมือก็ยิ่งถูกจับไว้แน่นขึ้น

เป่หมิงโม่หรี่ตาเล็กลง ชายตามองยังผู้ชายพวกนั้น พลันหัวเราะออกมา “ทุกท่าน ในเมื่อต่างอดทนกันไม่ไหวแล้ว ก็เริ่มมื้อเย็นกันเถอะ!”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น

ดังชัดเจนและทรงพลัง

“ฮะ ๆ ๆ ประธานเป่หมิง งั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะ……”

“ฮี่ ๆ สาวคนนี้บริสุทธิ์จริงหรือ?”

กู้ฮอนยิ่งรู้สึกขยะแขยงขึ้นไปอีก เธอกัดฟันแน่น “เป่หมิงโม่คุณมันหน้าด้านไร้ยางอาย!”

แววตาเธอสับสน “อะไรนะ……” เธอไม่เข้าใจ เธอเคยปั่นหัวเขาเมื่อไหร่กัน?”

“แกล้งโง่หรือไง?”

“อย่า……”

ทันใดนั้น เสียงร้องของเธอดึงดูดสายตาหื่นกามสอดรู้สอดเห็นของชายคนอื่น ๆความอับอายอย่างล้นเหลือเปี่ยมเต็มในใจ กู้ฮอนกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อคลอเบ้า

อยากจะขุดหลุมฝังตัวเองเสียขึ้นมา

กู้ฮอนเบือนหน้าหนีอย่างยากลำบาก กระซิบเสียงแผ่วเบา “เป่หมิงโม่ หากว่าคุณจะหยามเกียรติฉัน ก็ขอร้องว่าอย่ามาทำที่นี่……”

“เธอรู้ด้วยเหรอว่าสถานที่แบบนี้น่าอับอาย ไม่สมควร”

เขาแสยะยิ้มเยือกเย็น ก้มหน้าลงยังซอกคอผิวขาวละเอียดตรงลำคอของเธอ “กู้ฮอน ถ้าหากเธอมีสมองซะบ้าง ก็ไม่ควรให้กลุ่มธุรกิจกู้ถือพิมพ์เขียวของฉัน มาเสนอหน้าอวดเบ่งอยู่ต่อหน้าฉัน!”

ราวเสียง‘เปรี้ยง’ ดังขึ้น สมองของเธอคล้ายพลันระเบิดออก

จ้องมองนัยน์ตาเขาอย่างคาดไม่ถึง เขา…...รู้แล้ว?

“ฉัน……” เธออ้ำอึ้ง พูดไม่ออกไปเนิ่นนาน

มือของเขาจับยังชายกระโปรงของเธออย่างไม่เกรงใจ ฉีกลงมาอย่างรุนแรง

“เป่หมิง......” คำว่าโม่ยังไม่ทันได้ออกมาจากปาก ลำคอของเธอก็ถูกเขาคว้าไว้อย่างรุนแรง

สายตาดุดันคู่นั้น จ้องมองเธออย่างแข็งกร้าวราวกับมีดอันแหลมคม “กู้ฮอน เธอรู้ไหมว่าการถูกขายโดยคนข้างตัว เป็นการกระทำที่เลวร้ายยิ่งกว่าคำว่าไร้ยางอายเสียอีก?”