เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 ค้นหาเด็กให้ทั่วเมือง2

พอวางสายแล้ว เขาก็ยืดร่างสูงสง่าขึ้นยืน

ดวงตาเล็กเรียวอย่างวิหคไฟเหลือมายังเธอที่พักพิงอยู่บนโซฟา ชะงักนิ่งไปเนิ่นนาน จึงพูดขึ้น “ออกไปกับฉันหน่อย”

“หา ทำไมคะ?” เธอตกตะลึง ไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว

เขาตรงไปหยิบชุดสูทมาสวมเข้าบนตัว จัดคอเสื้อไปพลาง ขมวดคิ้วพลาง เอ่ยเสียงเรียบออกมาสองคำ--

“หาคน”

*

ณ โรงเรียนเด็กดาวแห่งเมือง A

ขณะเพิ่งจะเลิกเรียน เฉิงเฉิงในชุดนักเรียนสะพายกระเป๋าหนังสือไว้บนหลังเหมือนอย่างเคย เดินออกมาจากโรงเรียน

นับตั้งแต่วันนั้นที่ออกมาจากบ้านเป่หมิง เขาก็เคยชินกับชีวิตที่ต้องเข้าเรียนแปดโมงเช้าถึงสี่โมงเย็นแบบนี้แล้ว

แถมบทเรียนพวกนั้นที่โรงเรียนสอน ก็เป็นวิชาที่เขาเคยผ่านมาก่อนตั้งนานแล้ว

แต่เขาก็ยังคงมีความสุขกับการทำตัวเป็นเด็กธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

ขณะที่เดินผ่านซอกเล็ก ๆ ทันใดนั้น เงาร่างเล็กร่างหนึ่งก็กระโจนเข้ามา

“เป่หมิงซิเฉิง นายมันแย่เหลือเกิน!”

เฉิงเฉิงช้อนตาขึ้น เหลือบมองยังหยางหยางที่กระโจนเข้ามา โกรธจนตาแดงก่ำ

“ทำไมนายถึงพูดเหมือนแม่จัง?”

“เหลวไหล ฉันเป็นลูกของแม่ ไม่เหมือนแม่แล้วจะให้เหมือนนายหรือไง?” หยางหยางชายตามองอีกฝ่าย หน้าไม่อายจริง ๆ

เฉิงเฉิงยักคิ้ว แสดงออกว่ายอมรับ

สะพายกระเป๋าหนังสือ รีบเดินถนนกลับไปยังบ้านต่อ

หยางหยางอยู่เคียงข้าง โวยวายอย่างขุ่นเคืองไม่หยุด: “เมื่อคืนให้ฉันไปอยู่ใต้เตียงไม่ว่า เช้านี้ยังฉวยโอกาสที่ฉันยังไม่ตื่น แอบปลอมเป็นฉันไปเรียนหนังสือเสียอีก! เป่หมิงซิเฉิง เจ้าคนบ้านิสัยไม่ดี นายคิดจะปลอมตัวเป็นฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน? นายรู้ไหมว่าจะตบตาคุณยายน่ะมันไม่ง่ายนักหรอกนะ……”

“อย่างแรก ฉันเป็นพี่ชายของนาาย ไม่ใช่คนบ้า; อย่างที่สอง นายก็ไม่ต้องกลับไปสิจะได้ไม่ต้องตบตาคุณยายอีก” เฉิงเฉิงกลับพูดออกมาอย่างปกติ

หยางหยางเบิกตาโต “ว่าไงนะ? นายใจร้ายถึงขั้นจะให้ฉันเป็นเด็กข้างถนนเลยหรือไง?”

“เปล่าซะหน่อย นายก็กลับไปบ้านเป่หมิง ใช้ชีวิตคุณชายน้อยอย่างสุขสำราญสิ” เฉิงเฉิงสีหน้านิ่ง

หยางหยางทนอยู่เฉยไม่ได้แล้ว! “อยู่บ้านนายไม่สนุกเลยสักนิด! จะไปที่ไหนต้องมีคนใช้คอยตามตูดข้างหลังเป็นฝูง ขนาดไปขี้ในห้องน้ำ ยังมีคนคอยถามว่า ‘มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณชาย?’เลย นี่กระทั่งขี้นายยังต้องให้คนอื่นมาช่วยเลยเหรอ?”

“กู้หยางหยาง!” เฉิงเฉิงตัดบท “พูดจาให้เพราะ ๆ หน่อย”

“อ้อ ๆ” หยางหยางส่งเสียงออกมาสั้น ๆ “วิธีพูดแบบรากหญ้าของฉันมันก็เป็นอย่างนี้แหละ แต่ถึงอย่างไรทุบฉันให้ตายฉันก็ไม่กลับไปบ้านนายหรอก! ไม่ได้ละ ฉันจะกลับไปคุยกับแม่……”

พูดพลาง หยางหยางก็หันร่างเดิน เร่งฝีเท้ากลับบ้านให้ถึงก่อนเฉิงเฉิง

“หยางหยาง--” เฉิงเฉิงร้องเรียกเขา “ห้ามบอกแม่นะ”

“ทำไมล่ะ? ห้ามบอกยายฉันยังพอเข้าใจ แล้วทำไมจะบอกแม่ไม่ได้” หยางหยางเกาหัวน้อย ๆ ของตัวเอง

ดวงตาดำขลับของเฉิงเฉิงฉายแวววบ “เพราะว่าตอนนี้พ่อเป็นเจ้านายของแม่น่ะสิ”

“หา?” ใบหน้าน้อยของหยางหยางงงงวย

เฉิงเฉิงเม้มปาก ย่นคิ้วน้อย ๆ นึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นที่แม่ออกไปหาหัวหน้ากลางดึก

เขาถอนหายใจออกมา พูดเสียงแผ่วเบา “เห็นได้ชัดว่า แม่ไม่รู้ว่ามีฉัน ส่วนพ่อก็ไม่รู้ว่ามีนาย แล้วแม่ก็ไม่รู้ว่าพ่อมีฉันอยู่ พ่อเองก็เหมือนจะไม่รู้ว่าแม่มีนาย นายไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ? บนโลกนี้มีพ่อแม่ที่ไหน ที่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของลูกตัวเองคือใคร?”

หยางหยางเหมือนจะพอเข้าใจบ้างนิดหน่อย จึงทำเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย “นั่นสินะ ทำไมกัน? อืม ฉันกลับไปถามแม่ดีกว่า……”

พูดพลาง ร่างเล็กก็เดินไปยังข้างหน้าต่อ

“เอ่อ งั้นกิน กินร้านข้างทางก็ได้ค่ะ……”เธอยอมเข้าเนื้อหน่อยก็ได้

เขาขมวดคิ้วเข้มขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นด้วยต่อการตัดสินใจของเธอ

“งั้นกินKFCกันไหมคะ?” เอาเถอะ เคเอฟซีสักร้อยหยวน เธอยังพอจ่ายไหว

เขายกมุมปากขึ้น “กินอาหารฉงชิ่งแล้วกัน”

เมื่อเงียบเสียงลงก็ถือเป็นคำขาด

จากนั้น รถก็มุ่งไปยังร้านอาหารฉงชิ่งชื่อดังที่สุดในเมือง A

เธอหน้าเหี่ยว ใจสลาย ต้องเสียเงินสักกี่พันกันนี่……

หลังจากเงียบสนิทไปเนิ่นนาน ทันใดนั้น เขาก็พูดขึ้นมาอีกประโยค--

“ฉันไม่กินไคเฟิงไช่”（อาหารเมืองไคเฟิง）

น้ำเสียงเขาเรียบนิ่ง คล้ายกับต้องการพูดว่าไม่กินอาหารขยะ

หือ?

เธอชะงักงันไปเสียนาน นานมากที่ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ

ผู้ชายคนนี้เพิ่งพูดว่า เขาไม่กิน KFC KไคFเฟิงCไช่

เฮ้อ~

ช่างเป็นมุกที่หนาวเหน็บจริง ๆ

*

รถวิ่งไปได้ไม่นานก็มาถึงร้านอาหารฉงชิ่ง