เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 แสดงละครก็แสดงให้จบ1

ภัตตาคารยังคงมีลูกค้าพลุกพล่าน ราวกับเป็นเวลากลางวัน

กู้ฮอนตามหลังเป่หมิงโม่เข้าไป ด้วยนิสัยของเป่หมิงโม่แล้ว ไม่ว่าจะไปที่ไหน หากไม่มีห้องส่วนตัวจะไม่ร่วมด้วยแต่ว่า กู้ฮอนกลับไม่สนใจเขา ร้องเรียกเขาให้หยุด “ประธานคะ ถ้าอย่างไรเราไปนั่งที่ห้องโถงกันเถอะ คึกคักดี”

อย่างแรก ห้องส่วนตัวอึดอัดเกินไป กินอะไรไม่ได้บรรยากาศ ที่ห้องโถงคนมากมาย ถึงจะกินได้เอร็ดอร่อย

อย่างที่สอง หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืน ตอนนี้เธอเป็นโรคกลัวการอยู่ใกล้เป่หมิงโม่ นั่งห้องโถงเธอรู้สึกปลอดภัยมากกว่า อย่างน้อยเขาก็คงไม่สั่งให้เธอกระโดดตึกอะไรแบบนั้น ทั้งห้องโถงยังอยู่ชั้นหนึ่ง กระโดดลงไปก็ไม่ตาย……

เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว กวาดสายตาไปยังห้องโถงอันจอแจ แล้วขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ

เขาไม่ชอบสถานที่ผู้คนเยอะแยะ ยิ่งคนมากก็ยิ่งสกปรกมาก

ครั้งนี้กู้ฮอนได้เรียนรู้จากประสบการณ์มาแล้ว จึงรีบเร่งเรียกพนักงานให้จัดหาที่นั่งในห้องโถง……

*

ในที่สุดก็ได้นั่งลงตรงที่นั่งติดหน้าต่าง

เธอสั่งหม้อไฟซุปเป็ดแมนดาริน กับผัดผักที่ราคาแพงกว่าท้องตลาดหลายสิบเท่าหนึ่งจาน

เมื่อหม้อไฟเป็ดแมนดารินมาเสิร์ฟ เขามองยังน้ำซุปแดงฉานไปด้วยพริกครึ่งหนึ่ง กับน้ำซุปใสอีกครึ่งด้วยสายตาเย็นชา

แล้วกวาดตามองไปยังผัดผักชุ่มน้ำมัน เม้มปาก เอ่ยเหน็บแนม--

“เธอตั้งใจจะกินซุปเผ็ดราดข้าว กับผัดผักแค่นั้นน่ะหรือ? กู้ฮอน เธอเกิดปีเถาะหรือไง?”

เธอเคี้ยวตุ้ย ๆ “กระต่ายไม่กินข้าวกับพริกหรอกค่ะ!”

จากนั้น อาหารที่เขาสั่งก็มายังโต๊ะทีละจาน……

ดวงตาของกู้ฮอนยิ่งขยายใหญ่ขึ้นทุกที ปากก็พึมพำไปด้วย--

“......อุ้งเท้าวัวชั้นดี ปลานึ่งในสระหยก เป็ดทรงเครื่อง ปลิงทะเลชั้นดี ขาหมูสวรรค์ เห็ดต้นชารสเลิศ……”พูดมาถึงจานสุดท้าย แม่นางกู้ก็พูดต่อไปอีกไม่ไหว ตาเหลือกในทันใด แทบจะน้ำลายฟูมปาก “ประธานคะ คุณจะกินล้างผลาญฉันหรือไง?”

เป่หมิงโม่ส่งเสียงหึออกมาอย่างเหยียดหยาม “ข้าวมื้อเดียวก็ล้างผลาญแล้ว กู้ฮอนเธอนี่ไม่มีอนาคตเอาเสียเลย”

กู้ฮอนได้ยิน ใบหน้าถึงกับไม่มีสีเลือด เจตนาของท่านประธานคือจะตั้งใจให้เธอเลี้ยงข้าวมื้อนี้จริง ๆ เหรอ?

“......มีกันแค่สองคน ต้องกันเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

ฮือ เธอเลี้ยงเขาแค่ซุปเผ็ดกับข้าวได้ไหมนี่?

เขาอดทนมากกว่าทุกที “ฉันไม่ชอบกินแบบเหงา ๆ”

“เหงา ๆ?” เธอเบิกตากว้าง มองไปยังผู้คนที่โต๊ะอื่น ๆ รอบห้องโถงที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ที่นี่มีคนอย่างน้อยร้อยกว่าคนขึ้นไป ไม่เหงาสักหน่อย……

เธอเม้มปาก ไม่พูดอะไรออกมา

“บังเอิญจังเลยนะคะวันนี้ ไม่นึกว่าจะมาพบพี่เป่หมิงที่นี่ รังเกียจให้เราร่วมรับประทานด้วยหรือเปล่าคะ? ฮึ ๆ ๆ……” กู้อันขีพูดพลางเดินมาหา

ข้างกายเธอยังมีชายหนุ่มหน้าตาอ่อนโยนอยู่ด้วย

กู้ฮอนมองยังชายหนุ่มผู้อ่อนโยนคนนั้น นิ้วมือสั่นเทาเป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

กู้อันขีมั่นใจว่าเป่หมิงโม่จะไม่ทำให้เธอเสียหน้า ในเมื่อเขามาจากตระกูลสูงใหญ่ ทั้งได้รับการดูแลและสั่งสอนมาอย่างดี

ว่าแล้วกู้อันขีก็ตรงไปนั่งยังฝั่งด้านขวาของเป่หมิงโม่ ยิ้มแย้มอย่างร่าเริง

กู้ฮอนนั่งอยู่ฝั่งซ้ายของเป่หมิงโม่

ใบหน้าของเธอเครียดขึ้น มือที่ถือตะเกียบก็ยิ่งจับแน่นขึ้นเช่นเดียวกัน

ในใจพลางคิดว่า ทำไมถึงมีคนไม่รู้จักยางอายอย่างกู้อันขีด้วยนะ?

ตลอดมากู้อันขี ก็ได้ขึ้นมามีหน้ามีตา โดยอาศัยการทำตัวไร้ยางอายมาตลอด "ฮึ ๆ พี่เป่หมิง พวกพี่มีกันแค่สองคน คงจะกินอาหารเต็มโต๊ะอย่างนี้ไม่หมดหรอกค่ะ อย่างไรให้พวกเราช่วยจัดการอาหารที่เหลือไหมคะ?"เธอพูดพลาง ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนที่อยู่ข้างเธอเมื่อครู่ ก็นั่งลงตรงข้างที่นั่งเธอเช่นเดียวกัน" ประธานเป่หมิง สวัสดีครับ ผมคือเพื่อนของ กู้อันขี, ซุนจุนฮาว ”

ชายผู้อ่อนโยนแนะนำตัวเองอย่างมีมารยาท จ้องมองเป่หมิงโม่อย่างชื่นชม จากนั้นเมื่อเห็นกู้ฮอน แววตาก็ชะงักลงครู่หนึ่งแล้วไม่พูดอะไรอีก“พี่เป่หมิง ตอนนี้จุนฮาว เขาเป็นหัวหน้าที่ปรึกษาทางวิศวกรรมของกลุ่มธุรกิจกู้เราน่ะค่ะ ฉันกับเขามาคุยเรื่องงานกัน ไม่มีอะไรอื่น” กู้อันขีหัวเราะอธิบาย

กู้ฮอนได้ยินแล้ว กลับรู้สึกรังเกียจเหลือเกิน

ชายที่ชื่อเป่หมิงโม่คนนี้ นอกจากหญิงสาวที่ชื่อSosoคนนั้นแล้ว เกรงว่าใครก็คงไม่มีโอกาสละมั้ง? กู้อันขีชักจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปหน่อยกู้อันขีทำตัวเป็นเจ้าภาพ ตรงคว้าตะเกียบขึ้นมา แล้วกุลีกุจอคีบอาหารใส่ชามของเป่หมิงโม่ ขณะเดียวกันก็ยิ้มแย้มประจบ “พี่เป่หมิง มาค่ะ ฉันจะคีบกระดูกสันหลังให้พี่เอง ร้านนี้ฉันมาบ่อย รสชาติไม่เลวเลย”