เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 77

ตอนที่ 77 สงครามบนโต๊ะอาหาร1

“อ้าว~ คุณกู้พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ? พูดเหมือนหึงเลยนะ?” กู้ฮอนมองยังสีหน้าเขียวปั้ดของกู้อันขี ในใจเบิกบานเหลือจะกล่าว

แต่ไม่ทันคิดว่า เป่หมิงโม่จะดึงแขนออก กันเธอออกไป--

เธอยังไม่ทันตั้งตัว ฉับพลันเขาก็ตอบโต้โดยดึงตัวเธอเข้าไปไว้ในอ้อมอก ริมฝีปากประกบลงมา……

“อื้อ……” กู้ฮอนตกตะลึง

จูบนี้ เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน จนในสถานที่นั้นนอกจากเป่หมิงโม่แล้วทุกคนต่างนิ่งงันกันไปหมด

ยิ่งความตื่นตกใจของกู้อันขียิ่งไม่ต้องพูดถึง

ซุนจุนฮาว เผยแววตาตกตะลึงขึ้นแวบหนึ่ง แล้วจึงกลบเกลื่อนได้ในทันที

แต่สีหน้าของกู้ฮอนกลับขุ่นเคือง!

ผู้ชายคนนี้ลอบโจมตีเธอสำเร็จอีกแล้ว!

ริมฝีปากเย็นเยียบนั้นแฝงด้วยรสชาติของการลงโทษ เขารุกล้ำเสียจนเธอแทบหายใจไม่ออก

เธออยากขัดขืน ดิ้นหนี ความคิดพวกนั้น…...

แต่ว่าเมื่อได้เห็นหน้าสีดำแดง ตกตะลึงกระอักกระอ่วนของกู้อันขีแล้ว ความคิดขัดขืนของกู้ฮอนก็หายไปในทันใดกลายเป็นยื่นมือออก ไปจับศีรษะของเป่หมิงโม่ ใช้นิ้วมือสอดเข้าไปยังเรือนผมเงาดำขลับของเขา

ทั้งยังจงใจส่งเสียงครางออกมาอย่างน่าขนลุก “อืม…...อืม…...อืม……”

ยั่งให้กู้อันขีโกรธจนตายไปเลย!

กู้อันขีมองจนทนดูต่อไปอีกไม่ได้ แต่ด้วยภาพลักษณ์ของตระกูลกู้ เธอจึงต้องอดทนต่อไป “พี่เป่หมิง ถ้ายังไงเรากินข้าวกันก่อนไหมคะ……”

เป่หมิงโม่ถึงได้ถอนริมฝีปากออกมา

กู้ฮอนรู้สึกว่าบรรยากาศได้เยือกเย็นลงอีกครั้ง

มองไปยังชายคนนั้นที่ปล่อยเธอออกอย่างไม่เต็มใจ เลื่อนสายตาอย่างสงบนิ่ง เอ่ยกับกู้อันขีด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณก็เห็นแล้วนี่ เธอติดผมมาก จะกินข้าวกันที่ยังกินสงบ ๆ ไม่ได้เลย”

น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น ราวกับเขาและกู้ฮอนเป็นคู่ขากันจริง ๆ!

กู้ฮอนแสยะยิ้มที่มุมปาก เพราะความสง่างามของเขาแท้ ๆ ถึงกลบเกลื่อนทุกอย่างได้!

เธอแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดตรง ๆ แล้ว จูบเมื่อครู่นี้ ดึงดูดให้หัวใจเธอเต้นแรง เลือดสูบฉีดขึ้นมาจริง ๆ

เธอค่อย ๆ สงบใจสักหน่อยดีกว่า

กู้อันขีสีหน้าซีดขาวลงชั่วขณะ สองตามองยังกู้ฮอนด้วยความโกรธแค้น “พี่เป่หมิงคะ ความจริงฉันเข้าใจทุกอย่างดี แต่ฉันก็ไม่ถือค่ะ ฉันอดทนรอพี่ได้……”

คำพูดนี้ช่างเหมือนละครน้ำเน่าตอนสองทุ่มอะไรอย่างนั้น ขั้นว่ารอได้ถึงพันปี

เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว ไม่พูดอะไรออกมาแต่ว่ากลับคว้าตะเกียบ คีบเอาผักที่กู้ฮอนลวกให้เขาเมื่อครู่ แล้วกินเข้าไปจริง ๆ……

กู้ฮอนมองจนตาค้าง

เมื่อครู่ผู้ชายคนนี้เพิ่งบอกว่า อาหารที่เธอสั่งเป็นอาหารกระต่ายไม่ใช่หรือ?

กู้อันขีเองก็ตาค้างพอกัน แต่ว่าเธอตกใจที่เป่หมิงโม่กลับกินอาหารที่กู้ฮอนคีบให้เขา!

จากนั้น บรรยากาศของอาหารมื้อนั้นก็เริ่มมาคุขึ้นมา……

กู้ฮอนมือสั่นเทา

หรือว่ากู้อันขีจะไม่รู้ว่าพิมพ์เขียวที่พ่อมอบให้เธอ คือของที่เธอเสี่ยงตายแอบขโมยออกมาจากมือของเป่หมิงโม่？

แม้เธอจะรู้ว่าพ่อปกป้องกู้อันขีดีเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่เคยคาดฝันว่า ในฐานะลูกสาวเหมือนกัน คนหนึ่งจะถูกประคบประหงม ไม่เคยให้รู้เรื่องเลวร้ายใด ๆ ในโลก ; ส่วนอีกคนจะต้องใช้ชีวิตอย่างอยู่ในหลุมนรก เผชิญโลกอย่างทุกข์ทรมาน

ราวกับมีเลือดไหลซึมออกมาจากใจ กู้ฮอนแสยะยิ้มเย็น แอบสาปแช่งอยู่ภายในใจ--

ยัยบ้ากู้อันขี!

ไม่คาดคิดว่า กู้อันขียังคงทำทองไม่รู้ร้อน คุยต่อไม่หยุด: “ฮึ ๆ ไม่รู้ว่าพี่เป่หมิงพอใจกับผลงานของกลุ่มกู้คราวนี้หรือเปล่า เดี๋ยวพอเข้ารอบสองแล้ว พี่เป่หมิงเชิญดูแลต่อด้วยนะคะ……”

กู้ฮอนอดทำตาเหลือกไม่ได้ รู้สึกอยากเอาพลาสเตอร์มาอุดปากผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน จะหาหนทางตายไปคนเดียวก็ไม่ว่า แต่ช่วยอย่าลากเธอเข้าไปเกี่ยวด้วย

ทันใดนั้นเธอก็ดึงขาขึ้นจากใต้โต๊ะอย่างรวดเร็ว--

“โอ๊ย…...ใครเตะฉัน!”

กู้อันขีร้องขึ้นมา กุมขาข้างที่เจ็บไว้ด้วยปฏิกิริยาฉับไว จ้องมองกู้ฮอนด้วยความโกรธเคือง แล้วยกแก้วน้ำผลไม้ในมือขึ้นมาโดยไม่ยั้งคิด

ซ่า--

สาดใส่ศีรษะ ใบหน้า ไหลลงมายังหน้าอก และเสื้อผ้าของกู้ฮอนโดยไม่ปรานี……

การสาดน้ำของกู้อันขีครั้งนี้ รวดเร็วและแม่นยำชนิดที่ใครก็สู้ไม่ได้

และที่สำคัญ เป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่ข้างตัวกู้ฮอนกลับไม่มีโดนลูกหลงเลยแม้แต่น้อย