เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 78

ตอนที่ 78 สงครามบนโต๊ะอาหาร3

กู้ฮอนลอบสูดลมหายใจ กำหมัดแน่นอย่างสั่นเทา

ครั้งที่สอง!

นับจากที่กู้อันขีเอาชาถุงน่องหลงจิ่งแก้วนั้นสาดใส่เธอ แก้วนี้เป็นแก้วที่สองแล้ว!ถ้าหากไม่ได้กระดาษทิชชูส่งมาต่อหน้า เธอสาบานว่าเธอต้องกระโจนเข้าทึ้งหน้ากู้อันขีอย่างแน่นอน

"เช็ดเถอะครับ" คนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซุนจุนฮาว ที่นั่งเงียบงันตลอดมื้ออาหารนั่นเอง

กู้ฮอนรับกระดาษด้วยมือสั่นเทา ช้อนตาขึ้น มองซุนจุนฮาว ด้วยความขอบคุณ:"ขอบคุณค่ะ……" ทว่าพอหันไปเห็นซุนจุนฮาว เธอก็เกือบจะร้องไห้ออกมา

จึงรีบร้อนลุกขึ้น “ขอโทษค่ะ ฉันขอไปห้องน้ำสักเดี๋ยว”

แล้วหันร่างไปทันควัน ก่อนที่น้ำตาจะหยดลงมา เธอต้องเชิดหน้าสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำให้ได้……

*

กู้ฮอนเช็ดตัวจนทั่วอยู่ในห้องน้ำ

แย่จริง สีของน้ำผลไม้ซึมเข้าไปยังเสื้อขาวแล้ว จึงซักไม่ออกชั่วขณะ

ช่างเถอะ

ใครจะรู้ว่า พอเธอออกมาจากห้องน้ำแล้ว จะเห็นซุนจุนฮาว ยืนคาบบุหรี่พิงกำแพงอยู่ไม่ไกล……

ซุนจุนฮาว เห็นเธอออกมา จึงดับบุหรี่

เดินตรงมายังเธอ พิจารณาเธอแวบหนึ่ง พูดว่า: “กู้ฮอน ไม่ได้เจอกันเสียนาน”

เธอพยักหน้า ยิ้มกลับอย่างมีมารยาท “นั่นสิ ไม่ได้เจอกันเสียนาน คุณสบายดีเหรอ?”

ซุนจุนฮาว พยักหน้า หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย “ก็ไม่เลว เธอก็เห็นแล้วนี่ เป็นที่ปรึกษาวิศวกรรมให้กับกลุ่มธุรกิจกู้”

กู้ฮอนหัวเราะไร้เสียง

“ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ?” ซุนจุนฮาว ถามต่ออีกประโยค

“สงสัยอะไร?” เธอเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถามแบบนี้

“ไม่สงสัย ว่าทำไมฉันถึงเข้ามาทำงานที่กลุ่มธุรกิจกู้? ไม่สงสัยว่าทำไมฉันถึงมาเป็นสุนัขรับใช้อยู่ข้างตัวกู้อันขีหรือไง?”

ซุนจุนฮาว พูดเปิดเผยตรงไปตรงมา จนกู้ฮอนตกตะลึง

“หึ ทุกคนต่างมีทางเลือกของตัวเอง ฉันเคารพในสิ่งนั้น” เธอยิ้มน้อย ๆ

พูดจบ เธอก็หันร่างกลับไปยังที่นั่งโต๊ะอาหาร

ซุนจุนฮาว ยังคงเดินส่งเสียงตามหลังไม่เลิก “เธอเปลี่ยนไปนะกู้ฮอน ถ้าหากตอนนั้นเธอยอมทำเหมือนวันนี้ ราวีกับกู้อันขีเพื่อยี่เฟิงจนถึงที่สุด วันนี้ชะตาชีวิตของพวกเราอาจไม่เหมือนเดิม!”

ด้วยคำว่า ‘ยี่เฟิง’คำเดียว ทำให้แผ่นหลังของกู้ฮอนสั่นสะท้าน

เธอหยุดฝีเท้าลง

ไม่ตอบอะไร

ซุนจุนฮาว ยังคงพูดต่อ: “กู้ฮอน ยี่เฟิงกลับประเทศแล้ว เธอรู้หรือเปล่า?”

ร่างของเธอสั่นเทาอีกครั้ง

เมื่อครู่ตอนที่เห็นซุนจุนฮาว เธอเกือบหลั่งน้ำตา แต่ว่าน้ำตานั้นไม่ได้ไหลเพราะเขา แต่เพราะเมื่อเห็นซุนจุนฮาว แล้ว ทำให้เธอนึกถึงใบหน้าชายหนุ่มแสนดีผู้เงียบงันคนนั้น……

--ข้อความจากนักเขียน--

yifeng

เอาล่ะค่ะ ซุนจุนฮาว คนนี้ ก็คือรูมเมทของยี่เฟิงนั่นเอง *^_^*

ส่วนกู้อันขีที่นั่งอยู่เคียงข้างนั้น นั่งยิ้มอย่างสงบเสงี่ยม

พอเห็นกู้ฮอนกลับมา เป่หมิงโม่ก็ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ ลุกขึ้นยืนพลางหยิบสูทที่พาดอยู่บนหลังเก้าอี้ พลางเอ่ยเสียงต่ำ “ไปจ่ายเงิน”

“หา?” กู้ฮอนถึงกับงงงัน

กู้อันขียิ่งรีบโบกมือเรียกพนักงานอย่างสะใจ

เมื่อใบเสร็จยื่นมาตรงหน้าสายตาของกู้ฮอน พบว่าเป็นเงินทั้งหมด 8999 หยวน

ค่าครองชีพเมืองAสูงขนาดนี้ เธอท่าจะอยู่ไม่ไหวจริง ๆ

กู้ฮอนกัดฟัน มองเป่หมิงโม่อย่างโกรธแค้น สั่งอาหารมาเสียเต็มโต๊ะ แต่ดันกินเพียงไม่กี่คำ แล้วยังดึงดูดแมลงตัวนั้นตัวนี้ ดึงดูดกระทั่งกู้อันขีมาเสียด้วย!

กินเสร็จแล้ว เพียงแค่เช็ดปาก ร้องเรียกให้ ‘จ่ายเงิน’ แล้วก็กินไปกว่าครึ่งเงินเดือนของเธอ!

เป่หมิงโม่เจ้าคนชั่วร้ายไปถึงเนื้อใน ที่แท้ยังขี้งกแถมยังเจ้าคิดเจ้าแค้น สูบเลือดสูบเนื้อ!

คนเลว!

กู้ฮอนหลุบตามองต่ำยังอาหารที่เธอสวาปามบนโต๊ะ โธ่เอ๊ย เป็นเงินเป็นทองทั้งนั้น เธอคว้านเข้าเนื้อตัวเองแท้ ๆ……

ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ จะต้องฟ้องเอาเงินคืนจากคุณท่านเป่หมิงให้ได้ ฮือ ๆ……

*

ออกมาจากภัตตาคารอาหารฉงชิ่ง

กู้อันขีบอกลาเป่หมิงโม่อย่างเสียดมเสียดาย แล้วเดินจากไปกับซุนจุนฮาว