เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 80

ตอนที่ 80 เสียงร้องอันสมบูรณ์แบบ2

ป่ายมู่ซี ปราดตามองไปยังเป่หมิงโม่ที่กำลังดื่มเหล้า พลันมุมปากยิ้มยกขึ้น “เชอะ นายไม่ได้ยินที่เป่หมิงสองพูดเมื่อกี้เหรอ ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่นายแตะได้?”

“เป่หมิงสองบอกว่าห้ามแตะแล้วฉันก็แตะไม่ได้หรือไง? ฉันไม่สนใจหรอก” ชูหยุนเฟิงส่งเสียงไม่พอใจออกมา ดึงกู้ฮอนเข้าสู่อ้อมกอด “ฮอนฮอน ไปเถอะ วันนี้กลับไปกับฉันนะ……”

กู้ฮอนตกตะลึง เงยหน้ามองไปยังใบหน้าชั่วร้ายของชูหยุนเฟิง โพล่งออกไป “คุณจะแต่งฉันเข้าบ้านหรือไง?”

“หือ?” ชูหยุนเฟิงมึนงง

ป่ายมู่ซี ตะลึงไปชั่ววินาที จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ ๆ……”

นิ้วมือของเป่หมิงโม่ประคองแก้วเหล้า เหลือบสายตามองอย่างไม่พอใจมาทางชูหยุนเฟิง แต่ยังคงไม่พูดอะไร

กู้ฮอนกลับพูดออกไปอย่างจริงจัง เธอไม่ได้คิดอยากแต่งเข้าบ้านชูหยุนเฟิงหรอก แค่อยากใช้วิธีนี้ ทำให้ชูหยุนเฟิงยอมเลิกราไปเสียทีเท่านั้น

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สามารถไปเที่ยวเล่นกับผู้ชายที่ไหนก็ได้สักหน่อย

ผู้ชายอย่างพวกเขา น่าจะกลัวที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้ใช่ไหมล่ะ?

ไม่อย่างนั้นเป่หมิงโม่คงไม่พยายามทุกวิถีทางเพื่อกำจัดเป่ยใต้เอ๋อหรอก

แอนโทนี่ร้องเพลงจบพอดี

เขาที่ร้องเพลงเสียจนฉ่ำปอด หันร่างมา พอเหลือบสายตาเห็นกู้ฮอนเท่านั้น แววตาก็สดใสขึ้นมาทันที

รีบย้ายก้นมานั่งตรงกลางระหว่างกู้ฮอนกับชูหยุนเฟิงอย่างฉับพลัน

ชูหยุนเฟิงร้องโวยวาย “เป่หมิงสาม รู้จักไหม ใครมาก่อนได้ก่อน!”

แอนโทนี่กลับไม่ใส่ใจ ชูหยุนเฟิงมองตรงยังกู้ฮอนแล้วหยีตายิ้ม “ฮอนไม่นึกว่าพี่สองจะพาเธอมาร้องเพลงที่คาราโอเกะด้วย ดูท่าเธอคงมีเสน่ห์ไม่เบา”

เขาพูดพลางขยิบตามองไปทางเป่หมิงโม่

แต่กลับได้รับสายตาเย็นชาจากเป่หมิงโม่เสียแทน

กู้ฮอนเม้มปากอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “นั่นสินะ ซวยไม่น้อยเลย”

“ฮอนเธอนี่ตลกจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ……”แอนโทนี่หัวเราะร่าขึ้นมาทันควัน

เป่หมิงโม่เหลือบมองทั้งสามที่นั่งกันอยู่บนโซฟา ล้อมรอบกู้ฮอนที่เป็นผู้หญิงอยู่เพียงคนเดียว หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน

พลันขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่ดึงดูดผู้คนได้กันนะ ถึงกับทำให้คุณชายชูสอง คุณชายป่ายสองและเป่หมิงสามเข้ามาตามเกาะติดได้?

“หัวเราะอยู่ได้ มีอะไรน่าขำ!” ชูหยุนเฟิงเบะปากอย่างไม่พอใจไปทางแอนโทนี่ แล้วดึงตัวกู้ฮอนกลับมา “ฮอนฮอน ไปเถอะ เราไปกินเหล้าร้องเพลงกัน!”

จากนั้นคุณชายชูสองก็ดึงตัวกู้ฮอนขึ้นไปยังเวทีร้องเพลง

แล้วยังยื่นแก้วไวน์หอมกรุ่นมายังเธอ “ฮอนฮอน อยากร้องเพลงอะไร เดี๋ยวฉันเลือกให้”

กู้ฮอนรับแก้วมา พอริมฝีปากแตะยังของเหลวเย็นเยียบ ก็กลืนลงคอไปโดยไม่คิด

แอลกอฮอล์แล่นเข้าสู่ร่างกายเธอราวกับโศกเศร้า ~ติดตรึงเนิ่นนาน......

“ขออีกแก้วค่ะ” เธอร้องขอเพิ่มอีกแก้วจากชูหยุนเฟิงเป็นครั้งแรก

ชูหยุนเฟิงยิ้มกว้าง รินให้เธอเต็มแก้วอีกครั้ง “ฮะ ๆ ฮอนฮอน ไวน์นี้รสชาติดีใช่ไหมล่ะ? จะบอกให้ ว่าฉันเก็บซ่อนเอาไว้ตั้งหลายปี……”

กู้ฮอนพยักหน้าระรัว แล้วดื่มจนหมดแก้วอีกครั้ง

ปราดตามองยังหน้าจอยักษ์ใหญ่ เธอยิ้มที่มุมปาก “หยุนเฟิง เลือกเพลง ‘แสงจันทร์ขาว’ เถอะ”

“แสงจันทร์ขาว?” ชูหยุนเฟิงลังเลชั่วขณะ เพลงนี้เขาร้องไม่ได้ แต่ก็พยักหน้าโดยไม่เถียงสักคำ “ไม่มีปัญหา!”

จากนั้น ทำนองนุ่มนวลของเพลง ‘แสงจันทร์ขาว’ ก็ดังขึ้นมา……

“หา ฮอนฮอน ......เธอร้องไห้เหรอ?”

เธอชะงัก

รีบยกมือขึ้นปาดแก้ม แล้วก็พบว่าใบหน้าของเธอเปียกชื้น

เมื่อเธอร้องเพลง ‘แสงจันทร์ขาว’ นี้ ทำให้น้ำตาอาบไปทั่วทั้งใบหน้า

เธอหัวเราะส่ายหน้า ลนลานหลบสายตา: “เพลงนี้มันสะเทือนใจน่ะ……”

ดวงตาดำขลับของเป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่ริมเวที ฉายแววตกตะลึง ขณะที่มองคราบน้ำตาบนใบหน้าของกู้ฮอน เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่อก

บางที เขาเองก็คงเหมือนกับชูหยุนเฟิง ที่อยากถามว่าใครคือแสงจันทร์ขาวในใจเธอ?

ที่ทำให้เธอร้องจนสะเทือนใจ น้ำตาพรั่งพรูแบบนี้?

“เยี่ยม! ร้องได้ดีมาก!” แอนโทนี่นั่งไม่ติดที่ ตบมือตะโกนร้องขึ้นมา “ฮอนเธออยากไปเป็นนักร้องไหม ฉันจะแนะนำให้เต็มที่เลย……”

กู้ฮอนเช็ดน้ำตา ใจสั่นไม่เป็นจังหวะ

เธอเผลอลืมตัวต่อหน้าผู้คนไม่น้อย

อาจเป็นเพราะคืนนี้ได้พบกับซุนจุนฮาว อาจเป็นเพราะคำพูดที่เขาบอกว่า ‘ยี่เฟิงกลับมาแล้ว’ จึงฉุดความทรงจำนับไม่ถ้วนของเธอขึ้นมา……

ช่วงเวลาที่เติบโตมาในบ้านตระกูลกู้ ได้รับแรงกดดันมหาศาลจากภายในบ้าน ทั้งยังถูกกำชับจากแม่ว่าห้ามต่อต้านขัดขืน

จึงเฝ้าทนอย่างนั้นตลอดมา อดทนจนถึงที่สุด

ในความเงียบงัน ความอดทนแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด……

การปรากฏตัวของยี่เฟิงนั้นราวกับแสงสีขาวจากดวงจันทร์อันอบอุ่มที่ส่องสว่างลงมายังช่วงวัยเยาว์อันหม่นเทาของเธอ

แต่เมื่อมองย้อนกลับไป กลับกลายเป็นว่าแสงจันทร์นั้นได้เลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว…...