เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 48

ฉันยืนจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์โกรธหรือหงุดหงิด แต่ฉันไม่สามารถข่มอารมณ์เอาไว้ได้จริงๆ

“ออกไปก่อน” คุณป๋าสั่งผู้หญิงที่กำลังนวดให้ตัวเองออกไปด้านนอก เธอคนนั้นเมื่อได้ยินคำสั่งก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที

คุณป๋ามองตามผู้หญิงคนนั้นไปจนกระทั้งเธอออกไปจากห้อง ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมามองหน้าของฉัน

“แต่งตัวแบบนี้ อยากเจอดีหรือไง!!” คุณป๋ามองชุดของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นึกว่าคุณป๋าชอบซะอีกนะคะ”

“เธอควรบอกฉันก่อนว่าจะมาที่นี่” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยท่าทางไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่จู่ๆ ฉันก็โผล่มาโดยไม่ได้บอกก่อน

“ถ้าบอกหนูก็คงไม่ได้มาเห็นอะไรดีๆ สิคะ” ฉันพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองสุดๆ แล้วจริงๆ แต่ตอนนี้มันแทบจะระเบิดออกมาได้ทุกเวลา

“มานั่งนี่สิ” คุณป๋าตบลงบนหน้าตักของตัวเอง เพื่อเรียกให้ฉันไปนั่ง

“ไม่ค่ะ !!”

“เธอเป็นอะไรเมเบล ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถาม ส่วนฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่ยืนจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็งอยู่อย่างนั้นด้วยความเจ็บใจ

คุณป๋าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะเป็นฝ่ายลูกขึ้นเดินมาหาฉันเอง

“ไม่ต้องเข้ามาใกล้ได้มั้ยคะ !!” ฉันถอยตัวหนีห่างคุณป๋าที่เดินมาใกล้ๆ และทำท่าเหมือนว่าจะดึงฉันเข้าไปสวมกอด

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ก็แค่มานวดให้ฉัน…”

“หรอคะ!! นวดหรือนาบกันแน่”

“อย่าหาเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวเพิ่ม” คุณป๋าออกคำสั่งเสียงแข็ง

“หนูทำให้คุณป๋าปวดหัวมากขนาดนั้นเลยหรอคะ ?” ฉันจ้องหน้าคุณป๋าเพื่อรอคำตอบ แต่คุณป๋ากลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“ใครเป็นคนพูดหรอคะว่าจะเคลียร์ตัวเอง ทีหลังถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ควรพูดนะคะ!!”

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น หยุดคิดไปเอง”

“หนูไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณป๋าทำหรือไม่ทำ แต่ดูจากการแต่งตัวของผู้หญิงคนนั้น ถ้าหนูเป็นผู้ชายก็ต้องอดใจไม่ไหว”

“แล้วจะให้ทำยังไง เธอจะให้ฉันไล่ผู้หญิงคนนั้นออก ?”

“เหอะ!! ของแบบนี้มันอยู่ที่ตัวคุณป๋าเองมากกว่าค่ะ”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด และไม่ชอบเวลาที่ฉันไม่สามารถควบคุมสติของตัวเองได้แบบนี้เลย

“หนูคงเข้ามาขัดจังหวะสินะคะ”

“อะไรของเธออีก !!” ครั้งนี้คุณป๋าตวาดถาม ดวงตาคมกริบจ้องหน้าฉันเขม็ง ราวกับว่าฉันพูดอะไรที่มันไม่เข้าหูเอามากๆ

“เห็นแค่นี้เธอก็ตีโพยตีพายเป็นเรื่องใหญ่ไปได้!!”

“อ๋อ! เรื่องแบบนี้มันคงจะเป็นเรื่องเล็กๆ สำหรับคุณป๋าสินะคะ”

“…..” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ

“ที่บอกไว้ว่าจะเคลียร์ตัวเองงั้นก็คงไม่ต้องแล้วแหละค่ะ เชิญทำในสิ่งที่คุณป๋าต้องการดีกว่า”

คุณป๋าหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งในโทนน้ำเสียงที่เย็นลง “เอาไว้ใจเย็นกว่านี้แล้วฉันจะไปหาเธอที่คอนโด ตอนนี้เธอกลับไปก่อน”

“ไม่จำเป็นค่ะ เพราะเราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก เชิญคุณป๋าเสวยสุขกับร่างกายผู้หญิงพวกนั้นให้เต็มที่”

“ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะเมเบล ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำอะไร เธอฟังไม่เข้าใจหรือไง”

“เข้าใจค่ะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆ หายใจออกช้าๆ “แต่หนูไม่เชื่อ”

พูดจบฉันก็หันหลังให้คุณป๋าแล้วเดินออกตากห้อง ไม่ลืมที่จะปิดประตูเสียงดังเพื่อเป็นการประชด

ด้านหน้าห้องมีพี่กล้ายืนรออยู่

“กลับกันเถอะค่ะ”

พี่กล้าทำหน้างงๆ และไม่ได้ถามอะไร เพราะพูดจบฉันก็รีบเดินกระแทกเท้านำหน้าไปเลย

ในขณะที่นั่งรถกลับคอนโดอยู่ จู่ๆ โทรศัพท์ของพี่กล้าก็ดังขึ้น

( ครับนาย )

ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าปลายสายต้องเป็นคุณป๋าแน่ๆ

( ครับ ) พี่กล้าหันมามองฉันแวบหนึ่งแล้วพูดต่อ (ได้ครับนายไม่ต้องห่วง )

พูดจบพี่กล้าก็วางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม

“คุณป๋าโทรมาหรอคะ” ฉันถามขึ้นทันที

“ครับคุณหนู”

ฉันพยักหน้าตอบจากนั้นก็เริ่มเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ เริ่มตั้งแต่ที่ฉันวางยาคุณเดชาพ่อของพี่เบสก่อน ซึ่งฉันก็บอกเหตุผลว่าเพราะอะไรทำไมจุดจบของพ่อพี่เบสถึงต้องเป็นแบบนั้น ก่อนจะเริ่มเล่าในตอนที่พี่เบสลักพาตัวฉันไป เล่าตั้งแต่ต้นจนจบ

“เฮ้อ! พอได้ฟังฉันไม่รู้จะเข้าข้างใครเลย”

“ชอบมันหรือไง!!” ฟาร์นถามสวนกลับคำพูดของเอวาทันที

“บ้าหรอฟาร์น!!” เอวารีบปฏิเสธด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถ้าไม่ชอบเธอก็ต้องเข้าข้างเพื่อน”

“ฉันก็ผิดด้วย หลังจากเหตุการณ์นั้นคุณป๋าก็เลยสั่งให้ลูกน้องมาคอยเฝ้าฉันไม่ให้ละสายตา”

“ดีแล้ว ถ้ายังจับมันไม่ได้ ถ้ามันกลับมาทำร้ายเธออีกเธออาจจะไม่มีโอกาสรอดแบบครั้งก่อน” ฟาร์นบอก ทั้งฟาร์นและเอวามองฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วง

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันดังขึ้น พอก้มหน้าลงไปหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ของคุณป๋า ฉันจึงกดปิดเครื่องแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม

“ใครโทรมาหรอเมล ?” ฟาร์นถาม

“นั่นสิแล้วทำไมแกไม่รับล่ะเมเบล”

“เบอร์แปลกน่ะ เลยไม่อยากรับ” ฉันโกหกตอบเพื่อนไป

“อื้อดีแล้ว ขืนเป็นเบอร์พี่เบสแกจะซวยเอา ต่อไปนี้ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวนะ อีกอย่างไม่ต้องชวนไปเที่ยวไหนด้วย” เอวาบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“รู้แล้วรู้แล้วๆ ไปเรียนกันเถอะ”

ฉันบอกก็จะลุกขึ้นแล้วดึงให้ฟาร์นกับเอวาลุกขึ้นเดินตามมาด้วย

วันนี้ฉันมีเรียนแค่ช่วงเช้า พอเรียนเสร็จฉันโทรบอกพี่กล้าว่าไม่ต้องมารับ เดี๋ยวฉันจะกลับพร้อมเอวากับฟาร์น ตอนแรกพี่กล้าก็ไม่ค่อยอยากให้ฉันกลับกับเพื่อนเท่าไหร่ คงจะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย แต่ฉันบอกว่าขึ้นรถมาแล้วพี่กล้าเลยยอม

ณ คอนโด…

“ทำงานดีแบบนี้ได้โบนัสเยอะแน่เลยใช่มั้ยครับ” ฟาร์นมันแซวพี่กล้าก่อนที่จะเข้าไปในห้องของตัวเอง พอดีห้องของฉันสามคนจะอยู่ติดๆ กันน่ะ

พี่กล้าไหวไหล่จากนั้นก็หันมามองฉันแล้วยิ้มเล็กน้อย ฉันก้มหน้าหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาสแกนเปิดประตูเข้าไปด้านในห้อง

ฉันก้มหน้าเดินเข้าห้องพลางเก็บคีย์การ์ดไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม พอเงยหน้าขึ้นมาขาของฉันมันก็ต้องหยุดเดินอัตโนมัติ

สายตาของฉันมองไปยังคนที่เข้ามานั่งรออยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ภายในห้องอย่างถือวิสาสะ ตรงหน้ามีกุหลาบสีแดงช่อโตวางอยู่ คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘คุณป๋า’

“มาทำไมคะ” ฉันเอ่ยทักทายคุณป๋าอย่างไม่เต็มใจ