เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 49

คำทักทายของฉันทำให้คุณป๋าถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะผายมือไปที่ดอกกุหลาบช่อโตตรงหน้า

“เธอว่ากุหลาบช่อนี้สวยมั้ย”

“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงจะตอบว่าสวยสินะคะ แต่สำหรับหนูมันไม่สวยเลยสักนิด” ฉันตอบปัดๆ อย่างขอไปที ก่อนจะเดินผ่านหน้าคุณป๋าเพื่อจะเข้าไปในห้องนอน

“ฉันซื้อมาให้เธอ” เสียงคุณป๋าพูดขัดไว้ก่อน ทำให้ฉันหยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับไปมองคุณป๋า ในตอนนี้คุณป๋าลุกขึ้นยืนพร้อมกับถือดอกไม้เอาไว้ในอ้อมแขน

“ซื้อมาให้หนูทำไมหรอคะ ?” หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวแต่เมื่อนึกถึงภาพที่ผู้หญิงคนนั้นนวดให้คุณป๋ามันก็ทำให้ฉันโกรธขึ้นมาอีกครั้ง

คุณป๋าเดินมาหาฉันพร้อมกับกุหลาบช่อโต “แทนคำขอโทษจากฉัน”

พูดจบคุณป๋าก็ยื่นช่อกุหลาบมาให้ แต่ฉันไม่ได้รับไว้และทำเมินใส่เหมือนไม่ได้สนใจช่อกุหลาบตรงหน้าสักเท่าไหร่

“ขอโทษทำไมหรอคะ คุณป๋าทำอะไรผิด?” ฉันกอดอกถาม

คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมเธอถึงโกรธฉัน”

“ใครโกรธคะ หนูหรอ เปล่านะคะหนูไม่ได้โกรธ” ฉันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นหลังจากพูดจบ แต่จู่ๆ ก็ถูกมือหนาจับปลายคางให้หันหน้ามาทางคุณป๋าอีกครั้ง

“ฉันไม่ชอบที่จะต้องมาคอยเอาใจผู้หญิงคนไหน…”

“แล้วใครขอให้มาเอาใจล่ะคะ กลับไปสิ!!” ฉันพูดสวนขึ้นอย่างเดือดดาลทันที ในเมื่อพูดมาแบบนั้นแล้วจะให้ฉันรับกุหลาบช่อนี้หรือไง

“เธอควรฟังฉันพูดให้จบก่อนนะเมเบล”

“…..” ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะปัดมือคุณป๋าออกจากปลายคางจากนั้นก็เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน

แต่พอฉันจะปิดประตูห้อง ร่างของคุณป๋าก็แทรกตัวเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“อยากคุยในห้องก็ไม่บอกตั้งแต่แรก” คุณป๋ายกยิ้มมุมปากอย่างยั่วอารมณ์หงุดหงิด

“ออกไปค่ะ!! หนูจะพักผ่อน”

ไม่พูดเปล่า ฉันเปิดประตูห้องออกกว้างๆ เพื่อให้คุณป๋าเดินออกไป แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะคุณป๋ายังคงนิ่งไม่ยอมเดินออกไปจากห้องตามคำสั่งของฉัน

“หูตึงหรอคะ!!”

“ถ้าวันนี้คุยกันไม่รู้เรื่องฉันก็จะไม่กลับ”

“ไม่มีอะไรต้องคุยต่างหากค่ะ” พูดจบฉันก็ใช้มือดันแผงอกของคุณป๋าให้ออกไปจากห้อง แต่ด้วยความที่ฉันตัวเล็กกว่ามากทำให้ร่างของคุณป๋าแทบจะไม่ขยับไปตามแรงที่ฉันผลักเลย

“คุณป๋า!!!” ฉันพูดเสียงดัง ก่อนจะมองไปที่ช่อกุหลาบในอ้อมแขนของคุณป๋า แล้วคว้ามือหยิบมันมา “หนูรับแล้วออกไปสิ!!”

“ฉันบอกว่าเราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” คุณป๋าเอ่ยเสียงเรียบ ในตอนนี้คุณป๋านิ่งและสุขุมมาก ต่างกับฉันแต่เอาแต่โวยวาย

“หนูไม่อยากคุยกับคนมักมากค่ะ”

“เธอหยุดใช้อารมณ์เหมือนเด็กสักทีเมเบล” คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วส่ายหน้าไปมาช้าๆ “ฉันบอกเธอไปแล้วว่ามันไม่มีอะไรทั้งนั้น”

“ค่ะ!! จริงๆ หนูไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ขนาดนั้นไม่ใช่หรอคะ”

“ฉันมาหาเธอ ไม่ได้อยากมาทะเลาะกับเธออีกนะเมเบล”

“ก็กลับไปสิคะ” คุณป๋ายืนนิ่งไม่โต้ตอบ “หนูบอกให้กลับไปไง!!”

ฉันฟาดช่อดอกกุหลาบใส่แผงอกของคุณป๋าจังๆ ทำให้กลีบกุหลาบสีแดงกระจายฟุ้งกลางอากาศ ก่อนจะตกลงพื้น

คุณป๋าจ้องมองช่อกุหลาบในมือของฉัน ก่อนจะตวัดสายตาจ้องหน้าฉันอย่างเอาผิด หมับ!! ช่อกุหลาบถูกคุณป๋ากระชากออกไปจากมือของฉันก่อนที่คุณป๋าจะเหวี่ยงมันอัดกระแทกพื้น

นานหลายนาทีกว่าที่คุณป๋าจะยอมปล่อยริมฝีปากของฉันให้เป็นอิสระ

“จะยอมรับว่าหึงได้หรือยัง ?” คุณป๋าถามย้ำอีกครั้ง

“ก็บอกว่าไม่หึงไงคะ…อื้อ”

คุณป๋ากดจูบลงมาอีกครั้งเหมือนเป็นการลงโทษที่ฉันตอบแบบนั้น เมื่อริมฝีปากค่อยๆ หลุดออกจากกันฉันก็รีบเม้มปากแน่นทันที

“จะยอมรับได้หรือยังว่าเธอหึงฉัน ?”

“…..” ฉันยังคงเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบ ทำให้คุณป๋ามำท่าจะก้มลงมาจูบฉันอีกครั้ง ฉันจึงยอมเปิดปากพูดออกไป

“ค่ะ!! หนูหึง พอใจหรือยังคะ” คำพูดของฉันทำให้คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ฉันจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

หัวใจดวงน้อยมันเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง…

“ที่เธอเห็นเมื่อวานมันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ” คุณป๋าก้มหน้าลงมาใช้ปลายจมูกถูไถไปกับซอกคอของฉัน “แค่เธอบอกมาว่าไม่ชอบ ฉันจะไม่ทำอีก”

“คำพูดของหนูมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอคะ”

“ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เธอคือคนสำคัญของฉัน…”

คุณป๋าผ่อนลมหายใจร้อนผ่าวลงมากระทบตรงผิวเนื้อบนซอกคอของฉัน ก่อนจะกดริมฝีปากร้อนผ่าวลงมาประทับอย่างแผ่วเบา

การกระทำของคุณป๋าทำให้ตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันมันเต้นรัวไม่เป็นท่า จากอารมณ์โกรธกลับหายเป็นปลิดทิ้ง

คุณป๋าใช้มือหนามาจับปลายคางของฉันให้ค่อยๆ หันไปสบตากับตัวเอง

“แค่ทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ…” คุณป๋าจูบริมฝีปากของฉันอีกครั้ง แล้วพูดต่อ “บอกมาสิว่าตอนนี้หัวใจของเธอต้องการฉันหรือเปล่า”