เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 58

ผู้หญิงที่กำลังยืนทำอาหารอยู่เมื่อได้ยินเสียงของฉันท้วงขึ้นเธอก็ค่อยๆ หันมา ใบหน้าของเธอสวยแถมยังหุ่นดี เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะพูด

“ฉันเป็นแม่บ้านคนใหม่ค่ะ แล้วเธอเป็น….” เธอมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “เป็นแม่บ้านเหมือนกันหรอ ?”

นี่การแต่งตัวและท่าทางของฉันมันดูเหมือนกับแม่บ้านขนาดนั้นเลยหรือไงกัน เธอถึงได้บอกมาแบบนั้น

“ฉันเป็นลูกเลี้ยงของคุณหิรัญ”

“คะ คุณหนู คือว่าฉันไม่ได้มีเจตนาจะพูดแบบนั้น…” พอเธอรู้ว่าฉันเป็นใครก็หน้าเสียไปทันที

“บ้านหลังนี้ไม่เคยมีแม่บ้านผู้หญิงแล้วทำไมเธอถึง…” ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างใช้ความคิด ก่อนจะนึกโกรธที่คุณป๋าไม่ยอมบอกว่ามีผู้หญิงในบ้านด้วย

ฉันไม่ได้คุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นต่อ ก่อนจะเดินแยกตัวขึ้นไปยังชั้นสอง เพื่อไปรอคุณป๋าในห้อง

ระหว่างที่กำลังนั่งรออยู่บนปลายเตียงในห้องของคุณป๋า ใจของฉันมันก็ร้อนรนกระวนกระวาย สมองคิดไปต่างๆ นาๆ

บอกตามตรงว่าฉันไม่สบายใจเลยที่มีผู้หญิงอยู่ในบ้านแบบนี้ และฉันก็อยากจะรู้เหตุผลว่าทำไม ทำไมคุณป๋าถึงต้องรับผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำงานในบ้าน

สามชั่วโมงผ่านไป เป็นสามชั่วโมงที่ฉันนั่งรออยู่ที่เดิม ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษๆ ภายในห้องมืดสนิทเพราะฉันไม่ได้เปิดไฟ สมองของฉันเอาแต่คิดไปเรื่อยและความคิดแต่ละอย่างมันก็ทำให้ฉันหนักใจพอสมควร

ฉันหวง ฉันหึง ฉันไม่ชอบให้มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในบ้านนอกจากฉัน

แกร็ก!! (เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามา) สวิตช์ไฟถูกเปิดให้สว่าง

ฉันค่อยๆ หันไปมอใตรงประตู ทำให้เห็นสีหน้าของคุณป๋าที่มองมาทางฉันด้วยท่าทางที่ตกใจไม่ใช่น้อย

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณป๋าถามก่อนจะเดินมาทางฉัน

“ทำไมถึงไม่บอกล่ะคะว่ามีแม่บ้านคนใหม่มาอยู่ที่นี่ แถมแม่นั่นยังเป็นผู้หญิง!!” พอเจอหน้าคุณป๋าฉันก็ไม่พูดอะไรให้มากความ ถามเข้าประเด็นทันที

คุณป๋าที่กำลังเดินมาหาฉันหยุดชะงัก สังเกตเห็นว่าคุณป๋าลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบฉัน “อย่าทำเหมือนไม่พอใจฉันขนาดนั้นสิ”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อไม่ได้ยินคำตอบที่อยากรู้ “หนูคิดคุณป๋าควรตอบคำถามของหนูนะคะ”

คุณป๋าเดินมานั่งลงบนปลายเตียงข้างๆ กับฉัน ก่อนจะเอาแขนมาโอบร่างของฉันอุ้มขึ้นมาวางไว้บนตักแกร่งของตัวเอง

“พ่อครัวคนเก่าลาออก…”

“ก็แล้วทำไมไม่จ้างคนใหม่ที่เป็นผู้ชายล่ะคะ” ฉันพูดสวนขึ้นทันควัน

“มันไม่ได้หากันง่ายๆ”

“สำหรับคุณป๋าหนูคิดว่าไม่ใช่เรื่องยากเลยค่ะ”

พรึบ!! คุณป๋าพลิกตัวก่อนจะวางร่างของฉันให้นอนราบไปกับเตียงแล้วขึ้นมาคร่อม นิ้วใหญ่สัมผัสบริเวณปลายคางของฉันลากขึ้นมายังพวงแก้ม

การกระทำของคุณป๋าทำให้ฉันที่ยังไม่สบอารมณ์ที่เห็นว่ามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในบ้านเบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ

คุณป๋าโน้มใบหน้าลงมากระซิบบอกใกล้ๆ กับใบหูของฉัน “เธอคงไม่คิดว่าฉันจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น…”

คำพูดของคุณป๋ามันยิ่งทำให้ฉันคิดไปไกลยิ่งกว่าเดิม “ถ้าหนูบอกว่าคิดล่ะคะ”

คำตอบของฉันทำให้คุณป๋าส่ายหน้าไปมาก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

“คิดแบบนั้นทำไม ในเมื่อมันไม่มีอะไร”

“หนูจะไปรู้หรอคะ เรื่องแบบนั้นมันเข้าใครออกใครที่ไหน”

“แต่ฉันไม่คิดว่าจะทำ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะอยากให้เธอมาที่บ้านทำไมหื้ม~” คุณป๋าจับปลายคางของฉันให้หันมาสบตากับตัวเอง “ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ”

“ให้มันจริงเถอะค่ะ !!”

“ไหนบอกว่าติดเรียน ?” คุณป๋าเปลี่ยนเรื่องคุย

“มหาวิทยาลัยหยุดสองวันค่ะ”

“แปลว่าเธอจะมานอนที่บ้านสองวัน ?”

“จะ จุก อ๊ะ อ๊างง”

มือหนากดสะโพกของฉันเอาไว้แล้วอัดกระแทกแบบไม่ฟังเลยว่าในตอนนี้ฉันร้องบอกไปว่าอะไร

คุณป๋าโน้มใบหน้าลงมาใช้ลิ้นสากไล่เลียไปตามแผ่นหลังของฉันและไม่ลืมที่จะฝากรอยแดงเอาไว้

มือหนาที่จับสะโพกอยู่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาบีบเค้นหน้าอกทั้งสองเต้าของฉันอย่างหนักหน่วง เอวสอบยังคงทำงานอยู่อย่างไม่รู้จัดเหน็ดเหนื่อย

เสียงครางระงมของฉันดังกึกก้องไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงผิวเนื้อที่มันกระทบกัน ความเสียวซ่านมันปะทุเข้ามาในร่างกายจนแทบจะแตกออกเป็นเสียงๆ ความเจ็บปวดจางหายไป ยิ่งถูกกระแทกแรงเท่าไหร่มันยิ่งทำให้รู้สึกดี

“อ๊า ใกล้แล้ว ซี๊ด”

สิ้นสุดคำพูดร่างของคุณป๋าก็เกร็งกระตุกติดกันถี่ๆ ทำให้ตัวฉันสั่นกระเพื่อมอย่างแรงและเสร็จสมอารมณ์ตามคุณป๋าไปติดๆ

“ไล่เธอออกได้มั้ยคะ” ฉันบอกหลังจากที่มีอะไรกันเสร็จ และตอนนี้คุณป๋ากำลังนอนกอดฉันอยู่

“อย่างี่เง่านักเลยเมเบล”

พอได้ยินแบบนั้นมันก็ทำให้ฉันไม่พอใจขึ้นมาทันที แบบนี้แปลว่าฉันงี่เง่าอย่างงั้นหรอ

ฉันพยายามจะลุกขึ้นและแกะมือคุณป๋าที่กอดเอวอยู่ออก แต่คุณป๋าไม่ยอมปล่อย

“หนูจะกลับคอนโด!!”

“ไหนบอกว่ามหาวิทยาลัยหยุดสองวัน ทำไมรีบกลับ”

“มันก็เรื่องของหนู” ฉันตอบแบบกระชากน้ำเสียงเพื่อให้คุณป๋ารู้ว่าตอนนี้ฉันไม่โอเคมากขนาดไหน

ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดลงมาตรงซอกคอของฉัน พร้อมกับคุณป๋าที่กำชับกอดแน่นขึ้น “ถ้าฉันหาพ่อบ้านคนใหม่ได้เมื่อไหร่ ฉันจะไล่ผู้หญิงคนนั้นออก สบายใจหรือยัง”

“หวังว่าหนูคงไม่ต้องรอจนถึงปีหน้านะคะ” ฉันหันไปมองหน้าคุณป๋าด้วยสีหน้าจริงจัง “เพราะหนูคงไม่มีความอดทนมากขนาดนั้น”