เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 62

เช้าวันต่อมา….

พอตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่ฉันทำคือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดูว่าคุณป๋าได้โทรมาหรือส่งข้อความมาหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นว่าทุกอย่างมันว่างเปล่าหัวใจดวงน้อยก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที

ต้องให้ฉันเป็นฝ่ายโทรไปอย่างนั้นหรอ ทั้งที่ตัวคุณป๋าเองต้องเป็นคนมาง้อสิ ไม่ใช่ฉัน

ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงเตียงแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย

#มหาวิทยาลัย

“เมเบลฉันสังเกตเห็นมาสักพักแล้ว” เอวาเอามือสะกิดแขนฉัน

“อะไรหรอ ?”

“ก็ผู้ชายคนนั้นนะสิ ชอบมองแก”

ฉันมองไปตามที่เอวาบอก เห็นผู้ชายคนหนึ่งมองมาทางฉันจริงๆ แถมพอฉันมอง เขาก็หลบหน้า แต่ฉันจำได้ว่าเขาคือคนที่เคยถามชื่อฉันนี่ ที่ฉันบอกไปว่ามีแฟนแล้ว

“คงไม่ใช่พวกเดียวกับไอ้เบสอะไรนั่นหรอกนะ” ฟาร์นพูดอย่างหาเรื่อง

“คงไม่ใช่หรอก” ฉันบอกเพื่อปัดๆ ไปไม่ให้เพื่อนมาวิตกด้วย ตั้งแต่มีเรื่องของคุณป๋ามาให้คิดมากฉันก็ลืมเรื่องพี่เบสไปเลย

“แล้วนี่แกยังปวดหัวอยู่มั้ย ?” เอวาถามอย่างเป็นห่วง เพราะเมื่อวานฉันอ้างว่าปวดหัวจึงไม่ได้ไปช่วยทำงาน

“ไม่แล้วแหละๆ”

“ดีแล้วฉันทำโปรเจ็คกับฟาร์นสองคนไม่คืบหน้าเลย” เอวาหันไปมองค้อนฟาร์น

“อะไร ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ถนัดงานพวกนี้ จ้างทำก็สิ้นเรื่อง”

“เพราะชอบใช้เงินแก้ปัญหาแบบนี้ไง” นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเอวาพูดกับฟาร์นแบบนี้

“เอวานี่เธอด่าฉันหรอห๊ะ!!”

“ใช่นะสิ เพราะฉะนั้นวันนี้ห้ามอู้งานอีก”

“ยัย…..”

“พอๆ เลยทั้งสองคนหยุดเถียงกันแล้วไปเรียนได้แล้วค่ะ” ฉันรีบปรามไว้ก่อนที่สองคนนี้จะทะเลาะกันใหญ่โต

ก่อนจะเดินไปเรียนฉันมองไปยังผู้ชายคนนั้นเขารีบหลบหน้าหนีฉันทันที แบบนี้แปลว่าแอบมองอยู่ตลอดจริงๆ สินะ

โรคจิตหรือเปล่าเนี่ย

หลังจากเลิกเรียนฉันนั่งรถกลับโดยมีพี่กล้าเป็นคนมาส่งที่คอนโด วันนี้ฉันถูกเอวาบังคับให้ทำงานกลุ่มด้วยเพราะงานไม่คืบหน้าไปไหนเลยมาหลายวันแล้ว

ในขณะที่ทำงานกลุ่มอยู่ฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดูเป็นระยะๆ แต่ก็ไร้วี่แววของคุณป๋า

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมคุณป๋าถึงเงียบไปขนาดนี้

“มีอะไรหรือเปล่ามองแต่โทรศัพท์ฉันสังเกตมาสักพักแล้ว” ฟาร์นขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

“เปล่าหรอก แค่ดูเวลาน่ะ”

“อย่าบอกว่าทะเลาะกับแฟนนะ ?”

“ฟะ แฟนหรอ” คำพูดของฟาร์นทำให้เอวาถึงกับต้องยกมือขึ้นมาป้องปากแถมมองฉันตาค้าง “เมเบลแกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“ฉันไม่มีแฟนสักหน่อย” ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่การที่ฉันหลบหน้าแบบนี้มันคงดูมีพิรุธเอามากๆ

“เห็นทำหน้าเศร้าๆ….”

“ไอ้ฟาร์นหุบปากของนายซะ แล้วก็ตั้งใจทำงานกลุ่ม” ฉันรีบขัดขึ้นก่อนที่ฟาร์นมันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

พูดจบฉันก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินดุ่มๆ เข้าไปในคาสิโน ตรงไปยังห้องทำงานของคุณป๋า

เมื่อมาถึงฉันไม่ได้เคาะห้องแต่เลือกที่จะผลักประตูเข้ามาเลย และเห็นคุณป๋ากำลังเอนหลังอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ และค่อยๆ หันมามองฉัน

ฉันเดินตรงไปแล้วเหวี่ยงกระเป๋าสะพายลงโต๊ะอย่างแรงทำให้กระเป๋าหล่นลงพื้น

“ยังเห็นหนูเป็นเมียอยู่มั้ยคะ หรือลดสถานะหนูกลับไปเป็นแค่คู่นอนแล้ว !!” ฉันตะเบ็งเสียงถามคุณป๋าด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล

“ฉันบอกเธอไปแล้วไงว่าให้ใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยคุยกัน”

“จะให้ใจเย็นได้หรอคะทั้งที่คุณป๋าเงียบไปแบบนี้” ฉันกำหมัดแน่นยิ่งเห็นท่าทางไม่ใส่ใจของคุณป๋ามันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บปวด

“ฉันเงียบไม่ได้แปลว่าฉันไม่สนใจเธอ”

“แบบไหนคะที่ว่าสนใจ หนูขอถามอะไรสักอย่างได้มั้ย”

“…..” คุณป๋าเงียบไม่พูดอะไรเพื่อรอฟังว่าฉันจะพูดอะไรต่อ

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดออกไป “ตอนนี้สถานะของหนูกับคุณป๋ายังเหมือนเดิมอยู่มั้ยคะ…”

“ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้นเมเบล” คุณป๋าดูไม่ชอบใจมากที่ได้ยินคำถามของฉัน

“ที่บอกว่าอยากให้หนูใจเย็นแล้วค่อยคุยกัน” ฉันข่มเสียงที่สั่นเครือจนริมฝีปากมันสั่นเทา ทำให้ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด หยดน้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง “อยากให้ใจเย็นหรืออยากจะเลิกกับหนูกันแน่นะ อึก….”

พูดจบฉันก็หลุดสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ได้ ตอนนี้มันเจ็บ เจ็บตรงหัวใจเอามากๆ

คุณป๋าเมื่อเห็นว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้ ก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงมาหยุดตรงหน้าฉัน ก่อนที่จะดึงตัวฉันเข้าไปสวมกอดแน่น

“อึก~ ถะ ถอยไป ไม่ต้องมากอดหนู”

ฉันพยายามผลักไสตัวของคุณป๋าให้ออกห่าง แต่คุณป๋าก็ไม่ยอมถอยไปตามที่ฉันบอก