เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 65

ฉันกำหมัดแน่น ได้ยินแบบนี้คนอย่างฉันคงไม่ทีทางใจเย็นลงได้แน่

“เธอเคยขึ้นไปบนห้องนอนของคุณป๋า ?”

“คุณไม่ได้อยู่กับคุณหิรัญตลอดเวลา มั่นใจหรอคะว่าคุณหิรัญเขาจะ…ซื่อสัตย์แค่กับคุณ”

คำพูดเพียงไม่กี่คำของผู้หญิงตรงหน้า มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้กำลังถูกคนเอามีดมาจ้วงแทงลงบนหัวใจดวงน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า

“….ไม่จริง”

“อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยค่ะ เป็นที่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีที่สองหรอกนะคะ”

ฉันหันหน้ามาตรงเตาแก๊สที่ในตอนนี้หม้อข้าวต้มกำลังเดือดผุดๆ อยู่ ก่อนที่ฉันจะเอามือยกหม้อขึ้นแล้วสาดใส่ยัยแม่บ้านปากดีตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง

“กรี๊ดดดดด” ยัยแม่บ้านกรีดร้องด้วยความทรมานพร้อมกับใช้มือปัดข้าวต้มร้อนๆ ออกจากตัว

ฉันเดินไปยังร่างของมัน แล้วใช้มือจิกหัวมันให้เงยขึ้น แล้วตบหน้ามันสองครั้งเพื่อระบายความโกรธ

“กรี๊ดดๆๆๆๆ” หล่อนเอาแต่กรี๊ดแหกปาก แล้วก็ล้มลงพื้น

“ปากดีอีกสิ!! พูดอีก พูดออกมาให้หมด”

ฉันกำลังจะง้างมือตบมันแต่คุณป๋าวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในครัว สีหน้าตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของยัยแม่บ้าน จากนั้นคุณป๋าก็ประคองของมันขึ้นมา

“เธอทำบ้าอะไรลงไปเมเบล !!” คุณป๋าตวาดใส่หน้าฉันเสียงดังลั่น

ฉันกำหมัดแน่น ยิ่งเห็นหน้าคุณป๋าก็ยิ่งทำให้คิดถึงคำที่ยัยแม่บ้านเพิ่งพูดเมื่อครู่

เพี๊ยะ! ฝ่ามือของฉันฟาดลงไปยังใบหน้าของคุณป๋าอย่างแรง

“มันรู้ได้ยังไงคะว่าห้องคุณป๋าเป็นแบบไหน มันรู้ได้ยังไงว่าเตียงคุณป๋านิ่ม !!!” ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดอีกคำด้วยเสียงที่สั่นเครือ “เอากับมันแล้วใช่มั้ย !!”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “ฉันจะพาเพลงไปหาหมอ”

ฉันที่อารมณ์เดือดดาลเดินไปกระชากตัวคุณป๋า ทำให้มือของคุณป๋าหลุดออกจากตัวยัยแม่บ้าน แล้วร่างของมันก็ล้มลงพื้นอีกครั้ง

“อึก จะ เจ็บ คุณหิรัญคะ เพลงกลัว เพลงเจ็บแสบไปหมดทั้งตัว”

“สำออย มีปากพูดได้ก็ต้องมีปัญญาไปโรงพยาบาลได้สิ จะมารบกวนผัวคนอื่นทำไม!!!”

คุณป๋าแกะมือของฉันออก “เธอโหดร้ายเกินไปหรือเปล่าเมเบล”

“มันสมควรโดนมากกว่านี้อีกค่ะ” ฉันจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง “คุณป๋ายังไม่ตอบคำถามของหนูเลยนะคะ”

“มันไม่มีอะไรทั้งนั้น !!!” พูดจบคุณป๋าก็ก้มลงจะประคองร่างของยัยแม่บ้านขึ้นมาอีกครั้ง ส่วนฉันก็กระชากคุณป๋าออกห่างจากมันเหมือนเดิม

“ไม่มีอะไรแล้วทำไมมันพูดแบบนั้นล่ะคะ เวลาที่หนูไม่อยู่คุณป๋าแอบเอามันขึ้นห้องกี่ครั้ง…”

“อึก~” ฉันก้มหน้าลงร้องไห้สะอื้นออกมาและเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเกร็ง

ไม่คิดเลยว่าคุณป๋าจะทำกับฉันแบบนี้ ผลักฉันออกเพื่อจะช่วยมัน แล้วคิดว่าฉันไม่เจ็บหรือไง ให้ยัยนั่นทำกับฉันแบบที่คุณป๋าทำ ยังดีกว่าที่คุณป๋าเป็นคนทำเอง เพราะนอกจะเจ็บตัวแล้ว หัวใจของฉันมันก็สาหัสไม่แพ้กัน

ฉันไม่รู้เลยว่าที่ยัยนั่นพูดมามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เพราะคุณป๋าไม่มีความชัดเจนให้ฉัน ไม่มีความชัดเจนในคำตอบเลยสักนิด ถึงจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่การกระทำที่เป็นห่วงเป็นไยขนาดนั้น จะให้ฉันคิดไปเป็นอื่นได้ยังไง

คุณป๋าไม่อนุญาตให้ใครขึ้นไปบนชั้นสองอยู่แล้ว ขนาดพี่กล้าที่เป็นลูกน้องคนสนิทยังเคยขึ้นไปไม่กี่ครั้ง แล้วยัยนั่นที่เพิ่งเข้ามาทำงาน ทำไมมันถึงรู้ว่าห้องคุณป๋าโทนสีแบบไหน

นานหลายนาที ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องครัว ฉันขึ้นไปเก็บของบนห้อง พวกเสื้อผ้าและของใช้ตัวเอง

คุณป๋าเลือกแล้ว ฉันเองก็ไม่จำเป็นต้องเสนอหน้าอยู่

นับจากนี้ฉันกับคุณป๋าเกี่ยวข้องกันแค่ในฐานะลูกเลี้ยงกับพ่อเลี้ยงเท่านั้น

ถึงใจฉันมันจะอ่อนแอ แต่ในระหว่างเก็บของอยู่ฉันพยายามบอกตัวเองตลอดเวลาให้เข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ ออกไปจากบ้านเฮงซวยหลังนี้เมื่อไหร่ค่อยร้อง

หลังจากที่เก็บของทุกอย่างหมด ฉันยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาจากบันไดด้วยความทุลักทุเล น้ำตาเจ้ากรรมมันก็จะไหลออกมาแทบจะตลอดเวลา

มาถึงหน้าบ้านลูกน้องของคุณป๋าก็ดักหน้าประตูเอาไว้ไม่ให้ฉันออกไปจากบ้าน

“ถอยไป!!”

“นายสั่งห้ามไม่ให้คุณหนูไปไหนครับ”