เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 66

พอได้ยินว่าคุณป๋าสั่งห้ามไม่ให้ไปไหน หัวใจดวงน้อยมันก็เจ็บปวดอีกครั้ง

“ฉันจะไป!!” ฉันยืนกรานเสียงหนักแน่น

“ผมว่าคุณหนูกลับเข้าไปในบ้านดีกว่าครับ”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วก้าวขาเดินลงบันได แน่นอนว่าลูกน้องของคุณป๋ากรูกันวิ่งเข้ามาขว้างทางฉันนับยี่สิบคน ทำให้ฉันหมดหนทาง แล้วตัดสินใจหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ฉันเดินกลับเข้ามาด้านในบ้านด้วยสมองที่เอาแต่คิดฟุ้งซ่านและหัวใจที่มันกำลังเจ็บปวดอยู่ ฉันไม่อยากจะอยู่ แต่ฉันไปไหนไม่ได้

ระหว่างฉันกับคุณป๋ายังมีอะไรต้องคุยกันอีกหรือไง คุยอะไรในเมื่อชัดเจนในการกระทำมากขนาดนั้นแล้ว ผลักฉันออกขนาดนั้นเพื่อจะช่วยอีผู้หญิงคนนั้น

เรื่องที่ยัยแม่บ้านพูด ฉันเริ่มจะมั่นใจแล้วแหละว่าคุณป๋ากับมันแอบมีความสัมพันธ์กันจริงๆ

“อึก~” ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องรับแขก ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาเบาๆ

ภาพที่คุณป๋าผลักฉันล้มกระแทกพื้น ภาพที่คุณป๋าเดินประคองยัยนั่นออกไปจากห้อง มันตอกย้ำชัดเจนแล้วจริงๆ

“คุณหนูครับ…”

“…พี่กล้า อึก”

เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าพี่กล้ายืนอยู่ตรงหน้า ฉันจึงลุกขึ้นแล้วโผล่เข้ากอดพี่กล้าทันที จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาจนสุดเสียง

“คะ…คุณหนู ทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ” พี่กล้าพยายามผลักตัวฉันออก “เดี๋ยวนายมาเห็นเข้า…”

“อึก เมเบลผิดอะไรหรอคะ ทำไมคุณป๋าถึงต้องมีคนอื่น” ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของพี่กล้า เอาแต่ตัดเพ้อคุณป๋าแล้วร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง

“คุณหนูใจเย็นๆ ก่อนนะครับ”

“อึก~”

พรึบ!! จู่ๆ ร่างของฉันกับพี่กล้าก็ถูกแยกออกจากกัน โดยร่างของฉันถูกกระชากอย่างแรง ส่วนพี่กล้าก็ถูกผลักให้ล้มลง

ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นที่มองด้วยดวงตาที่พร่ามัว เมื่อเห็นว่าเป็นคุณป๋าฉันจึงผลักตัวเองให้ออกห่างทันที

“กอดมันทำไม !!” คุณป๋าตะเบ็งเสียงถามดังลั่น เหมือนไม่ได้เห็นเลยว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ และคนที่ทำให้ฉันร้องไห้ก็คือตัวคุณป๋าเองนั่นแหละ

“มึงรีบออกไปให้พ้นหน้ากูซะ!!” คุณไล่ให้พี่กล้าออกไป

ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแบบลวกๆ “กลับมาได้แล้วหรอคะ มันตายหรือยังล่ะ!!”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “แอดมิดนอนที่โรงพยาบาล”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบเก็บเสื้อผ้าไปนอนเฝ้ามันที่โรงพยาบาลสิคะ”

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น”

“เป็นผัวมันไม่ใช่หรือไง!!”

“เอาอะไรมาพูดห๊ะ!!” คุณป๋าขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์

“เอาสิ่งที่เห็นมาพูดไงคะ เป็นห่วงมันขนาดนั้นจะให้คิดว่าเป็นอื่นได้ยังไง”

หมับ!! จบคำพูดของฉันคุณป๋าก็พุ่งตัวเข้ามาแล้วกระชากแขนของฉันอย่างแรง

“เธอมันเอาแต่ใช้อารมณ์เมเบล”

“…ค่ะ” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ พยายามไม่ปล่อยให้มันไหลออกมาอีกครั้ง

“ฉันไม่เคยทำอะไรต่ำๆ แบบที่เธอคิด!!”

ตอนนี้ฉันเหมือนคนบ้าไปแล้วทั้งร้องไห้ทั้งดิ้น ทั้งผลักคุณป๋า แต่พยายามเท่าไหร่คุณป๋าก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนของฉัน

“ฉันไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ กับเพลง” คุณป๋าเงียบก่อนจะก้มหน้าลง “คืนนั้นฉันพลาดเอง ฉันไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ แต่มันไม่ได้มีอะไรเกินเลย เพลงเธอใช้แค่ปาก….”

“ถ้าฉันพูดเธอก็จะเป็นแบบนี้ไง…” คุณป๋าถอนหายใจออกมาหนักๆ

“ไหนบอกว่าไม่คิดจะทำอะไรต่ำๆ ไงคะ กลืนน้ำลายตัวเองหรือไง”

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

ฉันตบหน้าคุณป๋าสองครั้ง น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าวทำให้ดวงตาพล่ามัวไปหมด หลังจากคำสารภาพ หัวใจของฉันมันก็สลายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“อึก ทะ ทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง ทำได้ยังไง อึก ฮือ~” ฉันค่อยๆ ทรุดตัวลง เพราะตอนนี้มันยืนอยู่ไม่ไหวจริงๆ คุณป๋าก็ค่อยๆ นั่งลงกับพื้นตามด้วย

นี่คือสิ่งที่ฉันกลัวมาตลอด แล้วในที่สุดมันก็เกิดขึ้นจริงๆ

“ฉันรักเธอ วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันพลาด เธอจะต่อว่าฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าไปจากฉัน…”

ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นไม่ได้สนใจในคำพูดของคุณป๋า ในหัวมันว่างเปล่า แน่หัวใจกลับเจ็บปวด เจ็บปวดมาก มากจริงๆ

คุณป๋าเงียบไม่ได้พูดอะไร นั่งมองฉันร้องไห้อยู่แบบนั้น

ผ่านไปสักพักเมื่อฉันร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว ฉันจึงตั้งสติแล้วปาดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวกๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองคุณป๋า

“ที่บอกให้หนูเป็นใหญ่ เพราะต้องการจะให้มันเป็นน้อยใช่มั้ยคะ”

“…..” ความเงียบที่ได้กลับมา ทำให้ฉันรู้แล้วว่าคุณป๋าต้องการจะตอบว่าอะไร

“หนูไม่ต้องการเป็นใหญ่ และหนูก็ไม่ต้องการสถานะบ้าๆ นั่นที่คุณป๋าเลือกให้” ฉันค่อยๆ แกะมือใหญ่ของคุณป๋าออก แล้วลุกขึ้นยืน “เชิญสมสู่กันให้สบายใจเถอะค่ะ ต่อไปนี้ไม่มีหนูอีกแล้ว”