เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 40

คำถามนั้นเล่นเอาคนฟังอย่างฉันจุกอกจนไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง ไหนจะแววตาที่ไม่ปิดบังความรู้สึกของคนตัวสูงตรงหน้าอีก

ผิดหวัง เสียใจ ที่ฉันทำกับเขาวกไปวนมา

อยากเจอ แต่แค่เจอได้ไหมถ้าพูดคุยกันแล้วฉันยิ่งกลายเป็นผู้ร้ายในเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บซ้ำ ๆ

“มิลา” เพราะฉันไม่ยอมตอบอะไรอีกฝ่ายจึงเรียกเสียงเข้ม

“ขัดไม่ได้ค่ะ”

“อืม” คำตอบในลำคอสั้น ๆ แต่ทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันเหมือนถูกมีดนับร้อยเล่มกรีดลงช้า ๆ

“อย่ามาที่แบบนี้คนเดียวอีก มันอันตราย”

“คงเพราะอยากเจอเฮียมั้งคะก็เลยเลือกมาที่นี่”

“คำพูดของหนูกำลังฉุดรั้งเฮียเอาไว้” คนตัวสูงถอนหายใจเบา ๆ เขาคงเหนื่อยกับเรื่องของเรามาก

“มิลาขอโทษ”

“กลับไปก่อนที่มาลิคมันจะรู้”

“ได้ข่าวว่าคุณพ่อหาคู่ให้เหรอคะ” ฉันเม้มปากแน่นรู้สึกว่าตัวเองเอ่ยคำที่ไม่ควรถามออกไป

ถามอะไรออกไป เฮ้อ!! มิลา ถามคำนี้ทำไมกัน

“รู้ได้ยังไง”

“มาลิคบอกค่ะ”

“อืม แต่เฮียไม่ได้สนใจ…” พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบพูดแนะนำโดยไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง “ลองเปิดใจดูสิคะ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะทำให้เฮียมีความสุขก็ได้”

“หนูคิดแบบนั้นเหรอ?”

“…”

“มิลา… หนูอยากให้เฮียเริ่มต้นใหม่มากใช่ไหม”

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นคำถามคล้ายกำลังใส่อารมณ์ของคนตรงหน้าทำให้ไม่กล้าตอบกลับ

“ตอบมาสิคนดีว่าหนูต้องการแบบนั้น”

“ใช่ค่ะ… มิลาต้องการแบบนั้น”

“…”

“เริ่มต้นใหม่อย่างที่เราพูดเอาไว้ เก็บความรู้สึกของเราสองคนเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ แล้วอยู่กับสิ่งที่เป็นไปได้ในปัจจุบันดีกว่านะคะ”

คาแลนถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี ฉันรู้ว่าคำพูดนั้นมันฟังดูใจร้าย ในเมื่อเรารักกันไม่ได้ก็ไม่อยากให้มาจมปักอีกแล้ว

“เฮีย…”

“ได้สิ เฮียจะลองดูขอบคุณที่หนูแนะนำ”

มือที่กำแน่นจนเปียกชุ่มเหงื่อค่อย ๆ คลายออกมาก่อนจะเอื้อมมาจับท่อนแขนแกร่ง

“มิลาจะมองดูเฮียมีความสุขอยู่ไกล ๆ นะคะ”

“มันคงจะดีกว่านี้ถ้าหนูกลับมาเป็นความสุขของเฮีย”

“อย่าพูดให้เราต่างเจ็บปวดกันอีกครั้งเลยค่ะ” ฉันปล่อยมือออกแล้วก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่าง “ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ตอนนี้ดึกแล้วมิลาคงต้องขอตัวกลับก่อน”

“กลับยังไง”

“เรียกรถค่ะ”

“เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่…”

“ตามมา”

ไม่มีจังหวะให้ปฏิเสธ พูดจบคาแลนก็ไม่รอฟังคำตอบเขาเดินนำไปแล้ว จำใจต้องเดินตามออกมาทางด้านหลังคลับ มีรถของเขาจอดอยู่

ระหว่างทางไร้เสียงบทสนทนาของเราทั้งคู่ ฉันทอดสายตามองตรงหน้าอย่างเหม่อลอย จะว่ายังไงดี เพราะตอนนี้มันอึดอัดมาก ๆ คนที่นั่งเบาะคนขับก็คงคิดไม่ต่างกัน

ในที่สุดรถหรูของคาแลนก็มาจอดในลานจดรถใต้ดินของคอนโด จนถึงตอนนี้ผ่านไปห้านาทีแล้วฉันก็ยังคงนั่งอยู่แบบนั้นไม่ยอมลง

“มะ... มิลามีแมวด้วยนะคะชื่อความหวัง เฮียอยากเล่นกับน้องไหม”

อ่า!! ให้ตาย มิลาเธอพูดอะไรออกไป ก่อนหน้านี้ยังพูดจาอวดดีให้อีกฝ่ายตัดใจแต่กลับชวนขึ้นห้อง คงบ้าไปแล้วแน่ ๆ

“มันคงไม่เหมาะเท่าไรถ้าเฮียจะขึ้นห้องหนู มาลิคมันจะไม่พอใจเอานะ”

“อื้อ ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งมิลานะคะ”

“ครับ”

เมื่อลงจากรถแล้วคาแลนก็ขับออกไปเลย เขาแค่มาส่งจริง ๆ

ฉันยืนมองจนไฟท้ายรถลับสายตาจากนั้นก็ขึ้นมาบนห้อง ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหม่อมองเพดานห้องอยู่อย่างนั้นไม่รู้นานเท่าไร คิดว่าออกไปดื่มให้หายฟุ้งซ่านแต่กลับมาดันฟุ้งซ่านกว่าเดิม

Talk - คาแลน

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

“มึงกับคุณหนูลี่ตระกูลเว่ยหลินนี่ยังไง ทำไมมีข่าวออกมาว่ากำลังซุ่มเดตกัน” มาถึงที่บ้านคัลเลนก็ยิงคำถามใส่ทันที

“คีย์นอนหรือยัง กูอยากมาเล่นกับหลาน”

“ตอบคำถามของกูก่อนคาแลน”

“ก็ตามข่าว”

“เพราะพ่อ? มึงไม่ใช่คนที่จะมาฟังคำสั่งของเขาว่าต้องทำอะไร แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น”

อย่างที่คัลเลนมันบอก เราสองคนพี่น้องไม่ค่อยจะลงรอยกับพ่อเท่าไรนัก ส่วนหนึ่งเพราะไม่ค่อยได้เจอและเขาชอบบังคับให้ทำตามที่ตัวเองต้องการ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน