เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 8

“ยกให้เป็นหน้าที่ของพี่ของผมแล้ว เวลาเขาจัดการเรื่องอะไรก็ไว้วางใจได้เลยครับ”

“เขาจัดการเรื่องอะไรฉันก็ค่อนข้างวางใจได้จริงๆนั่นแหละ”

เดย์พูดบ่นขึ้นด้วยความไม่พอใจ“คุณเหนือคุณก็พูดซะ ผมกับพี่ของผมก็ต่างคนต่างเก่งไม่เหมือนกัน คุณอยู่ที่องค์กรนานขนาดนั้น ไม่ได้เจอผู้หญิงมาหนึ่งปีเต็ม วันหยุดพักผ่อนที่หายากแบบนี้ ชอบอะไรก็พูดให้ผมฟังสักหน่อย รับรองว่าจะทำให้คุณพอใจอย่างแน่นอน”

“ไปให้พ้น”

“คุณเหนือ คุณเองก็อายุมากแล้ว ข้างกายไม่มีผู้หญิงเลยสักคน คุณคงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับผู้ชายในองค์กรมานานจนเริ่มมีความสนใจผู้ชายกันเองแล้วใช่ไหมครับ?”

ทิศเหนือจ้องเขม็งด้วยสายตาดุดัน เดย์ทำได้แค่เงียบปากไปด้วยความคับข้องใจ

“ไปเตรียมรถเข็นมาให้กับฉันหนึ่งคัน”

เดย์ไม่เข้าใจ ก้มลงมองสำรวจขาของทิศเหนือสักพัก“ให้ใครใช้เหรอครับ?”

“นายรู้ไหมว่าจุดที่แตกต่างกันมากๆของนายกับพี่ของนายคืออะไร?”

“หืม?”

“พี่ของนายเป็นคนที่ไม่ปากมาก”

เดย์เข้าใจขึ้นมาทันที“ผมจะไปจัดเตรียมให้เดี๋ยวนี้แหละครับ!”

ในช่วงค่ำคืนที่เงียบสงัด บนนถนนแทบจะไม่มีคนสัญจรไปมา รถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับแล่นเข้ามาในประตูใหญ่ของคอนโด จอดลงด้านหน้าของคอนโดหลังหนึ่ง

ในเวลานี้เป็นช่วงเวลาตีสาม เป็นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่หลับลึกที่สุด พันดาวเองก็ไม่เว้น

เธอนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ในห้องนอน หัวเตียงส่องสว่างด้วยแสงไฟอบอุ่นจากโคมไฟกลางคืน หน้าต่างภายในห้องนอนเปิดขึ้นมาครึ่งหนึ่ง ลมช่วงเวลากลางคืนพัดเข้ามา ผ้าม่านโบกกระเพื่อมเล็กน้อย

เนื่องจากอาศัยอยู่ชั้นสูง ความปลอดภัยจึงดีมาโดยตลอด แม้แต่เรื่องลักขโมยก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ดังนั้นพันดาวจึงหลับลึกอย่างมาก

เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกห้องก็ไม่อาจปลุกให้พันดาวตื่นได้ แม้แต่โคมไฟกลางคืนบนหัวเตียงที่จู่ๆก็ดับลง เธอเองก็ยังไม่รู้สึกตัว ยังคงนอนหลับปุ๋ย

ภายในห้องมีเงาสีดำหนึ่งเงา เลื่อนรถเข็นจากห้องรับแขกมาอยู่ตรงหน้าประตูห้องของเธอ ยื่นมือออกไปเปิดประตูห้องนอนของเธอ

ห้องดำมืดไปทั่วทุกแห่ง แสงจันทร์เล็ดลอดผ่านเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ก็เพียงพอที่จะแยกแยะเค้าโครงของสิ่งของต่างๆได้บ้าง

เป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง แหบแห้งเล็กน้อย

พันดาวห่อผ้าห่มเอาไว้แน่นหดตัวอยู่ตรงหัวเตียง น้ำเสียงสั่นเทา“คุณคือใคร?”

ผู้ชายคนนั้นเลื่อนรถเข็น ตรงเข้ามาใกล้เธอ เปลี่ยนมุม อาศัยแสงข้างนอกห้อง สามารถมองเห็นรูปร่างลักษณะของเขาได้อย่างคลุมเครือ พูดให้ถูกคือ รูปร่างลักษณะของหน้ากากของเขามากกว่า

หน้ากากที่มีลักษณะเป็นโครงกระดูก ที่ตัวสวมใส่เสื้อคลุมสีดำ ครึ่งหน้าถูกหมวกใบใหญ่บดบังเอาไว้

ท่าทางที่น่าสะพรึงกลัวทำให้พันดาวตกใจจนไม่กล้าหายใจแรง ขาเริ่มอ่อน ไม่กล้าแม้แต่จะหนี สายตาชำเลืองมองโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จแบตอยู่ตรงหัวเตียง ในหัวของเธอมีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือแจ้งตำรวจ

“ขอโทษนะ……ทำให้คุณตกใจเข้าแล้ว” เสียงของผู้ชายดังขึ้นมาอีกครั้ง ในขณะที่พูด ก็เว้นระยะห่างเอาไว้ ดูเหมือนจะไม่อยากให้พันดาวรู้สึกหวาดกลัวขนาดนั้น

ส่วนพันดาวพอเห็นว่าเขาเว้นระยะห่างแล้ว มือของเธอก็ค่อยๆยื่นออกไปที่โทรศัพท์อย่างเงียบๆ

ในเวลานี้ความหวาดกลัวภายในใจของเธอไม่สามารถพูดปลอบได้ด้วยวาจาคำพูด มีผู้ชายที่แปลกประหลาดขนาดนี้ปรากฏตัวขึ้นมาอยู่ข้างเตียงของตัวเองกลางดึกกลางดื่น สูญเสียทรัพย์สินมันเรื่องเล็กน้อย แต่ชีวิตตกอยู่ในอันตรายมันเรื่องใหญ่ เธอไม่อยากตายไปอย่างคลุมเครือไม่ชัดเจนแบบนี้

ตอนที่มือของเธอแตะโดนโทรศัพท์ กำลังที่จะโทรไปหาตำรวจด้วยวิธีการโทรฉุกเฉินที่ตั้งค่าเอาไว้ก่อนหน้านี้นั้น เสียงที่แหบแห้งของผู้ชายคนนั้นกลับดังขึ้นมาอีกครั้ง “ผมคือภาคิน”