เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 106

“คุณเซียวถึงแล้วหรือยัง ? ” เหอกวงจี๋รีบถาม

เคาน์เตอร์ต้อนรับตะลึงเล็กน้อย

ความถี่ที่เถ้าแก่มาสาขาไม่มากนัก ทุกครั้งที่มาล้วนเป็นท่าทีที่สุขุมเยือกเย็น ยืนอยู่เหนือทุกคน คราวนี้มองแล้วกลับดูจนตรอกอยู่หน่อย เหงื่อไหลพรากที่หน้าผากเป็นชั้น ๆ

เหมือนมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

เธอส่ายหน้า: “ยังค่ะ”

เหอกวงจี๋ถึงจะถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง

โชคดีที่คุณเซียวยังมาไม่ถึง งั้นตัวเองก็ไม่ถือว่าสาย หากว่าพบหน้ากันครั้งแรกก็ให้คุณเซียวรอเขานั้น งั้นก็เป็นการเสียมารยาทเกินไปแล้ว

คนธรรมดาอยากจะเข้าการบู๊ ไม่มีพรสวรรค์ที่ดีมากพอ ไม่มีการชี้แนะของคนเก่งในการบู๊ ไม่มีแม้กระทั่งสำนัก

และการเข้าการบู๊นั้นย่อมมีข้อดีมากมาย

เพียงแค่การบำรุงร่างกายให้อายุยืนนี้นั้นก็ดึงดูดคนได้เพียงพอ อายุเฉลี่ยของนักบู๊มากกว่าคนทั่วไปถึงยี่สิบปี ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงปรมาจารย์บู๊พวกนั้น การที่อายุขัยสูงกว่าคนปกติถึงห้าสิบปี หนึ่งร้อยปีก็เป็นเรื่องปกติ

นับตั้งแต่มวลมนุษย์ถือกำเนิดขึ้น ก็ค้นหาวิชาที่ทำให้อายุยืนไม่แก่ชราไม่หยุดหย่อน

ไม่มีจักรพรรดิแต่ละสมัยในอดีตคนไหนเลยที่จะไม่คิดเรื่องการสิ้นพระชนม์ จึงสิ้นเปลืองทรัพยากรและกำลังคนจำนวนมากเพื่อไปค้นหา คนทั่วไปก็ย่อมไม่เป็นข้อยกเว้นเช่นกัน

ขอเพียงมีชีวิตได้เพิ่มขึ้นยี่สิบปี คิดว่าคนส่วนใหญ่ล้วนยินดีที่จะยกทุกอย่างให้

จะทำอย่างไรได้ พร้อมกับการพัฒนาอาวุธสมัยใหม่นั้น การบู๊ได้ผ่านช่วงเวลาหนึ่งที่เสื่อมถอย ภายหลังค่อย ๆ ถูกคนจำนวนน้อยมาก ๆ จำนวนหนึ่งควบคุมเอาไว้ และปฏิเสธที่จะปรึกษาหารือกับคนส่วนใหญ่

สมาคมบู๊โบราณก็เป็นตัวอย่างในจำนวนนั้น

มีเงินก็ไม่แน่ว่าจะเข้าร่วมได้ ถ้าไม่มีพรสวรรค์สูงปรี๊ด ก็ถวายสมบัติล้ำค่าหายากให้

หลายคนไม่ขาดเงินหรอก แต่สมบัติล้ำค่าหายากนั้นหาได้ยาก แม้จะมีเงินก็ไม่แน่ว่าจะซื้อมาได้

เหอกวงจี๋อยู่ในการแข่งขันแท่นบู๊เงามืด เคยเห็นภาพที่นักบู๊ขั้นแปดผู้น่าเกรงขามของสมาคมบู๊โบราณถึงกับไร้ความสามารถในการตอบโต้เมื่ออยู่ที่หน้าเซียวชุ่นกับตาตัวเอง

ความรู้สึกที่ตกใจของเขานั้นไม่สามารถใช้คำพูดพรรณนาได้เลย

เขาคาดเดาว่ากำลังของเซียวชุ่นอย่างน้อยคงพอ ๆ กับผู้อาวุโสในสมาคมบู๊โบราณ

หากว่าเซียวชุ่นสามารถเผยวิธีการฝึกฝนได้บ้าง จะทำให้เขาได้รับประโยชน์ไปไม่น้อยอย่างแน่นอน นักบู๊จำนวนมากต่างต้องการการช่วยเหลือจากยาอายุวัฒนะ ต่อให้ให้รางวัลเขาเป็นยาอายุวัฒนะสักหนึ่งหรือสองเม็ดก็ดีมากแล้ว

เหอกวงจี๋พยักหน้า เดินไปที่ห้องรับแขกของบริษัทโดยเฉพาะ ควานหาโทรศัพท์แล้วกดโทรหาเซียวชุ่น

เอ่ยถามด้วยความเคารพ : “คุณเซียว คุณจะมาถึงเมื่อไรหรือ ? ผมรอคุณอยู่ที่บริษัทอยู่ครับ”

“อ้อ จะไปเดี๋ยวนี้แล้ว”

เซียวชุ่นไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เขาที่ไปแล้วถูกปฏิเสธจนรู้สึกทนไม่ได้ เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยอีก

ความเป็นจริงแล้ว ขอเพียงไม่พัวพันเหยาเสิน ส่วนใหญ่แล้วเขาจะไม่ใส่ใจนัก ไม่เต็มใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยให้มากเกินไป

“โอเคครับ”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ เหอกวงจี๋ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำก่อน จัดใส่เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบหน่อยจึงพาผู้ช่วยออกไปต้อนรับ

ทางฝั่งเซียวชุ่นเดินออกจากร้านกาแฟ ก็เดินเข้าไปในการค้าระหว่างประเทศอีกครั้ง ขึ้นลิฟต์ไปบนชั้นหก

ประตูลิฟต์เปิดก็เห็นทั้งสามคนยืนคอยอยู่ที่ปากประตูลิฟต์ หนึ่งในนั้นเป็นผู้จัดการที่เจอเมื่อตอนมาครั้งก่อนคนนั้น

“คุณเซียว เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบคุณอีกครั้งครับ”

เหอกวงจี๋เคยเจอเซียวชุ่นตอนที่อยู่แท่นบู๊เงามืด มองปราดเดียวก็จำเขาได้ จึงรีบเดินไปข้างหน้ายื่นมือขวาพร้อมกับเอ่ย

เฉียนข่ายที่อยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าตื่นตะลึง เขานึกไม่ถึงเลยว่าคนหนุ่มที่หน้าตาอัปลักษณ์คนนี้ถึงกับเป็นแขกผู้มีเกียรติที่เหอกวงจี๋เชิญมา สีหน้าพลันซับซ้อนมากทันที

เซียวชุ่นแสยะยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ หลังจากจับมือกับเหอกวงจี๋ก็เดินตามเขาไปยังบริษัททางนั้น

เฉียนข่ายแอบดีใจอยู่ในใจ

คุณเซียวผู้นี้เหมือนไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เป็นคนที่ใจกว้างคนหนึ่งนะเนี่ย มิน่าเถ้าแก่จึงให้ความสำคัญกับเขาขนาดนี้

เซียวชุ่นพยักหน้าเอ่ย : “ได้ครับ งั้นเรื่องพวกนี้ก็รบกวนประธานเหอแล้ว”

“คุณเกรงใจแล้วครับ”

ในขณะเดียวกัน

โรงแรมเอ็กซ์เพรสแห่งหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับปากประตูการค้าระหว่างประเทศพอดี มีสาววัยเอ๊าะที่สวมเสื้อกันลมสีกากีคนหนึ่งเดินเข้ามา

เธอมีรูปร่างผอมเพรียว ผมสวยดำสนิท หน้าตาเรียวเล็ก สวมแว่นกันแดดดำอันโต ปากแดงระเรื่อบางเฉียบ เผยความเฉลียวฉลาดและปราดเปรียวไว้อยู่ด้วย

ในมือของเธอถือกระเป๋าหนังใบยาวเอาไว้ ทั่วทั้งร่างกายแผ่ความรู้สึกที่เย็นยะเยือก

เมื่อเดินเข้าไปในโรงแรม อุณหภูมิในล็อบบี้เหมือนจะลดลงหลายองศาในทันที พนักงานที่อยู่เคาน์เตอร์ต้อนรับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองสองที

หลังจากจัดการขั้นตอนเข้าพักอย่างรวดเร็วเรียบร้อยแล้ว เธอสาวเท้าไปในลิฟต์ตรงดิ่งไปบนห้องพักชั้นห้าเลย

ห้องพัก 508

หลังจากสาววัยเอ๊าะเข้าห้องพักก็ล็อกประตู สายตากวาดมองทั่วทั้งห้องอย่างรวดเร็ว

ห้องไม่ใหญ่นัก แค่สิบกว่าตารางเมตร มองไปปราดเดียวก็เห็นได้ชัดเจน เฟอร์นิเจอร์กับเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เรียบง่าย โดยรวมถือว่าสะอาดเรียบร้อย

เธอเดินไปที่หน้าต่างที่ตรงข้ามกับประตูห้องพอดี พลันเปิดหน้าต่างสังเกตสภาพแวดล้อมรอบ ๆ เล็กน้อย ถือโอกาสเอากระเป๋าหนังที่อยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ด้านล่างของหน้าต่าง

ถอดเสื้อกันลมออก ด้านในเป็นเสื้อหนังสีดำรัดรูปที่บาง ๆ ตัวหนึ่ง เผยให้เห็นรูปร่างที่งดงามทั้งหมด

เธอเปิดกระเป๋าหนังใบยาวที่สะอาดเรียบร้อย

ปรากฏปืนไรเฟิล ที่โชยกลิ่นคาวเลือดหนึ่งกระบอกอยู่เบื้องหน้า

มือสวยเรียวยาวที่ขาวสะอาดดุจหยกคู่หนึ่ง ใช้นิ้วคีบลูกกระสุนที่แกะสลักลายดอกไม้ประหลาดไว้หนึ่งเม็ดขึ้นมา เพ่งมองอย่างละเอียดสักพักหนึ่ง

มุมปากกระตุกรอยยิ้มที่พอใจ แล้วหายไปในริมฝีปากแดงระเรื่ออันแสนเรียวบางอย่างรวดเร็วในทันที