เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 122

ยู่ซูจื่อถามด้วยสายตาหมองหม่น：“แกเป็นใครกันแน่？！”

“มากับผม ผมจะบอกคุณ”

เซียวชุ่นหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ หันกลับใช้แรงที่เท้าลอยขึ้นมา เหยียบย่ำอยู่บนกลางอากาศ พริบตาเดียวก็ยืนนิ่งอยู่บนยอดไม้ที่อยู่ห่างออกไปสิบกว่าเมตร

วิธีที่ดี！

ยู่ซูจื่อแอบพูด ตอนนี้ฝีมือไม่อยู่ภายใต้ปรมาจารย์ ชัดเจนว่าวันนี้พบคู่ต่อสู้

เขาส่งเสียงฮึดฮัด ลอยขึ้นไป ตามหลังไปติดๆ

ทั้งสองกระโดดไปมาอยู่บนยอดไม้ของมารีน่า พาร์ค ไปยังสถานที่ห่างไกล

เวลานี้ใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว บวกกับอากาศเย็น คนน้อยอยู่แล้ว สภาพแวดล้อมรอบๆ ก็เงียบ

มือสองข้างของเซียวชุ่นล้วงไปในกระเป๋ากางเกง ใบหน้าดูสดชื่น ส่วนยู่ซูจื่อเห็นได้ชัดว่าใช้แรงมากไป ลมหายใจไม่สม่ำเสมอเล็กน้อย เหยียบย่ำกลางอากาศต้องอาศัยการทำงานของชี่แท้ในร่างกาย และก็หมดไปเร็วมาก

“ต้องรอคุณฟื้นตัวหน่อยไหม？”เซียวชุ่นหัวเราะเบาๆ

“รับมือกับเด็กจองหองอย่างแก ไม่ต้องใช้กำลังมากหรอก！”ยู่ซูจื่อพูดอย่างปากแข็ง

เขารู้สึกอย่างชัดเจนแล้วว่ากำลังของอีกฝ่ายน่าจะอยู่ห่างไกลตัวเอง

แค่เขาไม่เชื่อว่าวัยรุ่นที่อายุยี่สิบคนนีจะทะลวงผ่านช่วงปฐมภูมิได้ ถึงแม้เขายู่ซูจื่อจะเรียกได้ว่าทะลวงผ่านช่วงปฐมภูมิแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเป็นเวลาสิบปีแล้วที่ติดอยู่ที่จุดสูงสุดของปฐมภูมิและไม่อาจทะลวงได้อีก ถ้าความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายอยู่เหนือตัวเอง……

นี่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน！

“มาสิ ให้ผมดูหน่อยว่าคุณมีความสามารถอะไรถึงได้กล้าครอบครองภูเขา เรียกตัวเองว่าปรมาจารย์！”เซียวชุ่นพูดอย่างดูถูก

“บ่าเอ๊ย！”

ยู่ซูจื่อขับเคลื่อนความมุ่งมั่น กางฝ่ามือสองข้างออก ดันไปข้างหน้าทันที

มีเสียงดังโครม！

กระเบื้องซีเมนต์สิบกว่าชิ้นที่พื้น ยกขึ้นมาจากพื้น ลอยขึ้นไปในอากาศ เขาออกแรง กระเบื้องซีเมนต์สิบกว่าชิ้นที่ห่อหุ้มด้วยพลังมากมายโจมตีไปที่เซียวชุ่น

เซียวชุ่นกอดอก ลอยขึ้นไปในอากาศ โบกมือ ใบมีดที่มาจากชี่ตัดผ่านอากาศ ส่งเสียงแสบหูกลางอากาศ เหมือนมีตา

ปังปังปัง！

กระเบื้องซีเมนต์ที่เป็นพื้นหนากลายเป็นผงในพริบตา ลอยไปในอากาศ

บนตัวยู่ซูจื่อมีเหงื่อไหล มองไปที่เซียวชุ่นอย่างหวาดกลัว เขาทำตัวสบายเกินไป สบายถึงขั้นไม่อยากสู้กัน เพียงโบกมืออย่างสบายๆ ก็แทบจะเอาฝ่ามือมังกรเขียวที่เขาใช้แรงเกือบจะทั้งหมดอยู่ได้ การฝึกฝนของเขาไม่อาจคาดเดาได้เลย！

“คุณเป็นใครมาจากไหนกันแน่？ช่วยบอกชื่อได้หรือไม่？”

“ถ้าแค่ความสามารถอันน้อยนิดแบบนี้ของคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้หรอก ใช้กำลังทั้งหมดของคุณเพื่อป้องกันการโจมตีของผม หากทนได้ก็จะบอกคุณเอง！”

เซียวชุ่นอ้าแขนออก พริบตาเดียว ลมพัดแรงรอบด้าน ใบไม้สีเหลืองปลิวเต็มท้องฟ้า ต้นไม้รอบๆ สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ฟิ้ว！ฟิ้ว！

ใบไม้สีเขียวร่วงหล่นจากต้นไม้ ผสมกับใบไม้สีเหลืองไปตามสายลม แล้วควบแน่นเป็นมังกรยักษ์อย่างรวดเร็ว คำรามและโฉบอยู่ที่เท้าของเซียวชุ่น จากนั้นก็เกาะตัวเป็นมังกรยักษ์ตัวหนึ่งอย่างรวดเร็ว คำรามพร้อมโผบินอยู่ใต้เท้าเซียวชุ่น

ยู่ซูจื่อมองจนเซ่อ กลืนน้ำลายเงียบๆ

ใบไม้พวกนี้โดนเซียวชุ่นใช้ชี่แท้ทำให้ควบแน่น คู่ต่อสู้แข็งแกร่งไป นี่ไม่ใช่พลังที่นักพรตแห่งช่วงปฐมภูมิคนหนึ่งจะควบคุมได้ หรือว่าวัยรุ่นคนนี้จะไปถึงแดนพรแสวงแล้ว？

เป็นไปไม่ได้ แม้แต่ผู้อาวุโสของสมาคมบู๊โบราณ และเจ้าสำนักก็มีเพียงไม่กี่คนที่มาถึงระดับนี้ได้

หนทางแห่งการฝึกฝนยากมาก ชายหนุ่มยี่สิบกว่าปีนี้ทำได้อย่างไร？！

“ไปซะ！”

เซียวชุ่นหัวเราะแล้วพูดอย่างสบายๆ น้ำเสียงดูเหมือนผู้มีศีลสูง

แววตาของยู่ซูจื่อเป็นประกาย เหมือนเข้าใจในทันที นักพรตเต๋าพูดถึงการทำจิตใจให้บริสุทธิ์ แต่เขากลับอยากหลบหนีความเป็นความตาย ทำลายการกลับชาติมาเกิด ไม่ใช่ควบคุมตัวเองหรือ？

“ขอบคุณที่ท่านชี้นำ”ยู่ซูจื่อคำนับอย่างซึ้งใจ

เซียวชุ่นยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ กำลังจะไป ยู่ซูจื่อก็รีบพูด：“ท่านรับข้าเป็นศิษย์ได้หรือไม่ ช่วยชี้นำข้า ข้ายอมยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีในหลายปีนี้！”

เซียวชุ่นคิดในใจ คุณแค่นักพรตเต๋าจะมีสมบัติแค่ไหนเชียว โบกมือพูดว่า：“ผมไม่รับลูกศิษย์ คุณไปเถอะ”

“ผมมีทรัพย์สินมากกว่าสามพันล้าน ใต้เขายังมีอสังหาริมทรัพย์เป็นสิบแห่งที่บริจาคให้กับท่านได้ แค่ท่านยอมให้คำแนะนำ แม้ว่าช่วยข้าทะลวงผ่านช่วงปฐมภูมิ ชีวิตนี้ก็ไม่เสียใจอีก”

เซียวชุ่นสำลัก ไอออกมาเล็กน้อย

แม่เอ๊ย ต่อไปอย่าพูดจาอย่างมั่นใจขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าทุกคนจะหลอกง่ายแบบยัยซ่งหลิงเอ๋อร์

แต่ตอนนี้พูดไปแล้ว ถ้าคืนคำจะดูไม่มีหลักการหรือไม่？

“เอ่อ……เรื่องรับศิษย์ขึ้นอยู่กับโอกาสและโชคชะตา ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน ไว้เจอกันอีก”เซียวชุ่นพูดอย่างสบายๆ

ถ้าอนาคตไม่มีเงิน ถึงผมต้องหาให้ทั่ววัดในมณฑลหนิงโจว ก็ต้องหาคุณมาเจอให้ได้！

ยู่ซูจื่อได้ยิน เรื่องนี้ยังมีหนทางหวนกลับ ข้างในใจดีใจมาก คุกเข่าคำนับไปมา：“ขอบคุณนะท่าน！”

เซียวชุ่นโบกมือ ใช้ค่ำคืนนั้น ออกไปจากสวนสาธารณะ

หนาวมากเลย ต้องรีบเรียกรถกลับ

ยู่ซูจื่อยืนงงอยู่ที่เดิม มองพื้นที่ยุ่งเหยิง อย่างกับฝันไป

โลกนี้มีปรมาจารย์ที่ไร้เทียมทานปรากฏมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวเขาเองไม่รู้อะไรเลย ดูเหมือนว่าตัวเองอยู่บนเขานานจะกลายเป็นกบในกะลาเสียแล้ว จะกลายเป็นกบในบ่อน้ำหลังจากอยู่บนภูเขามาเป็นเวลานาน เห็นเพียงตารางนิ้วของโลก