เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 127

“ฉันขี้เกียจมาไร้สาระกับแกแล้ว วันนี้แกต้องคุกเข่าขอโทษฉัน！”เจิ้งหย่งจางเปลี่ยนหน้าทันที กัดฟันพูด

เซียวชุ่นไม่สนใจเขา แต่หันกลับมองไปที่ซือคงซิงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น：“คุณเหมือนกับเขา มาเพื่อให้ผมขอโทษคุณใช่ไหม？”

ซือคงซิงจ้องเขาเขม็ง ใบหน้ายิ้มอย่างเยาะเย้ย ส่ายหน้าพูดว่า：“ไม่ วันนี้พวกเราตระกูลซือคงจะมาเอาชีวิตของแก！”

“คุณเนี่ยนะ？”เขาส่งเสียงฮึดฮัด พูดอย่างดูถูก

ซือคงอานหมิงหน้าบึ้ง จ้องเซียวชุ่นอยู่นานโดยไม่พูดอะไร

เวลานี้ความแค้นที่สะสมไว้อยู่นานก็ระเบิดออกมาเหมือนภูเขาไฟทันที

เขายืนขึ้นทันที พูดอย่างโมโห：“เซียวชุ่น！แกมันไอ้สัตว์เดรัจฉาน！แกฆ่าลูชายฉันแล้วลืมไวขนาดนี้เชียว？！วันนี้ฉันมาเพื่อแก้แค้นให้ลูกชายฉัน！”

ทุกคนในตระกูลเหยาได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

หมายความว่าไง？

เซียวชุ่นฆ่าลูกชายของซือคงอานหมิง？

ทั้งงานเงียบลงชั่วคราว

เหยาเสินก็รู้สึกกลัวตาม เอนตัวเข้าหาเซียวชุ่นโดยไม่รู้ตัว คิ้วสวยงามนั้นขมวดแน่น มองไปที่เซียวชุ่นอย่างตกใจ

มือใหญ่คู่นั้นของเซียวชุ่นจับไหล่เธอเบาๆ มองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม ในใจเธอจึงรู้สึกสงบขึ้นมาเล็กน้อยทันที

“ลูกชายคุณ？”เซียวชุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย มองสำรวจซือคงอานหมิง ดูแล้วคุ้นตา เหมือนเคยเห็นที่ไหน แป๊บเดียวก็จำได้ ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า：“คุณคือพ่อของซือคงเฉิน？”

“แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม？”ซือคงอานหมิงยอมรับไปโดยปริยาย

“ทักษะการเรียนรู้ของลูกชายคุณไม่ดี สู้แพ้แล้วยังให้คุณที่เป็นพ่อมาทวงคืนความยุติธรรมอีกหรือ？แต่ว่าฟังที่คุณสื่อถึงเมื่อกี๊ ซือคงเฉินตายแล้ว？”

เซียวชุ่นแอบสงสัย：“ตอนนั้นผมไม่ได้ทำถึงกับตาย ไม่น่าจะใช่นะ”

“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ดังนั้นวันนี้แกต้องตาย！”ซือคงอานหมิงตะโกนด้วยเสียงเคร่งขรึม

“ต่อไปตกลงกับเหยาเสินว่าจะคุยด้วยเหตุผลไม่ได้แล้ว มีเหตุผลเหนื่อยกว่าการต่อสู้อีก”เซียวชุ่นบ่นในใจ

เขาพูดส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้：“ผมไม่ได้ฆ่าลูกชายคุณ ถอยไปคุยกัน ถึงแม้ตอนนั้นซือคงเฉินจะตายบนลานประลองบู๊ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม คุณน่าจะรู้กฎที่นั่นดี จะเป็นหรือตายฟ้าลิขิตแล้ว”

“ฉันไม่สนหรอกว่ากฎจะเป็นอย่างไร แกฆ่าลูกชายฉันก็ควรชดใช้ให้ฉันด้วยชีวิต！”

ซือคงอานหมิงหายใจถี่ ตะโกนอย่างโมโห

เวลานี้คนตระกูลเหยาถือว่าฟังวิธีการออกแล้ว ตอนซือคงเฉินเจ็ดขวบถูกสมาคมบู๊โบราณพาไป กลายเป็นเป็นสมาชิกของสมาคมบู๊โบราณอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นเป็นเรื่องใหญ่ที่ก่อให้เกิดความรู้สึกทั่วทั้งเมืองเจียงไห่ ถึงแม้สิบกว่าปีมานี้ซือคงเฉินจะไม่ค่อยได้กลับเจียงไห่ แต่ชื่อของเขากลับเป็นที่รู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง

“เซียวชุ่นฆ่าซือคงเฉินจริงๆ หรือ？”

“แม่เอ๊ย ไอ้ขยะจะทำพวกเราตระกูลเหยาพินาศแล้ว ไปมีเรื่องกับตระกูลซือคงไม่พอ ยังมีเรื่องกับสมาคมบู๊โบราณอีก……”

เหยาเสินหันไปมองเซียวชุ่นอย่างตกใจ ช่วงนี้เขาทำเรื่องเลวร้ายมากจริงๆ แต่เหยาเสินคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าคน ในใจรู้สึกปั่นป่วนทันที

“จนตอนนี้พวกคุณยังคิดว่าเขายังเป็นไอ้ขยะอยู่หรือ？”ไม่รู้ว่าใครถาม ทุกคนก็หัวเราะทันที

เซียวชุ่นใช้มือปลอบไหล่ที่สั่นของเธอเบาๆแล้วพูดเสียงเบา：“มีผมอยู่”

เธอหันหน้าไป เซียวชุ่นยืนอยู่ข้างหลังเธอเหมือนกับภูเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่ง แค่เธอต้องการ ก็พิงได้ทุกเมื่อ

เซียวชุ่นชำเลืองมองทุกคนในตระกูลเหยา หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ถ้าภรรยาผมไม่ได้นามสกุลเหยา ผมก็ไม่เหมือนจะเกี่ยวข้องใดๆ กับพวกคุณจริงๆ แบบนี้ก็ดี แต่ว่าผมอยากบอกพวกคุณว่า จะต้องมีสักวันที่พวกคุณตระกูลเหยามาคุกเข่าตรงหน้าภรรยาผมเพื่อขอให้ยกโทษให้ ไม่เชื่อพวกเราก็คอยดู！”

“ไอ้บ้านี่！จะตายอยู่แล้ว ยังกล้าปากแข็ง！”เหยาเจิ้นชูโกรธจนตัวสั่นแล้วตกโกนอย่างโมโห

“’งั้นหรือ？”เขายิ้มอย่างดูถูก มองไปที่ซือคงอานหมิงพูดอย่างไม่แยแส：“คุณจะแก้แค้นแทนลูกชายคุณ？คุณฆ่าผมได้หรือ？！”

“พวกคุณสองคนด้วย？”จากนั้นเขาก็เหลือบมองซือคงซิงกับเจิ้งหย่งจาง

“นักพรตยู่ซู ช่วยผมตระกูลซือคงจับสัตว์เดรัจฉานนี่ด้วย！”ซือคงอานหมิงโมโหถึงขั้นสุดนานแล้ว พูดตะโกนออกไปอย่างสิ้นหวัง

ยู่ซูจื่อกลืนน้ำลายลงเงียบๆ

แม่เอ๊ย！ไม่เกี่ยวอะไรกับผม คนตรงหน้านี้เป็นถึงบุคคลที่ฝีมือดี เหมือนเทวดา ผมแค่ท่าเดียวก็เอาไม่อยู่แล้ว จับอะไรล่ะ？

คนโง่อย่างพวกคุณไปขัดใจคนแบบไหนยังไม่รู้ตัวอีก ก็แค่กลุ่มคนโง่ที่แสนจะงี่เง่า！

เซียวชุ่นมองไปยังยู่ซูจื่อด้วยสายตาคมกริบ ทันใดนั้นเขาก็ตกใจจนตัวสั่น หน้าผากมีเหงื่อไหลลงมาเล็กน้อย

“ยู่ซูจื่อ คุณกล้าฆ่าผม？”

ยู่ซูจื่อรีบเดินเข้าไป คำนับอย่างลึกมาก พูดด้วยความเคารพ：“ยู่ซูจื่อจะกล้าได้อย่างไร ข้าน้อยนักพรตเต๋าไม่รู้จริงๆ ว่าคนที่ตระกูลซือคงจะให้ผมมาช่วยจับกุมจะเป็นคุณ ถ้ารู้ว่าเป็นคุณ ยังไงผมก็ไม่กล้า”