เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 152

เวลานี้หงส์แดงเดินเข้ามา เซียวชุ่นพยักหน้าเป็นการทักทายเธอ

“ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว หน้าที่ของฉันก็เสร็จสิ้นแล้ว” หงส์แดงเอ่ยขึ้น

“ดึกแล้ว ไม่อย่างนั้นคืนนี้คุณนอนค้างที่นี่เถอะ ในบ้านมีห้องว่างอยู่” เซียวชุ่นว่า

เวลานี้เหยาเสินถึงนึกขึ้นมาได้ว่าที่นี่มีคนอยู่ จึงรีบปล่อยแขนที่คล้องอยู่ที่คอของเซียวชุ่นลง แล้วหันกลับมามองเธอด้วยน้ำตาคลอพลางเอ่ยขึ้นอย่างขอบคุณ : “หงส์แดง คุณอยู่ที่นี่เถอะ วันนี้คุณเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน ขอบคุณนะ”

หงส์แดงยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ตอนแรกเริ่มก็ขออาหารอยู่ตามข้างถนน และต่อมาก็ถูกคนพาไปที่ฐานฝึกก็เริ่มแย่งอาหารกับคนอื่น หลังจากที่โตแล้วก็ดิ้นรนหาอาหารด้วยตัวเอง ไม่เคยมีคนเรียกฉันกินข้าวตรงเวลาทุกวันเหมือนกับน้ามังกรสามเลยมาก่อน ตอนนี้มังกรสามไม่อยู่แล้ว ฉันคิดว่าเวลานี้น้ากับเสือน้อยจำเป็นต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน”

เซียวชุ่นพยักหน้าลง : “ถ้าอย่างนั้นคุณระวังตัวด้วยแล้วกัน”

“ได้ค่ะ ฝากฉันไปบอกอะไรไหมคะ?” หงส์แดงเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องหรอก เรื่องบางเรื่องสุดท้ายแล้วผมเองต้องเป็นคนไปเผชิญหน้าเอง แล้วก็พูดต่อหน้าด้วย” เซียวชุ่นไตร่ตรองซักพักแล้วเอ่ยขึ้น

“โอเคค่ะ”

หลังจากที่ส่งหงส์แดงออกไปแล้ว ทั้งสองคนก็กลับมาที่ห้อง

เหยาเสินแทบอยากจะเอาตัวเองซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเซียวชุ่นอีกครั้ง เซียวชุ่นเองก็กอดเธอเอาไว้แน่นเช่นกัน แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนที่ภายนอกดูเข้มแข็ง ในวันปกติดูคึกคักมีพลังคนนี้ ในใจยังคงมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่ในนั้น

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน เขาก็เอ่ยพูดขึ้น : “ดึกแล้วครับ ควรพักผ่อนได้แล้ว”

เหยาเสินใช้เสียงที่แทบจะไม่ได้ยินเอ่ยขึ้นมา : “คุณ.....คุณนอนเป็นเพื่อนฉันได้ไหม? ฉันกลัวว่าจะฝันร้าย”

“ได้สิ” เซียวชุ่นตอบรับนิ่งๆ

ทั้งสองคนนอนล้มตัวลงนอนบนเตียง หลังจากที่ห่มผ้าแล้ว เหยาเสินก็เอาศีรษะเล็กๆของเธอแนบลงกับหน้าอกของเขาแน่น

หลังจากนั้นพักหนึ่งก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขา : “สามี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันพร้อมจะเผชิญหน้าไปด้วยกันกับคุณ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกเซียวชุ่นแบบนี้ สามปีกว่ามานี้ ตั้งแต่แรกแม้แต่คนอื่นพูดถึงเซียวชุ่นว่าเป็นสามีของเธอ ในใจของเธอก็รู้สึกรังเกียจ และต่อมาค่อยๆยอมรับไปโดยปริยาย จนกระทั่งตอนนี้ที่เรียกออกมาเอง ทุกอย่างดูเหมือนกับเกิดขึ้นมาอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ

เซียวชุ่นลูบผมสวยๆของเธอ ในใจมีความรู้สึกที่หลากหลาย มุมปากยกขึ้นมาเล็กน้อย : “ครับ พวกเราเผชิญหน้าไปด้วยกัน”

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเช้ากันอย่างไม่รู้รสชาติแล้ว ก็ขับรถออกไปยังหอประกอบพิธีฌาปนกิจ

เหยาเสินฝากฝังกับม่ายหย่าฉินผู้ช่วยให้มาช่วยหวงจิ่งเซิ่งรองหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัย ด้านหนึ่งเป็นการจัดการเรื่องงานศพของพนักงานที่เสียชีวิตไปให้ดี อีกด้านหนึ่งก็เพื่อเป็นการปลอบใจครอบครัวอีกด้วย

“ประธานเซียว ประธานเหยา”

ตอนที่ทั้งสองคนมาถึง ม่ายหย่าฉินก็รอพวกเขาอยู่ที่ห้องโถงแล้ว

“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”เซียวชุ่นเดินไปถาม

“ไม่มีปัญหาอื่นค่ะ ที่รายงานล้วนแต่เป็นอุบัติเหตุทั้งหมด เพียงแต่ทางครอบครัว ตอนนี้อารมณ์ยังได้รับการกระตุ้นอยู่มากค่ะ”ม่ายหย่าฉินกล่าว

“ผมรู้ พาผมไปพบพวกเขาเถอะ”เซียวชุ่นว่า

ม่ายหย่าฉินพยักหน้าลงแล้วพาทั้งสองคนไปทางด้านใน มาพบครอบครัวของผู้ตายในห้องรับแขก นางมังกรสามเองก็อยู่ด้วยเช่นกัน หงส์แดงอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเสือน้อย สถานที่นี้ไม่เหมาะที่จะให้เด็กมาอยู่ด้วย

ถึงตอนช่วงบ่าย หวงจิ่งเซิ่งโทรศัพท์กลับมาบอกกับเซียวชุ่น ว่าทางญาติๆปรึกษากันถึงจำนวนเงินที่จะต้องชดใช้เป็นจำนวนสามล้าน

“ค่าใช้จ่ายในงานศพบริษัทออกให้ทั้งหมด ให้พวกเขาไปครอบครัวละห้าล้าน” ได้ยินจำนวนเงินชดใช้ที่ญาติๆยื่นเสนอมาแล้ว เซียวชุ่นก็ตอบกลับทันที

ออฟฟิศของเหยาเสินถูกทำลายจนพัง เธอจึงทำได้เพียงแค่ย้ายไปที่ออฟฟิศของเซียวชุ่นก่อนเป็นการชั่วคราว เวลานี้เธอเองก็อยู่ด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยวก่อน สามล้าน บอกพวกเขาไปว่าบริษัทรับเงื่อนไขที่พวกเขาเสนอมา”

เหยาเสินรีบแย่งโทรศัพท์มาแล้วพูดกับหวงจิ่งเซิ่ง

หลังจากที่วางสายไปแล้ว เหยาเสินยื่นโทรศัพท์มือถือส่งไปให้เซียวชุ่นใหม่อีกครั้ง พลางถอนหายใจเบาๆ : “ฉันรู้ว่าคุณใจอ่อน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใจอ่อนนะ ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าจะเสียดายเงิน ในเมื่อทำบริษัท ก็จะต้องทำตามหน้าที่ พวกเราไม่ได้ต่อรองก็เป็นความพยายามที่ดีที่สุดแล้ว ถ้าหากคุณรู้สึกว่าลำบากใจ พวกเราค่อยกลับไปคุยกันเป็นการส่วนตัวอีกที”

เซียวชุ่นพยักหน้าลง เขาเข้าใจความหมายของเหยาเสิน

เรื่องการชดใช้นั้นได้ข้อสรุปแล้ว แต่การติดค้างทางด้านความรู้สึกไมตรีจิตของมังกรสามนี้กลับไม่สามารถคืนกลับให้ได้เลย

ช่วงค่ำ ทั้งสองคนมายังลานเล็กที่มังกรสามพักอยู่ เห็นนางมังกรสามแล้ว

“น้าคะ มังกรสามเป็นเพราะช่วยฉันถึงได้จากไป ต่อไปน้าอยู่ที่นี่ต่อได้เลยนะคะ ฉันกับเซียวชุ่นจะเลี้ยงดูน้าเอง และต่อไปเสือน้อยก็จะเป็นลูกของพวกเราด้วยเหมือนกัน” เหยาเสินเอ่ยพูดขึ้นด้วยความจริงใจ

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร พูดอะไร นางมังกรสามก็ไม่เอ่ยปากออกมาเลย

ความโศกเศร้าจนถึงขีดสุดจนพูดออกมาไม่ได้ ก็คงจะเป็นแบบนี้

ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงต้องกลับออกไปก่อนชั่วคราว บางทีคงจะมีเพียงแค่เวลาเท่านั้นที่จะสามารถรักษาบาดแผลในใจของนางมังกรสามได้