เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 161

มีคนรู้จักเซียวชุ่น ก็เป็นธรรมดาที่จะมีคนไม่รู้จักเขา

สังเกตเห็นท่าทางคนของตระกูลซือคง ก็ถามอย่างอดอยากรู้ไม่ได้: “หนุ่มน้อยนี่เป็นใครกัน ทำไมคนของตระกูลซือคงมองเขาอย่างกับเห็นศัตรู? ”

“คงไม่ได้มาป่วนงานหรอกนะ? ”

“บัดซบ! มาป่วนงานตระกูลซือคง รนหาที่ตายหรือไง ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ปรมาจารย์โจ๋วมาคุ้มกันตระกูลซือคง”

สองตาพราวระยับของซ่งหลิงเอ๋อร์จ้องมองเซียวชุ่นอย่างไม่เข้าใจ หัวใจดวงน้อยลอยถลำไปแล้วกว่าครึ่ง

ซ่อนตัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ? ทำไมคุณกล้าปรากฎตัวอย่างวางมาดทำกร่างขนาดนี้?

ในใจที่เป็นห่วงกังวลขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกเลื่อมใสศรัทธา นี่ไม่นับว่าเป็นวีรบุรุษในดวงใจเชียวหรือ?

จิตวิญญาณที่ไม่กลัวแม้มีศัตรูมากก็พร้อมต่อสู้ฟันฝ่า!

ซ่งชิงโจสับสนเป็นอย่างมาก

เขามาในภารกิจครั้งนี้ก็เพื่อเซียวชุ่น ตระกูลเฟิงก็ยอมคุ้มครองเขาเช่นกัน

ถ้าเขาอยากหนี ตระกูลเฟิงก็ให้ที่หลบภัยเขาได้ ทว่าวันนี้เขากลับเลือกที่จะเผชิญหน้ากับคนมียศมีตำแหน่งมีอำนาจและร่ำรวยเกือบทั้งเมืองเจียงไห่ บวกกับเจ้าสำนักสมาคมบู๊โบราณอย่างโจ๋วจือหยวน

เขาถอนหายใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ พ่อหนุ่มนี่มันปลุกปั่นสร้างปัญหาเก่งจริง ยิ่งไปกว่านั้นปัญหาทั้งหมดที่เขาก่อแม้แต่ตระกูลซ่งยังไม่กล้าทำ

“เขาก็คือเซียวชุ่น พ่อหนุ่มที่ซ้อมหย่งจางกับเหอชาน”

เจิ้งหย่งจางเหลือบไปเห็นเซียวชุ่น ก็หลุบตาต่ำรังสีสังหารที่ดุร้ายและเยือกเย็นอย่างไม่สิ้นสุดปรากฏขึ้น แล้วพูดกับฉู่จิ่งถงที่อยู่ข้างๆ

ฉู่จิ่งถงกำหมัดแน่น ขบกรามกรอด ขณะที่เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า ก็ถูกเจิ้งหย่งจางดึงตัวไว้

“ไม่ใช่ตอนนี้ สหายฉู่รอดูก่อนก็ไม่เสียหาย ดูว่าไอ้หนุ่มนี่จะมาไม้ไหน”

ฉู่จิ่งถงพยายามอดกลั้นความโกรธเกรี้ยวในใจ กำหมัดแน่นจนเกิดเสียงเปรี๊ยะ!

โกรธ กังวล อยากรู้ เฉยชา

เซียวชุ่นเผชิญหน้ากับสายตาหลากหลายระหว่างก้าวขึ้นบันได

“หยุด!”

ชายอายุเกือบครึ่งร้อยคนหนึ่ง รูปร่างอ้วนท้วนเล็กน้อยมาขวางหน้าเซียวชุ่น

เขาคือพ่อบ้านจาง

วันนั้นเขาไปกับซือคงซินหรงที่ใกล้ๆกับสตาร์ไลท์บีโอ ขับรถออกไปไม่นานเขาเกิดไม่สบายใจจึงขับรถกลับมา เห็นกับตาว่าซือคงซินหรงเดินเข้าไปในสตาร์ไลท์บีโอ

และสตาร์ไลท์บีโอคือบริษัทของเซียวชุ่น เขาเพียงไปหารือธุรกิจกับผู้บริหารที่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งใหม่ท่านนี้ในฐานะผู้นำตระกูลของตน

ไม่คิดเลย พอตกกลางคืนก็มีข่าวส่งต่อมาว่าท่านผู้นำเสียชีวิต แม้ว่าผู้นำตระกูลคนปัจจุบันบอกว่าท่านผู้นำเสียชชีวิตเนื่องจากเลือดออกในสมองกะทันหัน แต่เขาคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเซียวชุ่นแน่

เขาติดตามซือคงซินหรงมากว่าครึ่งชีวิต จงรักภักดีเสมอมา ตอนนี้ได้พบเซียวชุ่น ก็เหมือนกับได้พบศัตรูอย่างไรอย่างนั้น

“พวกแกบุกเข้ามาได้ยังไง? ที่นี่ไม่ต้อนรับแก เชิญออกไปซะเดี๋ยวนี้! ”

“ให้เขาเข้ามา ข้าเชิญเขามาเอง” โจ๋วจือหยวนกล่าว

“วันนี้เป็นวันที่อดีตผู้นำตระกูลเสียชีวิต มีบางเรื่องควรทำให้เสร็จสิ้น”

เมื่อสิ้นคำกล่าวของโจ๋วจือหยวน คนในตระกูลซือคงก็เข้าใจได้ในทันที เป็นไปได้ว่าปรมาจารย์โจ๋วต้องการสังหารศัตรูตัวร้ายทีหน้าห้องโถง เพื่อแก้แค้นให้ซือคงเฉิน

“พ่อบ้านจาง หลีกทาง ปล่อยเขาเข้ามา” ซือคงเจี๋ยกล่าว

พ่อบ้านจางหลีกทางให้อย่างขุ่นเคือง

พวกคนที่ไม่เข้าใจเรื่องบุญคุณความแค้นของเซียวชุ่นและตระกูลซือคงก็ล้วนสีหน้ากระอักกระอ่วนทำอะไรไม่ถูก

ดูพ่อหนุ่มนั่นอายุไม่น่าเกินยี่สิบสี่ยี่สิบห้า ดูหน้าตาไม่คุ้นเคย แล้วก็ดูไม่เหมือนคุณชายตระกูลไหน ทำไมกล้ายั่วยุให้ตระกูลซือคงและปรมาจารย์โจ๋วขุ่นเคืองนะ?

พละกำลังต่างกันมากเหลือเกิน ก็เหมือนมดกับช้าง มดสามารถยั่วยุให้ช้างขุ่นเคืองได้หรือ? เห็นได้ชัดว่าไม่ ต่อให้มดกัดช้างด้วยแรงน้อยนิดทั้งหมดที่มี ช้างก็ไม่ระคายเคืองสักนิด หรือถ้ากัดเจ็บจริงแค่เหยียบที่เดียวก็จบแล้ว

แต่พ่อหนุ่มตรงหน้านี่แทบจะไม่เหมือนมดตัวหนึ่งเลย จาบจ้วงตระกูลซือคงแล้วยังวางมาดทำกร่างมาแสดงความเสียใจ ทำให้ผู้คนไม่เข้าใจเอาเสียเลย

ทั้งสองพูดคุยถามตอบกันคนละประโยคกว่าสองนาทีเต็ม ผู้คนรอบๆมองกันไปมาอย่างกระอักกระอ่วน มองอย่างอึ้งกิมกี่

เมื่อเห็นคนตระกูลซือคงแทบอยากจะฉีกทึ้งร่างเขา ก็กังวลใจแทนพวกเขาเงียบๆ

“ขอโทษ ที่ปล่อยให้ทุกคนรอ” หลังจากวางสาย เซียวชุ่นกล่าวขอโทษยิ้มๆ

“เซียวชุ่น วันนี้เป็นวันแห่ศพของคุณปู่ฉัน แกจะมากำเริบเสิบสานอย่างนี้ไม่ได้” ซือคงซิงทนไม่ไหว ก้าวออกมาด้านหน้าสองก้าวตาจ้องเขม็งพร้อมกล่าวลั่น

เซียวชุ่นหันมองเขา : “เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งพูดว่ายินดีทำตามคำสั่งของฉัน ทำไมเปลี่ยนไปเร็วเช่นนี้ล่ะ? กล้าพูดแบบนี้กับฉัน? พวกคนตระกูลซือคงนี่คำที่พูดออกมาล้วนไม่ต่างจากผายลม”

ซือคงซิงหน้าแดงเรื่อ ชี้ที่เขาพร้อมกล่าวอย่างตะกุกตะกัก : “กะแก ที่พูดนั่นมันเพราะแกบังคับฉันหรอก จะเป็นจริงได้อย่าไร! ”

“เหลือเชื่อเจ้าหนุ่มนี่กล้าบีบบังคับคุณชายซือคง! ”

“สรุปเขาเป็นใครกันแน่? ไม่เพียงแต่บีบบังคับซือคงซิง ไม่น่าเชื่อว่ายังกล้าป่วนงานศพคนอื่นอย่างโจ่งครึ่ม”

บางคนที่ไม่รู้เรื่องราวภายในก็เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

เซียวชุ่นยิ้มเย็น คร้านจะสนใจเขา ยังไงก็เป็นพวกคนใกล้ตายอยู่แล้ว เขาจุดธูปสามดอก ไหว้อย่างจริงใจ

จากนั้นหันกลับมาอย่างช้าๆ จ้องมองไปที่คนตระกูลซือคงทุกคน

สายตาแหลมคมเสียดกระดูก ราวกับปลายมีดเย็นเยียบแทงทะลุเสื้อผ้า ผิวหนัง ไปจนถึงกระดูก

“เอาล่ะ เอาเรื่องคนตายเป็นใหญ่ ฉันไหว้อดีตผู้นำตระกูลของพวกคุณแล้ว ตอนนี้ถึงตาพวกคุณแล้วล่ะ”

พูดจบเขายื่นมือไปทางหงส์แดง หงส์แดงเข้าใจทันที เอากล่องเก็บเถ้ากระดูกส่งให้เขา

เซียวชุ่นเอากล่องเก็บเถ้ากระดูกวางไว้หน้ารูปขาวดำของซือคงซินหรง

“แกหมายความว่าไง? ” ทุกคนในตระกูลซือคงมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่เข้าใจสถานการณ์ ซือคงซิงถามเสียงแข็ง

“ผู้นำตระกูลคนใหม่ของพวกคุณไม่เคยบอกพวกคุณหรือ? ”

เซียวชุ่นเอามือทั้งสองไพล่หลัง พูดอย่างสงบนิ่งว่า : “ซือคงซินหรงถูกฉันฆ่า เพราะเขาฆ่าสหายของฉัน ฉะนั้นเขาสมควรตาย พวกคุณคนตระกูลซือคงต้องใส่ชุดกระสอบไว้ทุกข์ และคุกเข่าขอโทษ! ”