เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 221

เซียวชุ่นทำเสียงหึในลำคอ ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น“หมาเปลี่ยนเป็นไม่กินขี้ เจ้าสมาคมจาง ผมไม่อยากให้มือเปื้อน งั้นให้คุณจัดการก็แล้วกัน”

จวงจินสะบัดมือ ก่อนที่ชายหนุ่มชุดดำสองคนจะเดินเข้ามา ก่อนที่จะลากโค่วโม่ชูออกไปจากคลับ หลังจากนั้นก้ได้ยินเสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด

ไม่นานมานั้น ชายทั้งสองคนก็ลากโค่วโม่ชูออกมา

มองเห็นหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าขาวซีด สายตาพร่าเบลอ กางเกงทั้งสองข้างนั้นเต็มไปด้วยเลือด

เซียวชุ่นหันหัวไปมองพรรคพวกที่มากับเขา “คนที่มาด้วยกันกับเขาช่วยพาเขากลับไปที่เหลยหยางที อย่าให้เขามาเจอกันฉันอีก ไม่งั้นรอบหน้าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้นะ”

ส่วนกลุ่มคนรวยที่ชอบดูถูกคนอื่นนั้น ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน แต่เมื่อพบกับฉากนี้ แต่ละคนเลยได้แต่ทำหน้าตกใจและแทบจะไม่กล้าที่จะหายใจ

“ฟังเข้าใจหรือยัง？”

เซียวชุ่นเอ่ยต่ออย่างเยือกเย็น ราวกับว่ากำลังปลุกพวกเรา และก่อนที่จะพยักหน้า“เข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้วครับ”

“ไสหัวออกไปสะ” เซียวชุ่นเอ่ยแล้วสะบัดมือ

ก่อนที่พวกเขาจะรีบวิ่งออกไป และรีบเข้าไปพยุงโค่วโม่ชู ก่อนที่จะรีบออกไปจากคลับ

เซียวชุ่นได้มองหลินเจียอินที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นแล้วเอ่ย “เจ้าก็ไปเถอะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเจียอินค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างไม่เงยหน้ามองอย่างไร้วิญญาณ

นี่คงเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมาเลย อีกทั้งเซียวชุ่นที่เอ่ยออกมาซ้ำราวกับตบหน้าเธอ ยังทำให้เธอจำขึ้นใจอีกต่างหาก

“เจ้าคือโจวฉู่ใช่มั้ย？” ในที่สุดเซียวชุ่นก็หันหน้ามามองที่โจวฉู่

ตอนนี้ภายในใจของโจวฉู่นั้นยากที่จะอธิบายมาก ก่อนที่มองเซียวชุ่นที่สามารถจะจัดการโค่วโม่ชูราวกับสายฟ้า ภายในใจทั้งกลัว ทั้งตกใจ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ในสุดท้ายมันก็มาถึงเขาแล้ว

เขานั้นกระวนกระวายใจก่อนจะก้าวเดินเข้ามา แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเซียวชุ่น

พั๊วพั๊วพั๊ว ก่อนที่จะตบตีหน้าตัวเอง ก่อนจะเอ่ยขอร้อง “ผมมันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ทำให้ท่านประธานเซียวไม่พอใจ ไม่ขออะไรทั้งนั้น ขอแค่ท่านประธานเซียวไว้ชีวิตผมก็พอครับ”

“ดังนั้นตอนนี้ผมมีอำนาจที่จะไล่คุณออกแล้วหรือยัง？”

“นี่……” โจวฉู่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะต้องตอบหรือทำตัวยังไง ทำได้แต่เป็นใบ้

“อำนวยการขอบคุณชื่อต่งหย่งเหนียนใช่ไหม？โทรหาเขาตอนนี้สิ” เซียวชุ่นเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

โจวฉู่ตกใจ เขาไม่คิดว่าเซียวชุ่นจะทำแบบนี้ ตอนนี้เขานั้นราวกับเนื้อปลาที่ถูกแล่ จึงได้แต่ทำตามนั้น ก่อนที่จะโทรหาตงหย่งเหนียน และยื่นไปให้เซียวชุ่น

เซียวชุ่นกดเปิดลำโพง ทันใดนั้นฝั่งตรงข้ามก็ส่งเสียงของต่งหย่งเหยียนออกมา

“โจวฉู่ โทรมาดึกขนาดนี้มีอะไรหรอ？”

“ผมเซียวชุ่นเอง ผู้ดูแลฝ่ายขายเขาเหมือนจะไม่เหมาะสมกับตำแหน่งเท่าไหร่ เลยถูกผมไล่ออกไปแล้วนะ” เซียวชุ่นเอ่ย

ต่งหย่งเหนียนตกใจ

เซียวชุ่นนั้นไม่เคยที่จะมาถามเกี่ยวกับกิจการของบริษัทเลย ที่มาพูดแบบนี้แน่นอนว่ามันต้องมีเหตุผล

อีกทั้งเดิมทีแล้วโจวฉู่นั้นเป็นคนดั้งเดิมของบริษัท อีกทั้งยังช่วยพยุงลูกค้าหลายใหญ่หลายๆรายให้บริษัท ดังนั้นเลยไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนคน

แต่ก็อย่างงั้น เพราะในบริษัทนั้นโจวฉู่ที่ค่อนข้างจะเย่อหยิ่ง อีกทั้งยังไม่เอาเขาผู้อำนวยการคนนี้อยู่ในสายตาอีก

ในเมื่อกรรมการเอ่ยเองกับปากเช่นนี้ งั้นเขาก็ลังเล ก่อนจะเอ่ย “เข้าใจแล้วท่านประธานเซียว”

“ท่านประธานเซียว？”

เมื่อได้ยินต่งหย่งเหยียนเรียกว่าประธานเซียว โจ่วฉู่ก็ได้เข้าใจอะไรบางอย่าง

เพราะประธานบริษัทคนใหม่นั้นเป็นปริศนา เพราะเขานั้นไม่เคยมาที่บริษัทเลยมาก่อน

เซียวชุ่นที่ค่อยๆขับรถกลับมา สีหน้านิ่งเรียบ ราวกับว่าทุกอย่างเกิดขึ้นไปหมดแล้ว

ส่วยเหยาเสี่ยวหยูที่นั่งอยู่ข้างๆคนขับ ก่อนที่สายตาจะคอยแอบมองเซียวชุ่นอยู่ตลอด

ในตอนนี้เธอนั้นยังไม่อยากเชื่อ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคลับนั้นคือเรื่องจริง แม้แต่ขับรถยังออกจะ“โง่” แล้วในคลับที่แลดูเก่งกาจแบบนั้นราวกับเป็นคนละคน

นี่ใช่คนที่ตระกูลเหยาเคยหัวเราะเยาะใช่หรือเปล่า?

ในตอนนี้เธอรู้สึกงุนงง ก่อนที่จะค่อยๆเอ่ยอย่างติดขัด“พี่เขย……”

แม้แต่สรรพนามในการเรียกยังเปลี่ยนไป ในตอนแรกเธอนั้นไม่ยอมเลยที่จะเรียกเซียวชุ่นแบบนี้

“อยากกลับบ้านตระกูลเหยาหรือว่ายังไง？” เซียวชุ่นขี้เกียจที่จะอธิบายกับเธอ เพราะความสัมพันธ์ของเขากับเธอนั้นก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าดี ดังนั้นเลยไม่จำเป็นเท่าไหร่

ที่บริษัทตอนนี้ก็เลิกงานไปแล้ว ไปโรงงานก็คงไม่ได้

“งั้นฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยไปหาพี่สาวที่บริษัท” เหยาเสี่ยวหยูเอ่ย

เซียวชุ่นเอ่ยเรียบๆ“อือ” หนึ่งคำ ก่อนที่หันรถขับตรงไปที่บ้านตระกูลเหยา

ในตอนที่เขาไปส่งเหยาเสี่ยวหยูที่จิ่นซิ่วกั๋วจี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เหยาเสินนั้นยังไม่นอน พอดีที่กำลังนอนอ่านหนังสือที่หัวเตียง

เมื่อมองเห็นเซียวชุ่นเข้ามาในห้อง เธอจึงวางหนังสือไว้ด้านข้าง ก่อนที่จะเอามือปิดปากหาว ก่อนที่จะเอ่ยอย่างเบาๆ “ส่งถึงบ้านแล้วหรอ?”

“ใช่ เหยาเสี่ยวหยูเธอบอกว่าอยากมาทำงานที่แผนกช่างเทคนิคของโรงงานเรา คุณรู้เรื่องนี้บ้างไหม？”

เซียวชุ่นถอดเสื้อออก ก่อนที่จะพาดไว้บนเก้าอี้ ก่อนที่จะเดินไปทางเตียงนอน

“เธอเคยบอกแล้ว แต่ฉันไม่ได้จริงจัง ฉันคิดว่าเธอล้อเล่น ทำไมหรอ？”

“ไม่มีอะไร” เซียวชุ่นนั่งไปบนเตียง ก่อนที่จะมองเธอไปด้วยสายตาที่อ่อนโยน