เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 242

“ฝึกฝนทั้งตัวแล้วคิดว่าตัวเองเก่งนักเหรอ?” เจียงเฉิงยิ้มเยาะเย้ยขึ้น ในเวลานี้วัยรุ่นเจ็ดแปดคนได้ยกพวกมาทางนี้แล้ว

ต้วนเจียก้าวไปด้านหน้าคว้าคอเสื้อของเจียงเฉิงไว้ แล้วโยนเขาไปด้านข้างราวกับว่าจับไก่ตัวเล็กๆ “พวกเรา จัดการมันซะ!”

วัยรุ่นเจ็ดแปดคนนั้นถือขวดเหล้าอยู่ในมือ และเก้าอี้ก็กำลังจะทักทายไปที่ตัวของต้วนเจีย ในเวลานี้ดนตรีได้หยุดลงกะทันหัน

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ผิดพลาดหรือเปล่าวะ พวกแกยังจะทำการค้ากันอยู่หรือเปล่า? ทำอะไรวะ?!"

“ดีเจตายอยู่ๆก็ตายไปเหรอวะ? บ้าจริง!”

บางส่วนที่ไม่ได้สังเกตถึงคนทางนี้ต่างตะโกนร้องกัน วัยรุ่นเจ็ดแปดคนก็ชะงักลงโดยไม่รู้ว่าทำไม

“แม่งหุบปากให้หมด“ ในตอนนี้มีเสียงๆหนึ่งดังมาจากชั้นสอง และก็เงียบลงครู่หนึ่ง จากนั้นไฟก็ส่องสว่างขึ้น

“คุณชายเหว้ย ยั่วโมโหไม่ได้นะ”

“เกิดอะไรขึ้นกันนะ? เป็นไปได้ไหมที่ใครจะกล้ามาสร้างความวุ่นวายในถิ่นของเหว้ยเทียนฮั๋ว?”

คนบางส่วนกระซิบกระซาบกัน นี่ถึงได้สังเกตเห็นว่าดูเหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้นที่ด้านหน้าบาร์ และทุกคนต่างมองไปทางด้านของพวกเซียวชุ่นโน่น

“เจียงเฉิง แกมาสร้างความวุ่นวายที่ผับบาร์ของกู อยู่จนเบื่อแล้วเหรอวะ?”

“คุณชายเหว้ย ไม่ใช่ว่าผมต้องการสร้างความวุ่นวาย แม่งมีคนไม่ไว้หน้าผม” เจียงเฉิงมองไปทางชั้นสองแล้วพูดขึ้น

บนชั้นสองวัยรุ่นคนหนึ่งสวมเสื้อขนสัตว์สีดำ กางเกงยีนส์และใบหน้าเกรี้ยวกราด สายตาชำเลืองมองไปยังผู้คนที่อยู่ด้านล่างอย่างรวดเร็ว แล้วเดินลงบันไดมาด้วยรอยยิ้มบางเบา

ตามหลังเขายังมีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวดูดี

เดิมทีฝูงชนที่ล้อมเป็นวงกลม ได้หลีกเส้นทางเดินเส้นหนึ่งออกให้ในทันใด

โลกช่างกลมจัง? หลังจากที่เหว้ยเทียนฮั๋วเห็นเซียวชุ่นก็ชะงักเล็กน้อยแล้วพูดว่า "แกชื่อ......ชื่ออะไรนะ? ครั้งก่อนฉันกับโค่วโม่ชูถูกคนของแกล้อมเอาไว้ที่เจียงไห่ ยังจำได้ไหม?"

“แม่งเอ้ย แกยังกล้ามาที่เหลยหยางอีก ครั้งก่อนหยิ่งผยองในถิ่นของแก แกคิดว่าที่นี่คือเจียงไห่ของแกเหรอ?"

ชายที่มีผ้าพันแผลในมือชี้ไปที่เซียวชุ่น ซึ่งเป็นชายหน้ายาวคนนั้นที่เซียวชุ่นบีบแขนจนหักในวันนั้น

ทันทีที่กล่าว ก็เกิดความโกลาหลขึ้นในทันที

“ที่แท้เป็นคนต่างถิ่นของเจียงไห่คนหนึ่ง ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ ถึงกล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่ รำคาญใจที่จะมีชีวิตอยู่ซะแล้วสินะ”

“ที่สำคัญคือไอ่ซ่ำนั่นกลับทำให้คุณชายเหว้ยขุ่นเคืองที่เจียงไห่ วันนี้มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว”

“คุณชายเหว้ยไม่รบกวนให้คุณลงมือ วันนี้ผมจะช่วยคุณจัดการเขาทิ้งเสีย” เจียงเฉิงลูบมือกำหมัดอยู่ด้านหนึ่ง โดยเอ่ยอย่างอยากจะลองทดสอบดู

“คุณนี่มันมีปัญหาที่ตัวคนสินะ ทำไมไปที่ไหนก็มีศัตรูอยู่ทุกที่?” ถางชือชือกระซิบ

“ก็ไม่ได้ซวยเพราะคุณหรอกเหรอ หากคุณไม่ยั่วโมโหคนอื่นก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” เซียวชุ่นยิ้มอย่างสบายๆ ไม่ได้สนใจกลุ่มเสเพลตรงหน้าเหล่านี้อยู่ในสายตาเลยสักนิด

“ต้องบอกว่าแกมันเก่งการต่อสู้จริงๆ แต่ว่าในเมื่อวันนี้แกตกมาอยู่ในถิ่นของกู กูจะไม่ปล่อยให้แกออกไปได้สบายๆ เว้นแต่ว่าแกจะล้มพวกกูให้หมด แต่ว่าแกอย่าลืมซะล่ะ ที่นี่คือเหลยหยาง กูสามารถเรียกคนหลายร้อยหรือเป็นพันคนมาได้ตลอด แกมีปัญญาก็ลองดู” เหว้ยเทียนฮั๋วยิ้มอย่างได้ใจพร้อมกับเอ่ยขึ้น

“พร้อมบอกกับแกประโยคหนึ่ง อาของกูคือเหว้ยเหวินตงเป็นประธานสหการค้าของหนิงโจวซึ่งเป็นข้าราชการชั้นสูง รากฐานและภูมิหลังของตระกูลเหว้ยของพวกกูไม่ใช่ว่าจะถูกบดขย้ำเหมือนโค่วเจิ้งชิงแบบนั้นได้”

วันนั้นอยู่ที่เจียงไห่เขาได้ยินคำพูดของโค่วเจิ้งชิงด้วยหูตัวเอง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเซียวชุ่นไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิดเป็นแน่ ไม่ขนเอาอะไรออกมาสักหน่อยเกรงว่าจะกดเขาเอาไว้ไม่ได้

“คุณชายเหว้ยคิดที่จะทำอย่างไร?” เซียวชุ่นยิ้มเบาๆแล้วเอ่ย

เขาก็ฟังมันออก ดูเหมือนว่าฐานะของเหว้ยเหวินตงคนนี้ดูเหมือนจะสูงกว่าโค่วเจิ้งชิง อย่างไรก็ตามได้รับการปันส่วนอย่างเป็นทางการ

“ก็จริงอยู่ ไม่ใช่ว่ามาจากเมืองหลวงหรอกนะ”

"ฉันว่ามีแปดสิบเปอร์เซนต์ที่ใช่"

“……”

“คุณชายเฉิง ไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้คุณโกรธหรือ?” แม้ว่าในใจเหว้ยเทียนฮั๋วจะไม่พอใจ แต่หน้าตาก็ยังคงมีความสุขสมรื่นเริงใจ เขาพยายามฝืนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติด้วยความลำบากใจออกมาแล้วเอ่ยถาม

เฉิงหยูไม่ได้ใส่ใจเขา แต่หันไปมองถางชือชือ: "ชือชือ มาทางผมนี่"

ถางชือชือรู้เป็นธรรมดาอยู่แล้วว่าเฉิงหยูสะกดรอยตามเธออีกแล้ว แล้วเหลือบมองเขาด้วยความโกรธทีหนึ่ง จากนั้นจูงมือของเซียวชุ่นหันเดินออกไปด้านนอกโดยไม่หันกลับมามอง

เซียวชุ่นก็ไม่ได้ปฏิเสธ ถ้าหากว่าตัวเขาไม่มีกังฟูและเป็นเพียงคนธรรมดา วันนั้นที่เมืองหลวงเขาก็คงจะตายไปแล้ว

ตอนนี้ความแค้นนี้ถูกก่อขึ้นแล้ว เขาก็ไม่ได้รังเกียจที่จะก่อเข้าไปให้ลึกกว่าอีกหน่อย

ในที่สุดเหว้ยเทียนฮั๋วและคนอื่นๆก็มองเห็นทางออกนิดหน่อยแล้ว แต่ว่าตอนนี้ดีเสียแล้วสิ เซียวชุ่นคนนี้ถึงกับทำให้เฉิงหยูขุ่นเคือง งั้นตอนนี้พวกเขาก็อยู่บนเส้นทางเดียวกันแล้ว

เฉิงหยูมองตามหลังที่จากไปของถางชือชือ ดวงตาแดงก่ำ มุมปากกระตุกขึ้นสองสามครั้ง และใบหน้าได้จมลงสู่ห้วงน้ำลึก

“มีอะไรน่าดู แม่งเอ้ยไปกันให้หมด!” เหว้ยเทียนฮั๋วโบกมือไปทางฝูงชนที่อยู่โดยรอบ ไล่พวกเขาให้ออกไป จากนั้นก็เดินไปที่ข้างกายของเฉิงหยู

“คุณชายเฉิงต้องการกดเขาให้จมไหม? ที่เหลยหยางผมสามารถคิดหาวิธีได้”

เฉิงหยูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งด้วยใบหน้าที่เย็นชา “งั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนาย ผู้หญิงคนนั้นแตะต้องไม่ได้ ใครแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะเอาชีวิตของมันซะ หากต้องการให้ฉันให้ความช่วยเหลือแล้วล่ะก็เอ่ยปากมาได้เลย”

“เข้าใจแล้ว เหลยหยางเป็นถิ่นของผม เป็นมังกรตัวหนึ่งเขาก็ต้องให้ผมดู” เหว้ยเทียนฮั๋วพูดเย้ยหยัน

ในใจเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง โดยหวังที่จะให้เซียวชุ่นตายไปในทันที แล้วยังสามารถใช้โอกาสทำให้เฉิงหยูพอใจได้ด้วย ทำไมจะไม่ยินดีที่จะทำล่ะ?